Het is een algemeen aanvaarde wijsheid dat jongere generaties progressiever zijn dan hun voorgangers. “De jongeren zullen ons redden,” is een sentiment dat vaak gedeeld wordt door ouderen, zij het problematisch, omdat ze hebben gezien hoe nieuwe bewegingen macht opbouwen. Maar deze zomer hebben we een breekpunt bereikt: dat geldt niet meer voor Gen Z-mannen.
MAGA heeft oudere mannen, met name oudere blanke mannen, weten te strikken: volgens recente peilingen is ongeveer de helft van de beweging ouder dan 65 jaar en is meer dan 60 procent blank, christelijk en man. Verrassender is de scherpe genderkloof die is ontstaan onder de Amerikaanse jeugd: de afgelopen 25 jaar is de partijdige kloof tussen jonge vrouwen en jonge mannen bijna verdubbeld en vrouwen uit de generatie Z zijn nu maar liefst 23 punten liberaler dan de mannen van hun generatie. Het is een regressieve trend, waarbij mannen uit de generatie Z conservatiever blijken te zijn dan mannen uit de millennialgeneratie.
Het is ook een ogenschijnlijk snelle trend, althans als het gaat om de opvattingen van Gen Z-mannen over gender: 49 procent van de Gen Z-mannen zei dat de Verenigde Staten in 2022 “te zacht en vrouwelijk” waren geworden; slechts een jaar later was dat aantal gestegen naar 60 procent. En al deze trends worden alleen maar verergerd als ze zich specifiek richten op blanke Gen Z-mannen.
Een deel van deze politieke kloof is toe te schrijven aan de groeiende populariteit van culturele figuren zoals Jordan Peterson en Andrew Tate. De “manosphere” richt zich op jonge mannen die worstelen met de emotionele en psychologische impact van de hedendaagse Amerikaanse cultuur — veranderende sociale normen rondom identiteit en doel, bijvoorbeeld — en promoot een bijzonder schadelijke en regressieve vorm van mannelijkheid. Tegelijkertijd, en met groot succes, gebruiken manosphere-influencers de populariteit van de term “toxische mannelijkheid” als een voorbeeld van hoe mannen in feite slachtoffer zijn van een veranderende maatschappij die hen wil belasteren, opzijzetten en vervangen.
Deze jongens — Jordan Peterson, Andrew Tate en hun tijdgenoten — spelen niet alleen in op mannelijke woede. Dat onderschat hun strategische aanpak en brede aantrekkingskracht. Ze maken gebruik van de kracht van wellness en zelfhulpretoriek in een maatschappij die pretendeert een meritocratie te zijn. En ze bieden duidelijke antwoorden op enkele van de meest diepgaande vragen waar we allemaal mee worstelen: Wie ben ik? Wat is mijn doel in dit leven? Wat is mijn rol? Wat geeft het leven betekenis?
De antwoorden die de manosphere op deze vragen geeft, zijn natuurlijk fout. Maar het zijn desalniettemin duidelijke antwoorden, en antwoorden die cross-racial appeal hebben; hun boodschap spreekt zowel blanke als niet-blanke mannen aan.
Met de opkomst van JD Vance als Republikeinse kandidaat voor het vice-presidentschap is het wereldbeeld van de ‘manosphere’ gegaan van een randdeel van de internetcultuur naar de top van de nationale politiek. Vance is tegen het homohuwelijk, abortus, in-vitrofertilisatie en echtscheiding zonder schuld. Synergie tussen de culturele opritten naar reactionaire genderpolitiek, Republikeins leiderschap dat dat wereldbeeld verdedigt en een bloeiende rechtse beweging waar mannen zich thuis voelen, betekent dat het belangrijker is dan ooit om een alternatieve, gezonde representatie van mannelijkheid te presenteren – in het algemeen, maar misschien vooral voor de miljoenen blanke mannen uit de arbeidersklasse die, volgens gegevens, een belangrijke demografische groep vormen van de extreemrechtse beweging.
Gesprekken over mannelijkheid op links eindigen er vaak mee dat ze inspelen op de reactionaire macht van de manosfeer door zich te richten op het weerleggen van wat wij problematisch vinden: we vertellen mannen wat ze moeten doen. niet te doen, wie niet zijn, hoe niet om te handelen. En het leveren van economische beleidswinsten, hoewel essentieel, is niet genoeg om de manier te bestrijden waarop rechts misbruik maakt van de waargenomen statusbedreigingen, gevoelens van disrespect van culturele elites, raciale vijandigheid, groeiende ongelukkigheid en verslechterende economische realiteit van met name blanke mannen uit de arbeidersklasse.
Terechte kritiek op mannelijkheid is onvolledig zonder een bevestigend beeld van onszelf. Of we het nu leuk vinden of niet, de meeste mensen verlangen naar een duidelijk gevoel van betekenis en doel in het leven, met name in een tijdperk dat gekenmerkt wordt door snelle sociale, politieke en economische veranderingen. En de realiteit is dat voor de meeste mensen dat gevoel van betekenis of doel gemedieerd zal worden door identiteit, met name door geslacht en ras.
Eén manier waarop we dit gesprek positief kunnen voeren, is door verheffende afbeeldingen van mannelijkheid in de massacultuur te promoten die blanke mannen uit de arbeidersklasse herkenbaar en representatief vinden, maar die gezondere, progressievere sociale dynamieken en manieren van zijn promoten. Ook aan de top van de nationale politiek is de “tonic masculinity” van gouverneur Tim Walz viraal gegaan als een verfrissend voorbeeld van dit soort progressieve mannen.
