Een gewonde Palestijnse jongen staat naast het puin van een huis dat ‘s nachts werd getroffen door een Israëlisch bombardement in de wijk Tal al-Sultan in Rafah in het zuiden van Gaza. FOTO: AFP
De Nakba (‘catastrofe’ in het Engels) wordt elk jaar op 15 mei gevierd ter herdenking van de dag waarop de staat Israël in 1948 werd gesticht als gevolg van een genocide op het Palestijnse volk. In dat jaar voerden zionistische milities – bewapend en getraind door verschillende grootmachten, waaronder Groot-Brittannië en de Sovjet-Unie – een campagne van bloedbaden en etnische zuiveringen uit, waardoor ongeveer 750.000 Palestijnen werden gedwongen hun huizen te ontvluchten. Ze hebben nooit toestemming gekregen om terug te keren.
Dit jaar werd de Nakba herdacht met massale protesten en studentenbezettingen over de hele wereld, terwijl mensen ernaar streven de voortdurende genocide van Israël in Gaza te stoppen. Velen hebben de bijna acht maanden durende invasie van de Gazastrook ‘een nieuwe Nakba’ genoemd, en daar hebben ze gelijk in.
De Nakba van 1948 was van tevoren gepland, berekend en gearticuleerd. David Ben-Gurion, de eerste premier van Israël en commandant van de Haganah-militie, die tijdens de Nakba bloedbaden en gedwongen verdrijvingen uitvoerde, was glashelder dat de oprichting van Israël genocide vereiste. Hij heeft jarenlang campagne gevoerd en zich erop voorbereid.
“De verplichte verplaatsing van Arabieren uit de valleien van de voorgestelde Joodse staat zou ons iets kunnen opleveren dat we nooit hebben gehad, zelfs niet toen we op eigen benen stonden tijdens de dagen van de Eerste en Tweede Tempel”, zei Ben-Gurion in 1937. In een brief aan zijn zoon verklaarde hij: “We moeten de Arabieren verdrijven en hun plaatsen innemen”.
Tijdens de etnische zuiveringsoperaties die zijn strijdkrachten uitvoerden, schreef hij in juli 1948 in zijn dagboek: “We moeten er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ze [the Palestinians] kom nooit meer terug”.
De Verenigde Naties hielpen de weg vrijmaken voor de Nakba via hun verdelingsplan uit 1947, dat de oprichting van Israël steunde. Terwijl hij publiekelijk deed alsof hij de opdeling naast een Palestijnse staat accepteerde, plande Ben-Gurion een gewelddadige expansie. In een brief uit 1948 schreef hij: “Als we op tijd de wapens zullen ontvangen die we al hebben gekocht, en misschien zelfs een deel van de wapens die ons door de VN zijn beloofd, zullen ontvangen, zullen we [can] … Palestina als geheel overnemen”.
De Nakba van 2023-2024 moet in deze bredere context worden begrepen. Het is de jongste episode van Israëls onophoudelijke expansionisme, dat altijd een voortdurende genocide op het Palestijnse volk vereist heeft.
Het laatste nieuws uit Gaza is dat Israël zijn aanval op Rafah uitbreidt en verder naar het westen doordringt naar meer bevolkte gebieden. Bombardementen en bloedbaden gaan door in de hele Gazastrook, ook in het noorden en midden van Gaza. Het officiële aantal gedode Palestijnen bedraagt nu ruim 35.000, terwijl duizenden nog steeds begraven liggen onder het puin van hun huizen.
Maar net als bij de oorspronkelijke Nakba gaat het voor Israëlische politieke en militaire leiders niet alleen om blinde wraak voor de aanval van Hamas op 7 oktober. Het is een berekend offensief, ook al is het slecht gedefinieerd en politiek omstreden binnen het Israëlische oorlogskabinet. De aanval is bedoeld om de levensbehoeften en de samenleving in Gaza te vernietigen door het aanvallen van elektriciteitscentrales, bakkerijen, water- en rioleringssystemen; de systematische vernietiging van ziekenhuizen, woongebouwen, universiteiten, scholen, moskeeën en kerken; de hongersnood; en het opzettelijk doden van grote aantallen burgers, waaronder kinderen.
Net als bij de Nakba van 1948 zijn Israëlische politici open geweest over hun plannen en dromen. “We rollen nu de Gaza Nakba uit”, Israëlisch lid van het veiligheidskabinet en minister van Landbouw Avi Dichter verklaarde in november. In oktober onthulde een uitgelekt document dat het Israëlische ministerie van Inlichtingendienst adviseerde de regering om de gehele bevolking van Gaza met geweld te verdrijven.
Miljoenen hebben zich over de hele wereld gemobiliseerd om deze genocide te stoppen, die heeft geleid tot internationale druk van de belangrijkste wapenleveranciers van Israël, met name de VS, om het aantal burgerslachtoffers in toom te houden en de geplande invasie van Rafah af te zwakken.
Als grote klap voor de legitimiteit van Israël hebben aanklagers van het Internationaal Strafhof arrestatiebevelen aangevraagd tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en minister van Defensie Yoav Gallant voor hun oorlogsmisdaden in Gaza, samen met drie Hamas-leiders.
De Israëlische regering en haar internationale aanhangers zijn apoplectisch over de “morele gelijkwaardigheid” waarvan zij het ICC beschuldigen dat zij een onderlinge band met Hamas hebben. Er is inderdaad geen gelijkwaardigheid: wat je ook van Hamas denkt, zij zijn niet de bezettende macht, en ze hebben nog nooit 35.000 mensen gedood, hele steden verwoest of gemarteld en uitgehongerd op een schaal zoals Israël dat sinds oktober in Gaza heeft gedaan.
Voorlopig lijkt het er op zijn minst op dat het ambitieuzere doel van sommigen in het Israëlische establishment om de gehele bevolking van Gaza te verdrijven of uit te roeien op korte termijn niet zal worden verwezenlijkt. Dat is een kleine genade. Maar Israël is duidelijk van plan de bevolking nog een tijdje te blijven doden en uithongeren, en elk staakt-het-vuren dat uiteindelijk tot stand komt zal Gaza in puin achterlaten en de bevolking onderworpen maken aan een aanhoudende brutale bezetting en belegering.
De Nakba van 1948 is nooit echt geëindigd. In die zin is dit geen nieuwe Nakba, maar een voortzetting van Israëls fundamentele genocide. Het zal pas eindigen als de staat Israël zelf wordt gestopt.
Bron: redflag.org.au
