Foto: Michael Brochstein/Sipa via AP
Als je luistert Voor zijn meest luidruchtige ondersteuners boekt Israël veel winst. Het is aan de winnende hand in Gaza (lees: de totale vernietiging van de Gazastrook). Het is aan de winnende hand in Libanon (lees: onthoofde Hezbollah). Het is aan de winnende hand in Syrië (lees: land veroveren in de chaos rond het einde van de Assads).
Te midden van de parade van zelffelicitaties voor al het “winnende” dat daar gaande was, was het gemakkelijk om het hoofd van een van de meest prominente Amerikaanse pro-Israëlische groepen, de Anti-Defamation League, te missen, die tegenover het Israëlische parlement toegaf dat het op één belangrijk front falen: de strijd tegen mondiaal antisemitisme.
“Niemand geeft graag toe dat ze tekortgeschoten zijn”, zei Jonathan Greenblatt, CEO van de ADL, dinsdag tegen de Knesset, volgens eJewishPhilanthropy. “Ik hou niet van verliezen. Persoonlijk heb ik een hekel aan verliezen. Soms moeten we echter de realiteit onder ogen zien.”
De realiteit was grimmig: antisemitisme, zei Greenblatt, is in opkomst, vooral online. De bekentenis was verbluffend, aangezien de ADL werd opgericht om antisemitisme te bestrijden. Dat is de vlag waaronder al zijn luidruchtige pleidooien voor Israël plaatsvinden. Als de groep op deze manier faalt, roept dit dus grote vragen op – vragen die grote antwoorden nodig hebben.
Gelukkig had Greenblatt ideeën: de aanhangers van Israël moeten denken als Israëlische spionnen die in het geheim bommen in elektronica in heel Libanon installeerden, waarbij tientallen mensen om het leven kwamen en duizenden gewond raakten.
“We hebben het soort genie nodig dat Apollo Gold Pagers vervaardigde en Hezbollah meer dan tien jaar lang infiltreerde om ons op deze strijd voor te bereiden”, zei Greenblatt. “Dit is het soort vindingrijkheid en inventiviteit dat altijd een kenmerk van de staat Israël is geweest, dat altijd een kenmerk van het Joodse volk is geweest. Ik weet dat we het kunnen.”
Is Greenblatt serieus? Denkt hij werkelijk dat het voor Israël mogelijk is om het mondiale antisemitisme aan te pakken door het als honderden piepers op te blazen of door het met de grond gelijk te maken? Kan de ADL net als al het andere een meedogenloze aanval op de Jodenhaat opzetten – alsof het het zoveelste front van een oorlog is – naast Gaza, Libanon, de Westelijke Jordaanoever, Jemen, Syrië, Irak en Iran?
Helaas lijkt dit te zijn waar Greenblatt het over heeft: een pistool richten op de collectieve hoofden van de hele wereld en eisen dat zij van Joodse mensen houden.
Het geruite verleden van ADL
Dit soort militaristische retoriek is niets nieuws voor aanhangers van Israël, zeker niet sinds 7 oktober, maar het is niet waar de Anti-Defamation League begon.
De groep werd opgericht als reactie op de opkomst van de Amerikaanse KKK en het proces tegen Leo Frank, een Joods-Amerikaanse zakenman die veroordeeld werd voor de moord op een 13-jarig meisje, waarschijnlijk een valse beschuldiging. Toen Franks doodstraf werd omgezet in levenslang in de gevangenis, werd hij uit de gevangenis ontvoerd en standrechtelijk gelyncht door een antisemitische bende. De ADL breidde haar missie vervolgens uit naar de bestrijding van allerlei vormen van onverdraagzaamheid, maar behield haar focus op antisemitisme.
Ruim een eeuw daarna werden de inspanningen van de ADL een spelletje meppen. Toen de krant van Henry Ford artikelen publiceerde uit het antisemitische traktaat ‘De Protocollen van de Wijzen van Zion’, stortte de ADL zich in. Het zette Ford onder druk totdat hij in 1927 zijn excuses aanbood. In de jaren vijftig en zestig voerde de ADL spionageoperaties uit binnen neonazistische groepen en voerde ze campagne voor burgerrechten. In 2016 veroordeelde de ADL Donald Trump vanwege zijn herhaalde gebruik van antisemitische stijlfiguren.
De ADL heeft ook een duistere kant, waaronder het bespioneren van pro-Palestijnse organisaties van de jaren zestig tot en met de jaren negentig en het recentelijk in de gaten houden ervan, en het innemen van openlijk anti-islamitische standpunten in de nasleep van de aanslagen van 11 september. Een groot deel van de lastigere geschiedenis van de groep werd gerechtvaardigd als onderdeel van de strijd tegen antisemitisme.
Allemaal antisemieten!
Klassiek antisemitisme – en racisme in het algemeen – is geworteld in een fundamentele angst voor de Ander. Maar zijn moderne vorm, genaamd ‘nieuw antisemitisme’, heeft de termen op een andere manier geherstructureerd, met het argument dat antizionisme, en eerlijk gezegd elke kritiek op het beleid van Israël, inherent antisemitisch is. Dit is geen probleem in abstractie.
Benjamin Netanyahu beschuldigt elke criticus van Israël zo regelmatig van antisemitisme dat de premier een parodie op zichzelf is geworden. Demonstranten op de universiteitscampus? Antisemitisch. Aanklager van het Internationaal Strafhof, Karim Khan? ‘Een van de grote antisemieten van de moderne tijd.’ De Verenigde Naties? Een ‘anti-Israëlische Flat Earth Society’. Gazastrook? Jemen? Libanon? Iran? Ierland? Hollywood? Allemaal antisemieten!
Er is geen controverse als je opmerkt dat deze algemene beschuldigingen van antisemitisme een politieke dekking bieden voor Israëls eindeloze agressie tegen al zijn vermeende vijanden, tot aan genocide toe. In veel opzichten is het eenvoudigweg een nieuwe vorm van ‘hasbara’, een diplomatieke PR- en propagandastrategie om de militaire acties van Israël te verklaren, ongeacht of deze feitelijk gerechtvaardigd zijn of niet.
Het is belangrijk om je af te vragen of het bevorderen van deze theorie van ‘nieuw antisemitisme’ en het gelijkstellen van kritiek op Israël met antisemitisme daadwerkelijk het doel van vrede en veiligheid voor iedereen in het Midden-Oosten dient.
En het is belangrijk om je af te vragen of Greenblatt op een kinderlijke manier tegen de Knesset zegt dat zij de oorlog tegen de haat moet opvoeren, enig nut heeft.
Er zijn nuance, aandacht, wederzijds begrip en delicate betrokkenheid nodig om diepgeworteld racisme in de samenleving aan te pakken. De Joodse gemeenschap gaat de online trollen niet temperen door TikTok-commentatoren op te blazen, hen aan te vallen als vijanden in een informatieoorlog, of de mechanismen van hasbara te gebruiken om hen te overweldigen met ‘alternatieve feiten’.
Bron: theintercept.com
