Deadpool & Wolverine spietsen vrolijk het Marvel Universum

Na een enorm winstgevend openingsweekend, Deadpool en Wolverine is op weg om de internationale zomerbox office te domineren. Het is duidelijk dat het een gevoelige snaar heeft geraakt bij het publiek. Het combineert nostalgie naar eerdere superheldenfilms met een meedogenloze stortvloed aan geestige erkenningen dat het hele genre, als je er goed over nadenkt, toch al een hoop troep was.

Het crap-thema wordt zeer grondig ondersteund door schrijver-regisseur Shawn Levy. In de film worden beide titelpersonages afgebeeld als verworpenen, verstoten uit meer respectabele superheldenkringen. Wade Wilson, ook bekend als Deadpool (Ryan Reynolds) — terug in een laat vervolg op Doodspool (2016) en Deadpool2 (2018) — is wanhopig op zoek naar een kans op Avengers-teamlidmaatschap. Maar hij verpest het sollicitatiegesprek en eindigt als de ultieme loser, net vrijgezel nadat zijn vriendin Vanessa (Morena Baccarin) het met hem uitmaakt. Hij is vertrokken als verkoper van tweedehands auto’s met een slecht haarstukje dat met een nietpistool in zijn hoofd is vastgemaakt.

“Het is een haarsysteem”, benadrukt hij.Balayage.”

Hij krijgt een nieuwe kans om grootsheid te bereiken van een sluwe bureaucraat van de Time Variance Authority (TVA), meneer Paradox (Matthew Macfadyen van Opvolging in de grappige Britse schurkenmodus). Informerend naar de aangeboden baan, vraagt ​​Deadpool: “Zal ik wonder hoe cinematografisch het is?”

Maar het blijkt dat zijn droombaan als superheld in een ander universum moet zijn, omdat Deadpools eigen wereld gestaag wordt verwoest. Deadpool ontdekt dat dit een aanbod is dat hij absoluut kan weigeren, want zelfs als zijn eigen leven waardeloos is, heeft hij nog steeds vrienden in deze wereld die het waard zijn om gered te worden. Negen vrienden, om precies te zijn, die allemaal onlangs zijn verrassingsfeestje hebben bezocht, en hij draagt ​​de Polaroid-foto bij zich om het te bewijzen. Tussen de vrienden was ik blij om Rob Delaney nog steeds op de loonlijst te zien als collega-autoverkoper Peter Wisdom, en Leslie Uggams nog steeds Deadpools cocaïneverslaafde kamergenoot “Blind Al” te zien spelen.

Voorbeelddialoog:

WOLVERINE (geschokt): “Je noemt haar ‘Blinde Al’?!”

DEADPOOL (behulpzaam uitleggend): “Ja, omdat ze Blind.“

Hoe dan ook, het lijkt erop dat Deadpools wereld ten onder gaat door de dood van zijn stabiliserende “ankerwezen”. Dat blijkt James “Logan” Howlett te zijn, ook wel bekend als Wolverine (Hugh Jackman). Dus gaat Deadpool op zoek naar de slechtgehumeurde wolf-antiheld. Jackmans Wolverine stierf in zijn laatste filmuitje, de goed beoordeelde Loganterwijl hij zijn jonge protegé redt. Maar Deadpool, die weet dat Wolverine regeneratieve krachten heeft die veel op hem lijken, gelooft niet dat hij dood is en gaat zijn graf opgraven. Hij krijgt een ruwe schok bij het graf en vindt vervolgens inventieve toepassingen voor Wolverine’s adamanten skelet in de levendige vechtscène die volgt.

Dit betekent dat Deadpool ergens in het multiversum een ​​andere Wolverine moet vinden die nog leeft. En als je jezelf betrapte op kreunen bij het idee alleen al, is er een scène waarin Deadpool de vierde wand opnieuw doorbreekt om te erkennen hoe erg het multiversum zuigt. Hij voelt je pijn.

Na een montage waarin verschillende ontmoetingen met een assortiment Wolverines te zien zijn die je je gemakkelijk kunt voorstellen, eindigt Deadpool met “de ergste Wolverine”. Hij is een treurige kroegtijger die nog steeds schuldgevoelens heeft over zijn falen om zijn eigen wereld te redden, en hij wil geen deel uitmaken van nieuwe altruïstische inspanningen.

