Gisteravond executeerden de autoriteiten van de staat Missouri Marcellus Williams nadat het Amerikaanse Hooggerechtshof weigerde zijn moord uit te stellen. In 2001 veroordeelde een rechtbank Williams voor de moord op Felicia Gayle, een 42-jarige verslaggeefster voor de St Louis Post-Verzending. Hij was vrijwel zeker onschuldig.
Sinds ten minste 2016 pleitten activisten voor vrijspraak, waarbij ze zich beroepen op vrijpleitend genetisch bewijs. Williams’ DNA zat niet op het moordwapen, een van Gayles keukenmessen. De executie stond oorspronkelijk gepland voor augustus 2017, maar deze argumenten leidden ertoe dat de gouverneur van Missouri de moord enkele uren eerder uitstelde.
Bij gebrek aan concreet bewijs, baseerde het Openbaar Ministerie zich op de getuigenissen van twee getuigen. Een van hen was een informant van de gevangenis die bekendstond om zijn oneerlijkheid. Zijn verhaal herhaalde alleen bekende feiten uit nieuwsberichten, wat speculatie aanwakkerde over de vraag of de autoriteiten hem de relevante informatie gewoon hadden gegeven in ruil voor een lichtere straf voor zijn eigen misdaden. De andere gemotiveerde getuige, Williams’ ex-vriendin, had ook een geschiedenis van bedrog.
Dubieuze getuigenissen komen schokkend vaak voor in zaken over de doodstraf. Gemotiveerde getuigen dragen bij aan naar schatting 14 procent van de veroordelingen die later leiden tot DNA-vrijspraak. Onderzoeken tonen aan dat verontrustende aantallen gevangenen in de dodencel onschuldig zijn.
De doodstraf is ook bruut. En hoewel het niet uit zou moeten maken of het doden van een gevangene goedkoper is dan het huisvesten van een gevangene in de gevangenis, meldt Equal Justice USA dat “doodstrafzaken . . . tien keer duurder zijn dan vergelijkbare zaken zonder doodstraf.” Het afschrikwekkende effect van de doodstraf is ook verdacht, met bewijs uit staten die de doodstraf hebben verboden dat aantoont dat het een ineffectief afschrikmiddel is.
Die vruchteloze barbarij is de reden dat rijke landen, waaronder Australië, België, Canada, Denemarken, Engeland, Frankrijk en Ierland, de praktijk grotendeels hebben opgegeven. Toch gaan executies in Amerika onverminderd door, en niet alleen op staatsniveau. Een van de misdaden van Donald Trump die minder vaak werd gemeld tijdens zijn ambtsperiode, was het herinvoeren van de federale doodstraf. In 2019 beëindigde hij een zestienjarig federaal moratorium op de praktijk. Na het verlies van de verkiezingen van 2020 ging Trump op moordtocht. Hij zette dertien executies door in zijn laatste maanden in functie, waarmee hij een einde maakte aan 130 jaar zonder federale doodstraffen tijdens de presidentswisselingen.
Een nieuw presidentschap van Trump kan nog erger zijn. Project 2025, het inmiddels beruchte blauwdruk voor zijn tweede termijn, stelt niet alleen voor om federale executies te behouden, maar ook uit te breiden.
“Veroordeeld” en “schuldig” zijn geen synoniemen. Vraag het maar aan de familie van Marcellus Williams, of zelfs aan de officier van justitie die zijn zaak wilde laten vernietigen. Gerechtelijke dwalingen komen schokkend vaak voor in de Verenigde Staten. Williams is slechts één voorbeeld. Er zijn er nog veel meer. Zoals het Equal Justice Initiative opmerkt: “Voor elke acht geëxecuteerde mensen is er één persoon die ter dood is veroordeeld, vrijgesproken.”
Een nationaal verbod op executies is allang over tijd. Helaas is geen van beide belangrijke presidentskandidaten bereid om er een uit te voeren. Trumps standpunt is afschuwelijk en Kamala Harris verdedigde herhaaldelijk de doodstraf in de rechtbank als procureur-generaal van Californië. En hoewel de Democratische Partij in haar platform van 2020 opriep tot het beëindigen van federale executies, zwijgt haar platform dit jaar over de kwestie. Noch Harris noch Trump lijken zich druk te maken over de voortdurende door de staat gesanctioneerde moorden op onschuldige mensen zoals Marcellus Williams.
Bron: jacobin.com
