Israël heeft de oorlog verklaard aan het Libanese volk. Van de ene op de andere dag voerde het land 1.600 luchtaanvallen uit op Libanese steden en dorpen, waarbij ongeveer 500 mensen omkwamen, waaronder minstens 35 kinderen. Dit komt slechts enkele dagen nadat het willekeurige terreur in het hele land ontketende door duizenden semafoons en walkietalkies te laten exploderen die werden gebruikt door Hezbollah, de Libanese politieke partij en de met Iran verbonden milities. Eén van de slachtoffers was Fatima Abdullah, een negenjarig meisje dat net naar de vierde klas ging.
Het is duidelijk dat de extreemrechtse Israëlische regering niet tevreden is met het vernietigen van de Gazastrook en het uitbreiden van de illegale bezetting van de Westelijke Jordaanoever. Het eist nog meer vernietiging en verwoesting, en is bereid de hele Libanese bevolking te terroriseren.
Deze daad van agressie tegen Libanon opent een nieuw en gevaarlijk hoofdstuk in de oorlog van Israël tegen het volk van de Levant. Het zal enorme gevolgen hebben voor de mondiale politiek en riskeert een spiraalsgewijs regionaal conflict dat zich zelfs zou kunnen ontwikkelen tot een nucleaire oorlog.
Uiteraard zal de meest directe impact gevoeld worden door de bevolking van Libanon. In 2006, de laatste keer dat Israël oorlog voerde tegen Hezbollah, bedroeg het dodental voor de hele zaak hooguit 3.000 mensen. Het staat vast dat het aantal slachtoffers deze keer veel hoger zal zijn. Een jaar van wreedheden in Gaza betekent dat de internationale media en de diplomatieke klasse nog ongevoeliger zijn voor de aanblik van dode Arabische lichamen dan normaal.
Tienduizenden mensen ontvluchten nu al het zuiden van Libanon, op zoek naar een toevluchtsoord. Het schooljaar is uitgesteld en veel scholen zijn veranderd in geïmproviseerde vluchtelingenkampen. Er zijn al honderdduizenden Palestijnse en Syrische vluchtelingen in Libanon; het zal een enorme uitdaging zijn om zoveel extra mensen te voeden en te huisvesten.
Libanon is totaal niet voorbereid op oorlog en de daaruit voortvloeiende verwoesting. De afgelopen tien jaar heeft het land te lijden gehad onder een ongekende economische crisis, waarbij een ineenstorting van de munteenheid en het bankwezen heeft geleid tot de massale verarming van de bevolking. In een samenleving zonder functionerende staatsinstellingen worden mensen aan hun lot overgelaten. Terwijl de rijken deze crises hebben gebruikt om zichzelf te verrijken, hebben de werkende armen van de vele sekten en etniciteiten van het land geleden als nooit tevoren. De catastrofe heeft een nieuwe generatie Libanese jongeren ertoe aangezet het land te ontvluchten, op zoek naar werk en een toekomst.
Een deel van de reden dat Hezbollah tamelijk terughoudend is geweest in haar botsingen met Israël – ondanks talloze provocaties – is dat veel Libanezen het land terecht verantwoordelijk houden voor de verschrikkelijke sociale en economische omstandigheden waarmee zij worden geconfronteerd, en niet bereid zijn het politieke steun te verlenen. De leidende figuren maken lange tijd deel uit van de heersende elite die het land de grond in heeft geboord en smerige deals heeft gesloten om ervoor te zorgen dat er niets verandert. Dit verklaart de populariteit van het anti-establishmentlied tijdens de noodlottige revolutie van het land in 2019: “Ze betekenen allemaal allemaal, en Nasrallah is een van hen” (Hassan Nasrallah is de leider van Hezbollah). Het is onmogelijk om te weten of deze oorlog een deel van de reputatie van Hezbollah zal herstellen of dat het deze reeds bestaande kloven alleen maar zal verergeren en tot verdere sociale explosies zal leiden.
Naast het lijden en de interne dynamiek van Libanon opent deze oorlog geheel nieuwe perspectieven op regionaal bloedvergieten. Laten we duidelijk zijn: Israël probeert al maanden een nieuw front te openen in zijn oorlog in het noorden. Het heeft overal sleutelfiguren in Hezbollah, Hamas en de Iraanse regering vermoord, in de hoop een reactie uit te lokken die een serieuzere confrontatie zou rechtvaardigen. Omdat Israël niet de reactie kreeg waar het op hoopte, heeft het besloten eenzijdig de oorlog te beginnen.
Maar nu bestaat er een reëel risico dat Israël de regionale vuurzee krijgt die zij willen. Dat zou op zijn beurt de Amerikanen kunnen aantrekken, die duidelijk hebben gemaakt dat zij niet fundamenteel gekant zijn tegen alles wat Israël doet en dat zij vrijblijvend wapens zullen blijven leveren.
De voor de hand liggende vraag is waarom het Westen, inclusief Australië, Israël de licentie blijft geven om zo vrijelijk te doden. Velen wenden zich tot complottheorieën of vaag antisemitische ideeën dat Israël op de een of andere manier de VS controleert. Westerse instellingen bieden niet veel verklaringen en besteden meer tijd aan het uiten van belachelijke beschuldigingen van antisemitisme naar Palestijnse solidariteitsactivisten, omdat ze geen andere manier hebben om hun steun voor de misdaden van Israël te verdedigen.
Maar de echte verklaring voor de alliantie tussen de VS en Israël is dat de Amerikanen weten dat ze sterke bondgenoten nodig hebben in een belangrijke regio. En niemand kon enige twijfel hebben over de moordzuchtige capaciteiten van Israël.
