Bryan D. Palmer
De leiding van de Minneapolis Teamsters kwam uit de Communistische Partij. Velen van hen waren al jaren actief in de radicale politiek en de revolutionaire politiek. Sommigen van hen waren lid van de Socialistische Partij, met name van de etnisch Scandinavische afdeling. En sommigen waren lid van de IWW, de Industrial Workers of the World of de Wobblies.
De vier, zou ik zeggen, sleutelfiguren waren drie broers, de Dunne Brothers – Vincent Ray Dunne, Miles Dunne en Grant Dunne – en een Scandinavische socialist genaamd Carl Skoglund. Eind jaren twintig waren ze allemaal zeer actief geweest in de Communistische Partij. Maar ze verlieten de Communistische Partij in 1929 toen ze werden uitgezet omdat ze weigerden zich te houden aan een partijdictaat, het dictaat van de Communistische Partij, tegen James P. Cannon, die een heel kleine groep mensen wegleidde van de partij vanwege Trotski’s kritiek op de partij. degeneratie van de Communistische Internationale en hoe dat de Amerikaanse partij beïnvloedde.
Cannon werd verdreven samen met degenen die op één lijn met hem stonden. En de Minneapolis Teamsters die lid waren van de Communistische Partij, begrepen of wisten echt niet wat de problemen waren. Maar ze wisten genoeg om te weten dat dit een groot probleem was, wat een mogelijke breuk in de partij betekende. Ze waren van mening dat als er een strijd rond het trotskisme zou ontstaan, ze op zijn minst de documenten zouden mogen lezen en tot hun eigen conclusies zouden moeten komen.
Daarbij stuitten ze feitelijk op een partijbureaucratie, geleid door Jay Lovestone, die probeerde mensen het zwijgen op te leggen. Het weerhield hen ervan documenten te lezen, weerhield hen ervan te kijken naar wat er gaande was in de bredere Communistische Internationale. Toen de communisten in Minneapolis, de gebroeders Dunne, Skoglund en anderen zeiden: “Wel, we willen het materiaal graag lezen en we willen graag weten waar dit over gaat”, werden ook zij weggestuurd.
En dus sloten ze zich aan bij Cannon en anderen in een organisatie, de eerste trotskistische organisatie, genaamd de Communist League of America. En het was als leden van de Communistische Liga van Amerika dat zij deze langdurige strategie bedachten om een nieuw soort vakbondswerk te organiseren en op te bouwen.
Het waren revolutionairen die begrepen dat het niet noodzakelijkerwijs een revolutionaire situatie was, en dat de strijd niet bestond uit het opbouwen van een soort revolutionaire entiteit binnen de Minneapolis Teamsters; maar in plaats daarvan was de strijd gericht op het opbouwen van een mobilisatie die zou leiden tot erkenning van de vakbonden en tot ontwikkeling van massaproductie-vakbondsdenken binnen de AFL, die zich toelegde op ambachtelijk vakbondsisme.
In sommige opzichten is het een soort tegenstrijdigheid: het idee dat Teamsters en werknemers in de vrachtwagensector hooggekwalificeerde arbeidskrachten waren. Dat was niet zo, maar ze hadden het idee dat de bevoorrechte elitearbeiders degenen waren die georganiseerd moesten worden. Dit was een middelpunt van de IBT-ideologie, als je wilt. De trotskisten zagen de noodzaak in om alle arbeiders die in de sector werkten te organiseren, inclusief degenen die net hun producten op de markten hadden gelost, die kolen hadden opgehaald en de vrachtwagens hadden ingeladen, en ook de chauffeurs. En dit was een gruwel voor de werkgevers in de sector, die niets te maken wilden hebben met een vakbond die alle werknemers organiseerde, in plaats van slechts een paar die de daadwerkelijke vrachtwagens verplaatsten.
Bron: jacobin.com