Niettemin bundelen ze hun krachten, als ze niet in epische gevechten met elkaar verwikkeld zijn. Een van hen is gechoreografeerd op het uptempo liefdesliedje van Vet“Jij bent degene die ik wil.”

Er is een centrale sequentie in het wild overgeplotte verhaal waarin Deadpool en Wolverine hun status als afval bevestigen door in “The Void” te worden gegooid, een strafkolonie in de woestijn waar alle “nutteloze” afvallers van verschillende werelden worden weggegooid. “Het is een beetje Gekke Max–“Y,” merkt Deadpool op terwijl de al te bekende, gedegenereerde types uit de woestenij in enorme voertuigen, die als een strijdwagen door motoren worden voortgetrokken, gedachteloos rondjes rijden.

In The Void komen ze verschillende andere superhelden tegen, gespeeld door bekende acteurs die ik niet kan noemen, want dan word ik vermoord door de Disney Anti-Spoiler Hit Squad of zoiets. Het zijn komisch obscure superhelden, of anders bekend maar grijs en allang met pensioen, of misschien zijn ze in de eerste plaats nooit echt van de grond gekomen met vaag geplande filmfranchises.

Maar het plot is niet zo belangrijk, want de hele film draait om de centrale bromance tussen Deadpool en Wolverine — zwaar geadverteerd in een hoop knipogende promo-afbeeldingen die homo-erotische liefde tussen de twee superhelden suggereren. Dat plus Deadpools snelle sarcasme. Hij geeft ons constant inside-baseball-herinneringen aan de recente, problematische studiogeschiedenis van het Marvel Cinematic Universe (MCU), zoals de overname van 20th Century Fox door Disney en daarmee de X-Men franchise.

Zoals Deadpool vrolijk opmerkt over Jackmans Wolverine: “Fox heeft hem gedood, Disney heeft hem teruggebracht en nu gaan ze hem dit laten doen totdat hij dood is.” negentig.“

Op zijn 55e is Jackman zo gespierd dat zijn armen in een akimbo-positie rusten, geduwd door zijn enorme borst. Hij ziet eruit alsof hij een hartaanval krijgt, maar hij is nog steeds een ideale Wolverine, daar kun je niet omheen. Zet Jackman in metalen klauwen en grote bakkebaarden en een wilde grommen en die vreemde wolfsoorpieken in zijn haar, en op de een of andere manier brandt zijn sterrenwattage tien keer feller.

Wat Reynolds betreft, hij heeft zijn definitieve rol als Deadpool gevonden omdat zijn slijmerige stem sowieso op auto-snark staat, en ook omdat zijn zeer stootbare gezicht het grootste deel van de tijd door zijn masker wordt verhuld en de rest ervan vreselijk misvormd is door brandwonden. De littekens maken Reynolds veel sympathieker. We krijgen een herinnering aan hoe gekmakend Reynolds’ broederschapsgezicht is in zijn ongewijzigde staat wanneer een van de Deadpools uit het multiversum, de naïeve, zachtaardige, flauw glimlachende “Nicepool”, een uitgebreide verschijning maakt. Je zult intens voelen dat hij moet sterven.

Extreem en inventief geweld en zoveel gevloek plus een aantal kleurrijke drugs- en seksuele verwijzingen hebben deze Disney-film een ​​R-rating gegeven, maar het is nog steeds de dwaze grap die je zou verwachten te zien. Het is eigenlijk een beetje jammer dat de kinderen niet mee kunnen, want het kinderlijke niveau van de humor is perfect voor de pre-tienerset. Maar over het algemeen is de film gericht op het breedst mogelijke publiek. Er is natuurlijk veel om van te houden voor de fans van dit spul.

Maar zelfs als je de MCU en alles wat ermee te maken heeft, haat, kun je na tientallen jaren van luid gehypte producten toch nog wat lol beleven aan de cynische spot met alles wat Marvel is en kun je plezier beleven aan het negeren van de doorgaans ingewikkelde plotlijnen.

Niet op de hoogte hoeven te zijn van de “heilige tijdlijn” is een geschenk dat blijft geven.