De wereld toont liever solidariteit met onze lijken dan ons verzet te eren

Decennia lang heeft het Israëlische regime een meedogenloze koloniale bezetting en belegering van Palestina door kolonisten in stand gehouden, waarbij elk aspect van het Palestijnse leven onder controle werd gehouden. Het heeft in het hele gekoloniseerde Palestina talloze oorlogsmisdaden begaan, waarbij de rechten van de bevolking die het controleert worden geschonden. Vooral in Gaza heeft het Israëlische regime, naast de verlammende belegering, erop vertrouwd dat het gras om de paar jaar moet worden gemaaid om de onderdrukkende status quo te handhaven. De huidige Israëlische regering is bijzonder brutaal geweest met haar genocidale bedoelingen en wordt zelfs naar Israëlische maatstaven algemeen gekarakteriseerd als fascistisch en extreem. In plaats van enige druk uit te oefenen op Israël om zijn barbaarse gedrag te beëindigen, beloont de internationale gemeenschap het land in plaats daarvan.

De guerrilla-operatie van Hamas op 7 oktober verraste het Israëlische regime. Hun misrekening lag in het onderschatten van het vermogen van het ‘gazon’ om ze terug te maaien. In een zorgvuldig geplande operatie hebben Hamas-strijders de hekken van het Israëlische regime doorbroken, nederzettingen overgenomen en 1300 Israëli’s gedood.

Nu de Palestijnen zich losmaken uit hun belegerde getto, horen we plotseling het maar al te bekende refrein van ‘de cyclus van geweld’ en andere soortgelijke clichés. Zoals gebruikelijk ontstaat deze fixatie op het pacifisme alleen wanneer de onderdrukten terugslaan op hun onderdrukkers. Het lijkt erop dat de weigering om in een kooi te leven geen overtuigende verklaring is voor geweld en gewapend verzet.

Ongeacht of er Israëli’s werden gedood of niet, de Palestijnen hadden op geen enkele manier een effectieve verzetscampagne kunnen lanceren zonder op grote schaal te worden veroordeeld of gedemoniseerd.

Zelfs wanneer zij hun toevlucht namen tot tactieken zoals BDS-campagnes om verandering teweeg te brengen, werden de Palestijnen snel berispt, waarbij critici de tactiek vergeleken met een ‘nazi-campagne’ en draconische wetgeving ontlokten om de praktijk legaal te verbieden in plaatsen als de Verenigde Staten. In 2018 lanceerde Gaza de ongewapende Grote Mars van Terugkeer om de bezetting aan te vechten en het recht op terugkeer te eisen. Het werd een ‘rel’ genoemd en stuitte op sluipschuttersvuur, waarbij meer dan 300 Palestijnen omkwamen en een hele generatie verminkte jongeren ontstond. Palestijnse administratieve gedetineerden – gevangenen die zonder aanklacht, proces of toegang tot advocaten worden vastgehouden – worden gedemoniseerd omdat ze het wagen om in hongerstaking te gaan. Zelfs alleen maar proberen toegang te krijgen tot het Internationaal Strafhof, wat in theorie de meest aangename arena zou moeten zijn om grieven te uiten in de zogenaamde ‘op regels gebaseerde internationale orde’, stuitte op vijandigheid en kritiek. afwijzing.

Deze specifieke voorbeelden zijn niet gekozen om te impliceren dat andere vormen van verzet onwettig zijn, maar eerder om te illustreren hoe zelfs wanneer de Palestijnen zich proberen te houden aan de niet-gewapende regels die zijn opgesteld om hun verzet als ‘legitiem’ te beschouwen, ze nog steeds worden afgeschilderd als ‘legitiem’. agressieve terroristen. Er is altijd een reden waarom zelfs de mildste verzetsmethoden als verkeerd worden beschouwd, en er is altijd een technisch detail dat uitlegt dat hoewel dit “meestal” de juiste manier zou zijn om dingen te doen, dit niet van toepassing is op de Palestijnen. De doelpalen verschuiven oneindig en het wordt overduidelijk dat het probleem niet bij de methoden ligt, maar bij wie ze uitvoert.

De grenzen van solidariteit

Dit moment heeft de grenzen van de solidariteit aangetoond. Het is gemakkelijk om solidariteit te tonen met lijken en met Palestijnen die stoïcijns veerkrachtig blijven en hun lijden verdragen. Zolang de Palestijnen machteloze slachtoffers blijven, is het gemakkelijk om op het hoge paard van de moraliteit te rijden en hun nobele zaak van harte te steunen. Er schuilt een zekere respectabiliteit in het lijden, en het brengt de impliciete boodschap met zich mee dat als de Palestijnen lang en deugdzaam genoeg lijden, hun lijden beloond zal worden.

