We zijn momenteel getuige van de bloedigste oorlog in Israël-Palestina in tientallen jaren. Op 7 oktober 2023 werden minstens 1.200 mensen, voornamelijk Israëlische burgers, door Hamas vermoord, en sindsdien zijn minstens 30.000 Palestijnen door het Israëlische leger gedood. Toch lijken de meeste van mijn collega’s in het Duitse parlement, de Bondsdag, slechts in staat empathie en solidariteit voor één kant te uiten.
Het lijden van het Palestijnse volk lijkt van geen enkel belang te zijn voor het politieke establishment in Duitsland. Er zijn nauwelijks woorden van medeleven, geen herdenkingsevenementen voor de duizenden kinderen en jongeren die in Gaza zijn vermoord, en zeker geen oproep aan de Israëlische regering om de oorlog te beëindigen. Ook is er geen enkele heroverweging van de politieke steun van Duitsland aan de regering-Netanyahu – een steun die niet alleen tot uiting komt in de taal van “onvoorwaardelijke solidariteit”, maar ook met leveringen van wapens en munitie.
Het ‘waardengedreven buitenlands beleid’ waar het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken de afgelopen jaren zoveel over heeft gesproken, is nergens te bekennen. De huidige situatie is een verklaring van het morele bankroet van de Duitse politiek – en legt de dubbele maatstaven bloot.
Alleen al de cijfers illustreren de pijn die de bevolking van Gaza lijdt: 30.000 mensen hebben al het leven verloren, meer dan 70.000 mensen zijn gewond, velen van hen ernstig, en meer dan 8.000 mensen worden nog steeds vermist onder het puin. Helaas is het twijfelachtig of velen van hen het hebben overleefd. Minstens 85 procent van de mensen is ontheemd, en bijna de gehele bevolking van de Gazastrook lijdt honger.
Nu valt het Israëlische leger de stad Rafah aan – het laatste deel van de Gazastrook dat Israël zelf als ‘veilig gebied’ had aangewezen en waar tienduizenden mensen naartoe zijn gevlucht. Minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock, die de manoeuvre terecht omschreef als een ‘met voorbedachten rade humanitaire catastrofe’, weet ook dat de geplande invasie van Rafah het lijden zal verergeren.
Tot nu toe is deze verklaring van de minister van Buitenlandse Zaken de scherpste kritiek op het Israëlische oorlogsgedrag die de Duitse regering heeft weten te uiten. De meerderheid van de regeringscoalitie, bestaande uit de sociaal-democraten (SPD), de Groenen en de Vrije Democraten (FDP), verdedigt, samen met de conservatieve oppositie, de acties van Israël in Gaza tot het uiterste. Het voortdurend stijgende aantal slachtoffers aan Palestijnse kant lijkt hen niets te betekenen.
De Duitse bondskanselier Olaf Scholz legde uit: “Israël is een democratische staat die geleid wordt door zeer humanitaire principes en daarom kunnen we er zeker van zijn dat het Israëlische leger de regels die voortkomen uit het internationaal recht zal respecteren in alles wat het doet. Daar twijfel ik niet aan.” Je vraagt je af of de bondskanselier de realiteit simpelweg niet wil zien – de schendingen van het internationaal recht in de Gazastrook zijn immers goed gedocumenteerd. Iedereen die zich wil informeren over de oproepen tot moord, geweld en bezetting die uit de gelederen van de Israëlische regering en het Israëlische parlement komen, kan dat doen.
Nog absurder zijn de woorden van de christen-democratische oppositieleider Friedrich Merz, die tegen de media zei: “Naar mijn mening doen de Israëlische regering en het Israëlische leger er alles aan om de burgerbevolking daar te beschermen.” Zijn woorden kwamen op een moment dat de oorlog in Gaza al werd beschreven als het conflict waarbij de meeste kinderen in jaren omkwamen, het hoogste percentage ontheemden en de meeste journalisten in tientallen jaren omkwamen.
Niet alleen worden deze uitspraken van de leidende regerings- en oppositiepolitici van Duitsland gemakkelijk weerlegd door de beelden en cijfers uit Gaza – ze hebben ook totaal geen voeling met de werkelijkheid, zoals veel van hun collega’s in regeringen en partijen in andere landen al lang geleden zijn begonnen hun koers corrigeren. Pedro Sánchez, de centrumlinkse Spaanse premier, heeft bijvoorbeeld de humanitaire hulp aan Gaza opgevoerd. Een stopzetting van de wapenexport naar Israël wordt besproken of is in een aantal landen al geïmplementeerd. In Latijns-Amerika riep de Braziliaanse president Lula da Silva zijn ambassadeur in Israël terug uit protest tegen de aanhoudende verwoesting in Gaza.
