Amos Goudberg
Het is waar dat de universiteiten een bastion van verzet tegen de regering van Netanyahu zijn. Dit begon met de juridische hervorming vóór de oorlog. Veel stemmen binnen de universiteiten spreken zich uit tegen de oorlog, hoewel velen deze actief steunen of de regering zelfs aanmoedigen om de toch al onmenselijke druk op Gaza te vergroten.
Velen die zich tegen de oorlog verzetten, doen dat vooral vanwege de gijzelaars — wat een zeer nobele zaak is — maar slechts een minderheid in Israël erkent de onmenselijke en criminele aard van de oorlog als zodanig. Ik moet ook de vele uitingen van solidariteit tussen Joden en Palestijnen benadrukken die op de universiteiten plaatsvonden. Niettemin zou ik over het geheel genomen willen zeggen dat de universiteiten als instellingen deze test van hun moraliteit en hun verplichtingen tot vrije meningsuiting, humanisme en de kritische analyse van de realiteit in tijden van crisis niet hebben doorstaan.
De Universiteit van Tel Aviv en haar president, Ariel Porat, vormen misschien een uitzondering, aangezien hij zich grotendeels sterk maakte voor de vrijheid van meningsuiting, maar over het algemeen heerst er een sfeer van angst en onderdrukking. Dit geldt met name voor Palestijnse professoren en studenten, die het gevoel hebben dat ze niet eens enige vorm van publieke empathie kunnen tonen voor hun broeders en zusters in Gaza. Er is geen ruimte voor hun gevoelens of hun perspectieven op de campus, in de publieke sfeer of op sociale media.
Sommige professoren — Joden inbegrepen — zijn hun baan op universiteiten kwijtgeraakt omdat ze legitieme kritiek uitten, maar anderen die hun baan niet kwijtraakten, werden lastiggevallen. Het bekendste incident gebeurde met professor Nadera Shalhoub-Kevorkian, een wereldberoemde Palestijnse professor aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, bekend om haar uitgesproken standpunten over genocide en zionisme. Ze werd door de universiteit voor een korte tijd geschorst van haar onderwijstaak. Ze werd lastiggevallen door collega’s en bedreigd, en werd zelfs gearresteerd en twee dagen vastgehouden. De politie ondervroeg haar meerdere keren. Haar kritiek klonk misschien hard en onaangenaam in de oren van de meeste Israëliërs, maar is nog steeds legitiem en, naar mijn mening, grotendeels waar. Ze wacht nu af of ze wordt aangeklaagd voor “opruiing”, ook op basis van haar door vakgenoten beoordeelde academische artikelen.
Een andere zorgwekkende ontwikkeling is de promotie van een controversieel wetsvoorstel door de National Union of Israeli Students dat universiteiten zou verplichten om iedereen, inclusief vaste professoren, te ontslaan voor praktisch elke kritiek op de staat of het leger die de minister van Onderwijs beschouwt als “aanzetten tot”. Niet alle lokale studentenbonden, inclusief de afdeling van de Hebreeuwse Universiteit, steunen het wetsvoorstel en de universiteiten zelf verzetten zich er ook fel tegen. Ik hoop dat het wetsvoorstel mislukt, maar de regeringscoalitie zet er hard op in, samen met delen van de oppositie. Het is werkelijk schandalig dat studenten in de Israëlische academische gemeenschap aandringen op zo’n draconische, totalitaire maatregel en het is beangstigend om na te denken over de gevolgen als het wetsvoorstel daadwerkelijk wordt aangenomen.
Bron: jacobin.com
