De Israëlische krant Haaretz sprak een verwoestend oordeel uit over de leider van het land nadat afgelopen zaterdag de grootste crisis sinds mensenheugenis uitbrak:
De ramp die Israël overkwam tijdens de feestdag van Simchat Torah is duidelijk de verantwoordelijkheid van één persoon: Benjamin Netanyahu. De premier, die trots is op zijn enorme politieke ervaring en onvervangbare wijsheid op het gebied van veiligheid, is er totaal niet in geslaagd de gevaren te onderkennen waar hij bewust Israël naartoe leidde toen hij een regering van annexatie en onteigening oprichtte, toen hij Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir benoemde. naar sleutelposities, terwijl ze een buitenlands beleid omarmden dat openlijk het bestaan en de rechten van de Palestijnen negeerde.
Netanyahu’s bondgenoten in het kabinet, Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir, zijn allebei extreemrechtse politici uit nederzettingen in bezet Palestijns land. Eerder dit jaar beweerde Smotrich dat er “niet zoiets” bestond als het Palestijnse volk, terwijl het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken Ben-Gvir berispte voor zijn “racistische, destructieve opmerkingen” over de zogenaamd inferieure status van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever.
De Haaretz Het hoofdartikel beschuldigde de langst zittende premier van Israël ervan opzettelijk een gewelddadige confrontatie met de Palestijnen te zoeken:
In het verleden bracht Netanyahu zichzelf op de markt als een voorzichtige leider die oorlogen en meerdere slachtoffers aan de kant van Israël schuwde. Na zijn overwinning bij de laatste verkiezingen verving hij deze voorzichtigheid door het beleid van een ‘volledig rechtse regering’, waarbij openlijke stappen werden ondernomen om de Westelijke Jordaanoever te annexeren, om etnische zuiveringen uit te voeren in delen van het door Oslo gedefinieerde Area C, waaronder de heuvels van Hebron en de Jordaanvallei. Dit omvatte ook een enorme uitbreiding van nederzettingen en het versterken van de Joodse aanwezigheid op de Tempelberg, vlakbij de Al-Aqsa-moskee, evenals het opscheppen over een naderend vredesakkoord met de Saoedi’s waarin de Palestijnen niets zouden krijgen, met openlijke gesprekken over een “tweede Nakba” in zijn regeringscoalitie.
Haaretz haar aanklacht had kunnen worden uitgebreid tot de westerse regeringen die bij elke gelegenheid Netanyahu en zijn bondgenoten hebben opgehitst. Hoe vaak de leidende leden van de politieke klasse van Israël ook volhielden dat zij nooit zouden toestaan dat er een Palestijnse staat zou ontstaan, de Verenigde Staten en de machtigste Europese landen bleven Israël onvoorwaardelijk steunen, terwijl ze deden alsof er een soort betekenisvol vredesproces gaande was. bestaand.
Tegelijkertijd deden de Amerikaanse en Europese leiders alles wat in hun macht lag om geweldloze vormen van druk op Israël te blokkeren of zelfs te criminaliseren, terwijl ze de Palestijnen vertelden dat ze onder geen enkele omstandigheid gewelddadige methoden mochten gebruiken tegen de bezetting van hun land. Nu hebben dezelfde leiders Netanyahu een blanco cheque gegeven om oorlog te voeren tegen Gaza, terwijl ze uit eerdere ervaringen weten dat dit zal resulteren in massaal, dodelijk geweld tegen burgers.
Laten we niet vergeten hoe de westerse bondgenoten van Israël de afgelopen jaren hebben gereageerd op verschillende vormen van geweldloze actie van de Palestijnen en hun aanhangers. In 2021 vroeg de Palestijnse Autoriteit (PA) het Internationaal Strafhof (ICC) om onderzoek te doen naar vermeende Israëlische oorlogsmisdaden in de bezette gebieden, waaronder de aanval op Gaza in 2014. De Amerikaanse regering veroordeelde deze stap onmiddellijk, en de minister van Buitenlandse Zaken van Joe Biden Antony Blinken gaf de volgende verklaring af:
[T]De Verenigde Staten geloven dat een vreedzame, veilige en welvarender toekomst voor de bevolking van het Midden-Oosten afhangt van het bouwen van bruggen en het creëren van nieuwe mogelijkheden voor dialoog en uitwisseling, en niet van unilaterale gerechtelijke acties die de spanningen verergeren en de inspanningen om een onderhandelde tweestatenoplossing te bevorderen ondermijnen .
Wij zullen onze sterke toewijding aan Israël en zijn veiligheid blijven hooghouden, onder meer door ons te verzetten tegen acties die Israël op oneerlijke wijze willen aanvallen.
Deze verklaring was een berekende belediging van de intelligentie van degenen die deze moesten lezen. Blinken weet heel goed dat er geen “pogingen zijn om een onderhandelde tweestatenoplossing te bevorderen” die door een ICC-onderzoek zouden kunnen worden “ondermijnd”. In de praktijk wil de regering-Biden dat Israël vanaf nu tot het einde der tijden wordt beschermd tegen enige juridische aansprakelijkheid voor zijn daden.
