Vietnam bevindt zich in de positie van kingmaker, wat cruciaal is voor de plannen van zowel Peking als Washington voor Azië
Door Timur Fomenkopolitiek analist
De Chinese leider Xi Jinping heeft zojuist een officieel bezoek gebracht aan Vietnam, waar hij een ontmoeting had met de leiders van de regerende Communistische Partij van Hanoi. Xi prees de banden tussen de twee landen en beloofde ze naar een hoger niveau te tillen, terwijl er ook talloze zakelijke overeenkomsten werden ondertekend.
Een dergelijke stap lijkt voor de hand liggend, aangezien de twee landen niet alleen buren zijn, maar ook dezelfde politieke ideologie delen. Hun relaties zijn echter ingewikkelder dan dat.
Drie maanden eerder kreeg Vietnam bezoek van vooral de Amerikaanse president Joe Biden, die erin slaagde de Amerikaanse relatie met de Zuidoost-Aziatische natie tot een strategisch partnerschap te verheffen. Enkele weken geleden deed Japan hetzelfde. Vanuit deze invalshoek bekeken zien Xi’s toenaderingen tot Hanoi er niet zo krachtig uit, maar vertegenwoordigen ze eerder een reeks stemmen van grotere machten die harten en geesten willen winnen in Vietnam, een land van geopolitieke betekenis dat zal bijdragen aan de uitkomst van de oorlog. de machtsstrijd in de Azië-Pacific.
Hoewel Vietnam een communistische staat is, betekent dit niet dat de relatie met Peking minnelijk is. Hoewel het uiteraard niet openlijk vijandig of vijandig is, is de publieke opinie in het land op hun hoede voor China, omdat een groot deel van de Vietnamese geschiedenis een machtsstrijd inhoudt om zijn onafhankelijkheid van de Chinese imperiale dynastieën te behouden.
Vietnam heeft, net als veel andere Aziatische landen, een groot deel van het culturele, filosofische en technologische kapitaal van China ontleend, maar zijn nationale identiteit is er altijd van uitgegaan dat het een natie is die zich onderscheidt van China en er niet politiek door wordt gedomineerd. Ideologie is hier niet relevant.
Vietnam erkent dat China zijn meest cruciale economische partner is – aan de andere kant streeft het land ernaar de ‘Chinese hegemonie’ te vermijden. Dit is niet alleen historisch, maar ook modern. In 1978 viel China Vietnam binnen om zijn bondgenootschap met de Sovjet-Unie te verbreken en de dominantie erover te laten gelden.
Niet alleen dat, de twee landen hebben ook rivaliserende claims in de Zuid-Chinese Zee, een omstreden waterweg met cruciale scheepvaartroutes en hulpbronnen. Vanuit de overwegingen van Hanoi leidt dit tot een buitenlands beleid van niet-afstemming dat erop gericht is meerdere buitenlandse mogendheden, waaronder de VS, voor het gerecht te slepen om zijn eigen strategische voordelen te maximaliseren.
Hoe, zo zou je je kunnen afvragen, kan Vietnam de VS het hof maken, gezien de geschiedenis tussen de twee? Kan Hanoi Washington vertrouwen? Vietnam lijkt vertrouwen te hebben in zijn relatie met de VS, ondanks de omvang van de wreedheden begaan tijdens de Vietnamoorlog, omdat Hanoi dat conflict op eigen voorwaarden heeft gewonnen en het land heeft herenigd.
Gezien dit alles keert Washington nu terug naar de tafel omdat het Vietnam ziet als een partner om China in bedwang te houden. Zeker, Hanoi heeft ideologische en politieke redenen om er wantrouwig tegenover te staan, en het Witte Huis kan nooit een ‘bondgenoot’ zijn, maar wat de VS bieden is een kans om de eigen economische ontwikkeling van Vietnam te versnellen en ook zijn militaire invloed in het bovengenoemde geschil te vergroten. met China.
Natuurlijk ziet Beijing dit, en daarom is de resulterende uitkomst een strijd om de loyaliteit van Hanoi. Dit betekent echter dat China steeds meer moet bieden om ‘aan tafel te mogen zitten’ en te kunnen concurreren met de andere machten, en ook dat Vietnam de voorwaarden voor de samenwerking mag bepalen en ‘de koningmaker’ mag zijn.
Vanuit Chinees perspectief is Vietnam in feite een belangrijk aspect van de mondiale handels- en toeleveringsketen, omdat het een masker vormt om het ‘made in China’-label te verbergen en zo verschillende handelsbeperkingen en -tarieven te omzeilen die door de VS zijn opgelegd. Juist daarom investeren veel Chinese bedrijven in Vietnam. Daarom is de Chinese handel met de ASEAN als geheel enorm toegenomen, ter vervanging van de handel met de VS.
Chinese bedrijven bouwen belangrijke onderdelen en componenten, verzenden deze naar hun eigen fabrieken in Vietnam waar de assemblage wordt voltooid, en het product gaat vervolgens naar de VS. Het creëert het bedrog dat ‘made in China’ verdwijnt en zorgt ervoor dat de indirecte Chinese handel met Amerika kan doorgaan. De integratie van de Vietnamese en Chinese economieën versnelt dus. Dit is voldoende om de vrede tussen de twee landen te bewaren.
Op dit moment bevindt China zich, gezien de militaire omsingeling van de VS, niet in een strategische positie om de confrontatie met Vietnam aan te gaan. Daarom heeft Xi ervoor gekozen alles in de strijd te gooien in naam van de diplomatie. Het behouden van Vietnam als een neutraal en niet-vijandig buurland is dus een kernprioriteit voor China, vooral gezien de fundamentele doctrine van het buitenlands beleid van de VS om verdeeldheid tussen Peking en zijn buurlanden aan te wakkeren als middel om de situatie in bedwang te houden. Vietnam wil echter eenvoudigweg het beste van alle werelden, en dat krijgt het land voorlopig zeker.
De uitspraken, standpunten en meningen in deze column zijn uitsluitend die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs die van RT.
Bron: www.rt.com