De misselijkmakende berichten in de imperialistische media na elk van de provocerende acties van Israël zijn hiervan het bewijs. Na elke Israëlische wreedheid worden we onderworpen aan ernstige verklaringen van Amerikaanse en Australische politici die zeggen dat ze “diep bezorgd zijn over de regionale escalatie”, alsof de wreedheden van Israël niet al een enorme escalatie zijn. Alsof degenen die reageren op de agressie van Israël de roltrappen zijn.
Velen hebben geprobeerd het gebrek aan terughoudendheid van Israël weg te redeneren als een ongelukkig resultaat van Netanyahu’s extremistische coalitie. De liberale Israëlische krant Ha’aretz
heeft deze lijn consequent naar voren gebracht, met het argument dat de oorlog irrationeel is en onherstelbare schade toebrengt aan de internationale reputatie van Israël. De liberale vleugel van de internationale kapitalistische pers herhaalt deze argumenten vaak na een episode van onvergeeflijk Israëlisch gedrag, in de hoop critici van de oorlog ervan te overtuigen dat er niets fundamenteel mis is met Israël zelf.
Maar hoewel de Israëlische samenleving in veel opzichten verdeeld is, is zij niet verdeeld in het ontketenen van wreedheid tegen de arbeiders, studenten en armen in Palestina en het bredere Midden-Oosten. Toen Netanyahu eind augustus met de laatste aanvalsronde op Libanon begon, bekritiseerden meerdere cijfers over wat doorgaat voor het politieke centrum in Israël hem omdat hij te terughoudend was. Yoav Gallant, de Israëlische minister van Defensie, en IDF-stafchef Herzi Halevi worden vaak voorgesteld als meer gematigde en rationele figuren in de Israëlische staat. Beiden hebben onlangs Netanyahu bekritiseerd omdat hij te mild was in reactie op Hezbollah, waarbij laatstgenoemde directe voorbereidingen trof voor een grondinvasie voordat deze door de regering als optie werd opgeworpen. Benny Gantz, leider van de belangrijkste oppositiecoalitie, heeft de regering regelmatig aangevallen omdat ze er niet in slaagde de ‘dreiging’ van Hezbollah aan te pakken.
Dit betekent dat we elders moeten zoeken naar een verklaring voor Israëls gruwelijke nieuwe oorlog tegen Hezbollah en Libanon.
De eerste is dat Israël ondanks al zijn vernietiging en moordpartijen geen betekenisvolle overwinning in Gaza zal kunnen claimen. Dit komt niet omdat Hamas zich met succes heeft verzet tegen de meedogenloze bezetting van de Gazastrook, maar omdat ze erin zijn geslaagd eenvoudigweg te overleven. Dit zal in Israël als een mislukking worden gezien. De regering moet dus elders zoeken naar winst. Het is haalbaar – hoewel helemaal niet gegarandeerd – dat ze Hezbollah een paar kilometer ten noorden van de grens tussen Israël en Libanon kunnen terugdringen en het militaire apparaat voor de toekomst kunnen verzwakken. Dit zou een enorme hoeveelheid geweld vereisen, maar dat is voor Israël nooit een probleem geweest. Het behalen van een soort overwinning en het terugsturen van Israëlische burgers naar de verlaten nederzettingen in het noorden van Israël zou een overwinning zijn en Israël in staat stellen zijn afschrikwekkende dreiging, namelijk zijn buren, te herstellen.
Ten tweede is een aanval op Hezbollah een kans om een serieuze vijand een paar stappen verder te brengen. Hezbollah is een goed bewapende, goed gefinancierde en gevestigde politieke entiteit aan de grens van Israël. Het heeft een loyale aanhang onder een groot deel van de sjiitische gemeenschap in Libanon en speelt een centrale rol in het functioneren (en disfunctioneren) van Libanon als geheel. De politieke en economische kosten van het uitbreiden van de huidige oorlog naar een nieuw front zijn minder dan de verstoring die zou worden veroorzaakt door over een paar jaar een nieuw front te beginnen. Als het leven je citroenen geeft, kun je net zo goed alle oorlogen beginnen waarvan je ooit hebt gedroomd.
Ten slotte heeft Netanyahu een politieke overwinning nodig. Hij zal Hamas niet vernietigen, maar het bereiken van het bovenstaande zou iets zijn dat hij aan het Israëlische publiek zou kunnen verkopen. Bovendien heeft Netanyahu het nodig dat de oorlog zo lang mogelijk voortduurt om zijn regeringscoalitie bij elkaar te houden. Er valt niet veel meer te vernietigen in Gaza, dus een oorlog tegen Libanon stelt hem in staat zijn kwetsbare greep op de macht te behouden door te surfen op de intense golven van patriottisme die een nieuwe oorlog met een serieuzere tegenstander onvermijdelijk met zich meebrengt. Deze risicovolle strategie zou averechts kunnen werken, maar de bevolking van Libanon of Gaza zal de grootste verliezers zijn, ongeacht of Netanyahu overleeft of niet.
Het is van cruciaal belang dat de mondiale beweging die solidair is met Palestina reageert op Israëls nieuwe daad van agressie. Niets dat Israël doet zou mogelijk zijn zonder de blanco cheque en de eindeloze wapens die het land krijgt van landen als Australië en de VS. Dat betekent dat activisten in het Westen een serieuze bijdrage kunnen leveren aan het beëindigen van de Israëlische oorlog tegen Gaza en Libanon door massabewegingen op te bouwen die onze regeringen dwingen alle banden met Israël te verbreken.
Bron: redflag.org.au