Het blijkt dat, hoewel het idee van verzet in abstracto aantrekkelijk is, het in werkelijkheid veel lastige praktische aspecten heeft die het van zijn romantische kader beroven. Zo begint de zoektocht naar de perfecte eenhoorn van verzet die aan alle eisen voldoet – een verzet dat in lijn is met het internationaal recht, maar niet ontwrichtend, seculier maar niet te links, en bovenal: de prijs voor het steunen van ons verzet kan geen invloed hebben op onze aanhangers. ‘ carrières of status, en onze doelen moeten in één snelle beweging worden bereikt, waarbij de structuren van overheersing worden weggegooid zonder al te veel lelijkheid te veroorzaken.

Het maakt niet uit dat het kolonialisme lelijk is en dat de systemen die de Palestijnen bijna een eeuw lang domineren, lelijk zijn. Je kunt Israël niet bestempelen als een koloniale apartheidsstaat met alle verschrikkingen die dat met zich meebrengt, en dan pontificeren over de juiste methoden om er weerstand aan te bieden. Dekolonisatie is geen academisch gedachte-experiment; het is Algerije, het is Haïti, het is Vietnam.

Verzet tegen vernietiging

Gaza is vandaag de dag getuige van etnische zuiveringen en wreedheden die sinds de Nakba niet meer zijn voorgekomen. Er zijn ruim 4.200 Palestijnen vermoord, van wie de meerderheid vrouwen en kinderen zijn. Het Israëlische regime is niet tevreden met het louter dood bombarderen van Palestijnen en heeft water, stroom, brandstof en alle levensbehoeften van de belegerde strook afgesloten, waardoor de overlevenden schreeuwen om brood en water. De situatie is zo nijpend geworden dat een deel van het ziekenhuispersoneel in Gaza zijn toevlucht heeft genomen tot oplossingen voor het drinken van infuuszakken.

Bovendien heeft het Israëlische regime de afgelopen weken een algemeen bevel uitgevaardigd voor alle Palestijnen in het noorden van de Gazastrook – ongeveer 1,1 miljoen mensen – om binnen 24 uur naar het zuiden van het gebied te verhuizen. Dit veroorzaakte een enorme ontheemding van de bevolking van Gaza die al generaties lang niet meer was voorgekomen. Hoewel de bezettingsautoriteiten hen 24 uur de tijd gaven om naar het zuiden te reizen, bombardeerde de Israëlische luchtmacht de wegen die daarheen leidden, en video’s en ooggetuigenverslagen onthullen dat de burgerkonvooien zelf ook het doelwit waren van bombardementen.

De aankomst in het zuiden bood de Palestijnen in Gaza echter geen uitstel, aangezien de brutale bombardementen van het Israëlische regime onverminderd doorgingen, waarbij zelfs zogenaamde ‘veilige zones’ werden aangevallen. De humanitaire hulp komt met een stroompje binnen via de grensovergang bij Rafah, en zoals het er nu uitziet, zijn ruim twee miljoen Palestijnen geconcentreerd in het zuiden en kunnen ze nergens heen of zoeken ze onderdak.

Ondertussen blijven kolonisten rondzwerven op de Westelijke Jordaanoever, waarbij ze Palestijnse dorpen aanvallen en Palestijnen van dichtbij neerschieten onder bescherming van het leger. In heel Palestina worden Palestijnen massaal opgesloten.

De tactieken van het Israëlische regime kwamen niet plotseling op 7 oktober naar voren. Ze vertegenwoordigen een continuüm van koloniaal geweld en overheersing dat de Palestijnen al tientallen jaren wordt aangedaan. Ze waren alleen mogelijk omdat ze bouwden op het fundament dat de normalisering van de Palestijnse kolonisatie en de totale ontmenselijking van het Palestijnse volk is. De Palestijnen kozen ervoor om zich los te maken van deze realiteit, ook al doorbrak dit het patroon van slachtofferschap dat hen daarbij werd opgelegd.

Ondanks de genocidale pak slaag kreeg de mythe van de Israëlische onoverwinnelijkheid de doodsteek. Israël dacht ten onrechte dat het voor altijd door het zwaard zou kunnen leven. Nu zal de vernedering ervan anderen alleen maar overtuigen van de mogelijkheid van een nederlaag. De Palestijnse revolutie zal doorgaan. Ondertussen kun je je aansluiten bij het koor van moralisten die de Palestijnen uitschelden omdat ze niet voldoen aan een utopische opvatting van strijd, of je kunt echte solidariteit bieden en de moeilijke keuzes waarderen die het verzet heeft moeten maken om uit hun hel te ontsnappen.

Meer verhalen…