Na de vorming van Netanyahu’s nieuwe regering met zijn partners Smotrich en Ben-Gvir, vertelde Blinken op een J Street-conferentie in december 2022 dat de Amerikaanse steun voor Israël “heilig” was. Zoals Peter Beinart opmerkte, gaf de toespraak van Blinken Netanyahu groen licht om te doen wat hij wilde in de bezette gebieden:
Blinken beloofde niet eens dat hij de onnodige vernederingen die Donald Trump aan de Palestijnen had opgelegd, ongedaan zou maken. Hij beloofde niet de PLO-missie in Washington of de Amerikaanse ambassade in Oost-Jeruzalem te heropenen, die in 1844 werd opgericht voordat hij in 2019 werd gesloten door minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, een man die Barack Obama ooit een ISIS-sympathisant noemde. Blinken zei niet dat nederzettingen in strijd zijn met het internationaal recht – een ander al lang bestaand Amerikaans standpunt dat Trump heeft vernietigd en dat de regering-Biden niet heeft kunnen herstellen.
In dezelfde maand als Blinkens toespraak in J Street was er opnieuw een poging om Israël verantwoordelijk te houden via het internationale juridische kader. De Algemene Vergadering van de VN vroeg het Internationale Gerechtshof (ICJ) om een advies over “het beleid en de praktijken van Israël in de bezette Palestijnse gebieden.” De Verenigde Staten stemden tegen de verwijzing, samen met Europese staten als Groot-Brittannië en Duitsland. In juli van dit jaar heeft de Britse regering een juridisch document van drieënveertig pagina’s ingediend bij het Internationaal Gerechtshof, waarin zij er bij het Internationaal Gerechtshof op aandrong de zaak helemaal niet te behandelen.
Spreken met de Voogd, beschreef een hoge Palestijnse bron het document als “een volledige steunbetuiging aan de Israëlische gespreksonderwerpen.” Antony Blinken had eerder bezwaar gemaakt tegen de ICC-zaak op grond van het feit dat de Palestijnen “niet kwalificeren als een soevereine staat.” Nu hebben zijn Britse bondgenoten dat argument omgedraaid door de bezetting te presenteren als een ‘bilateraal dispuut’ tussen staten. Het enige consistente principe dat hieraan werkte, was de eis dat Israël volledige straffeloosheid zou genieten.
Israëls aanhangers in Europa en Noord-Amerika staan even vijandig tegenover het idee van druk die wordt uitgeoefend door het maatschappelijk middenveld. De Boycott, Divestment, and Sanctions (BDS)-beweging is een poging om de weigering van regeringen om Israël sancties op te leggen vanwege zijn onderdrukking van de Palestijnen, te compenseren. Er zijn echter herhaaldelijk pogingen ondernomen om deze beweging te verbieden, van Frankrijk tot de Verenigde Staten.
Recentelijk heeft het Britse parlement een wetsvoorstel aangenomen dat publieke instanties, zoals lokale raden, verbiedt om beslissingen te nemen over aanbestedingen of investeringen op basis van ‘politieke of morele afkeuring van het gedrag van buitenlandse staten’. In theorie zou dit raden verplichten zaken te doen met elke staat in de wereld, en niet alleen met Israël, ongeacht ‘politieke of morele afkeuring’. Maar het wetsvoorstel staat de Britse regering toe om in bijna alle gevallen ontheffing van deze regel te verlenen, met uitzondering van “(a) Israël, (b) de bezette Palestijnse gebieden, of (c) de bezette Golanhoogten.”
Met andere woorden: de Britse autoriteiten maken juridisch geen onderscheid tussen Israël zoals het was vóór de oorlog van 1967 en de bezette gebieden voorbij de zogenaamde Groene Lijn. Dit is zeker de manier waarop Israëlische politici de zaken zien: zij hebben keer op keer duidelijk gemaakt dat zij de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever als een integraal onderdeel van de Israëlische staat beschouwen en niet van plan zijn deze op enig moment in de toekomst te ontmantelen. .
De vijandige, autoritaire reactie op juridische en maatschappelijke initiatieven van de westerse bondgenoten van Israël laat ons zien wat ze werkelijk van de Palestijnen willen. Ze willen niet alleen dat de Palestijnse nationale beweging zich onthoudt van het gebruik van geweld tegen Israëlische burgers, of zelfs helemaal geen geweld gebruikt. Ze willen dat het land afziet van elke vorm van actie die hun vermogen om de bezetting te steunen en al het geweld dat nodig is om deze af te dwingen in gevaar zou kunnen brengen.
Nadat ze Netanyahu hebben aangemoedigd op de weg naar een ramp, steunen politici in Washington, Londen en andere westerse hoofdsteden nu zijn aanval op Gaza in naam van ‘Israëls recht om zichzelf te verdedigen’, dat Israëlische regeringen altijd hebben geïnterpreteerd als het recht om geweld te gebruiken. op grote schaal tegen burgers. De aanval heeft al honderden Palestijnen gedood en zal, als de aanval doorgaat, nog honderden of zelfs duizenden mensen doden. Het stoppen van deze aanval is vandaag de dag de belangrijkste prioriteit.
Bron: jacobin.com