Tijdens de Duitse parlementaire campagne van 2021 riep het verkiezingsprogramma van de sociaal-democraten op tot een ‘restrictief wapenexportbeleid’, terwijl de Groenen de slogan ‘geen wapens en bewapening in oorlogsgebieden’ naar voren brachten. Maar alleen al vorig jaar steeg de Duitse wapenexport naar Israël van 32 miljoen euro naar 303 miljoen euro – een bijna vertienvoudiging. In januari 2024 kondigde de Duitse regering aan dat zij de levering van 10.000 patronen tankmunitie van 120 millimeter aan Israël overwoog – munitie die op dit moment wordt gebruikt om huizen te vernietigen en mensen in de Gazastrook te doden.
Het is niet voldoende dat de minister van Buitenlandse Zaken suggereert dat het huidige Israëlische beleid de mensenrechten schendt; zulke woorden moeten gevolgen hebben.
In het licht van dit alles heb ik vroeg de Duitse federale regering, en in het bijzonder haar minister van Buitenlandse Zaken, welke gevolgen zij eventueel heeft getrokken uit de Israëlische aanval op Rafah – een stap waar zij zelf voor heeft gewaarschuwd. Ik vroeg welke specifieke maatregelen zij neemt om deze catastrofe te voorkomen en of zij overweegt het Duitse wapenexportbeleid te veranderen.
Helaas kwam het antwoord zoals verwacht: er zijn geen plannen om de koers van de wapenexport te veranderen. Uit de reactie van het ministerie van Buitenlandse Zaken blijkt dat de Duitse regering geen krachtiger standpunt zal innemen ten gunste van de bescherming van de burgerbevolking van Gaza en zich tevreden zal stellen met haar bijdrage aan de humanitaire hulp.
De ergste terroristische aanval op Joden sinds de Holocaust op 7 oktober 2023, de moord op meer dan 1.200 voornamelijk Israëlische burgers door Hamas, de gijzeling van vele honderden mensen, waaronder veel kinderen – dit alles moet ons tot nadenken stemmen. Het moet ook dienen als een waarschuwing voor vooral links in Duitsland, omdat we als gevolg van onze geschiedenis een bijzondere verantwoordelijkheid hebben om Joodse levens te beschermen en beslissende actie te ondernemen tegen antisemitisme.
Niettemin kan dat niet betekenen dat we moeten zwijgen of de andere kant op moeten kijken in het licht van een meedogenloze oorlog tegen burgers – of zelfs carte blanche moeten geven aan de rechtse Israëlische regering die hiervoor verantwoordelijk is. De acties van de Israëlische strijdkrachten gaan al lang elke legitieme verdediging te boven en dienen alleen het doel van wraak en collectieve bestraffing. Volgens onderzoeken is ook een meerderheid in Duitsland het met deze beoordeling eens. Als een van de nauwste bondgenoten van Israël moet het de verantwoordelijkheid van Duitsland zijn om zijn regering te beïnvloeden om deze zinloze moordpartijen te stoppen.
Het falen van het Duitse buitenlandse beleid in het Midden-Oosten is duidelijk, en het loslaten van de principes die het land beweert te volgen in zijn buitenlands beleid kan niet worden ontkend. Linkse krachten en partijen mogen de fouten van de regeringspartijen en de conservatieven niet herhalen. Voor democratische socialisten moeten de mensenrechten altijd op de eerste plaats komen. Ons verzet tegen wapenleveranties in oorlogsgebieden mag niet onderhandelbaar zijn. De soms ogenschijnlijk utopische ideeën van diplomatie, vrede en gerechtigheid moeten altijd leidende beginselen van ons buitenlands beleid blijven.
Samen met de twintig sociaaldemocratische parlementsleden die ook voorstander zijn van een staakt-het-vuren, zou Die Linke in de Duitse politiek de stem moeten zijn van al diegenen die lijden onder deze oorlog en die verlangen naar veiligheid en vrede.
We zijn het niet alleen aan degenen die lijden in Gaza verplicht om standvastig te blijven in dit standpunt, maar ook aan de Israëlische vredesactivisten, die al weken de straat op gaan ondanks de zware repressie en Duitsland oproepen moed te tonen voor de vrede. In de woorden van Maoz Inon, wiens ouders op 7 oktober door Hamas werden vermoord: “Stuur ons geen wapens, stuur ons medische hulp. Steun de oorlog niet, maar steun de vrede.”
Bron: jacobin.com