Walz beweegt zich door de wereld — in T-shirts, jachtcamo en het oncoole soort dad sneaker — en straalt een vriendelijke blanke man uit, een aardige Midwest-voetbalcoach-energie die duidelijk bij heel veel mensen weerklank heeft gevonden. Een groot deel van de aantrekkingskracht lijkt te komen van de nuchtere, doorsnee Joe, dad vibes die hij geeft. Zoals iemand tweette, zijn er “veel van ons die hopen dat onze vader veel meer op Tim Walz zou zijn geëindigd dan op JD Vance als Fox News er niet was geweest.”
Vooral blanke vrouwen — waarschijnlijk omdat ze vaker close zijn met mannen van hun eigen ras die het grootste deel van de MAGA-beweging vormen — hebben met een soort verlangen op Walz gereageerd; in TikToks en Twitter/X-threads hebben ze geklaagd over de radicalisering van mannen en de impact die het heeft gehad op relaties met hun vaders, ooms en broers. Walz als de Democratische kandidaat voor het vice-presidentschap in een tijdperk waarin zoveel mannen zijn “red-pilled” in reactionaire politiek — en met Vance als vergelijkingsmateriaal van de andere lijst — is een echte kans voor een andere visie op mannelijkheid om cultureel wortel te schieten.
Walz laat zien hoe heteroseksuele blanke mannen principes kunnen belichamen en verdedigen die een diepe culturele weerklank hebben in Amerika, zoals ‘familiewaarden’ en ‘vrijheid’. Bijvoorbeeld, wanneer hij vertelt hoe hij en zijn vrouw intra-uteriene inseminatie (IUI) gebruikten om hun kinderen te verwekken, hoe ik als vader, ‘ [shouldn’t] vijf dagen later, nadat mijn vrouw een keizersnede heeft gehad, weer aan het werk moet’, en hoe ‘er niets pro-familie is’ [about the Right] “behalve dat vrouwen broedplaatsen zijn voor hun visie”, verwoordt en demonstreert hij een fundamenteel andere versie van familiewaarden, vrijheid en vaderschap dan die welke de rechterzijde mannen biedt.
Toen hij het had over politiegeweld tegen zwarte Amerikanen, zei hij ooit dat zwarte jongeren “[apparently all know . . . that the minute you’re pulled over, you “Hey Siri,” so it notifies your parents where you’re at and starts recording right away. My kids don’t have to do that. They don’t have to think about that. What a diminishment of life, if that’s the first thing that’s on your mind.” That’s a simple, digestible articulation of the horrors of racism, framed from the perspective of a loving father. He draws attention to racism without using language the Right has coded as “woke,” which often alienates average people; it can be a universal part of fatherhood, when conceived of this way, to want all kids to be able to live full lives free of fear.
Similarly, when he was a high school teacher and sponsored the school’s first gay-straight alliance club, Walz demonstrated how straight, traditionally masculine men can use the privileges of their identity to advance the rights and recognition of a group with less political and social power.
All of this is more profoundly meaningful because Walz’s economic record demonstrates something that I’ve described as “structural kindness”: believing in the kind of systematic reforms, through policymaking and government action, that make the conditions of society easier for people en masse. This exists in contrast to the way that many people, conservative men in particular, demonstrate and flaunt interpersonal kindness — to their own families, children, wives, and daughters — while advancing policies that make conditions of society harder for women or families as a whole.
Walz’s record as governor is pro-worker, pro-labor, and therefore pro-family — in the structural sense, as well as the interpersonal and the rhetorical. As an example, facing criticism from the Right who called him a “big-government liberal” for providing free lunch to all schoolchildren in the state, Walz simply responded about himself: “What a monster! Kids are eating and having full bellies so they can go learn.”
It is, of course, still unknown what the exact dynamics of federal economic policy will look like under a hypothetical Kamala Harris–Tim Walz administration. But Walz’s record on this front is strong and hopefully will be a foundation of what the administration will push for federally.
We are also in the middle of another wave of youth organizing: young people on college campuses have played a leading role in protesting against the horror in Gaza. People who malign the protesters, or who have supported escalation against them, include many Democratic elected officials and liberal pundits. The wave of campus encampments of last spring could have offered an opportunity for a conversation about what students were getting right about inclusion: they were modeling democratic practices inside the encampments, often in communities that were racially, religiously, and gender diverse. Their organizing was not perfect, but they were trying their best — and succeeding in many ways — as they attempted to do the right thing in the face of unspeakable horror.
This week, when Walz was asked about how the Harris-Walz administration would handle the Israel-Hamas war, he said, referring to the Uncommitted movement, “I think the people in Michigan are speaking out for all the right reasons.” If he plays a leading role in shifting how leaders (including his own presidential ticket-mate) respond to the students too — an approach that understands and acknowledges the care, compassion, and kindness at the heart of their organizing — it can be yet another example of how a different approach to masculinity can be critical in the fight against authoritarianism here and abroad.
Across all these examples, the message should be simple: supporting other people’s freedoms doesn’t take away from your manhood. You can find profound purpose and meaning in your identity as a father, as a husband, as a man that isn’t defined by subjugation, emotional distance, or suppression. It actually can be masculine to care about the well-being and dignity of other human beings.
It’s not just that Walz is a “nice guy”; it’s that he subverts the conception that reactionary political and cultural forces have established as what it means to be a rural white man. Celebrating these kinds of moments in mass culture is a way to say “this is what we want more of” without making men feel lectured to.
Cultural moments can help us provide a vision of healthier masculinity that feels relatable and real to people. Football coaching and hunting are things we code as traditionally masculine, ruggedly American. But that doesn’t and shouldn’t mean that the people enmeshed in these cultures are doomed to fall prey to reactionary politics. As people engaged in the political project of building a more progressive future, we should capitalize on these kinds of opportunities to broaden the base of people engaged in that project with us — or at the very least, try to prevent our opposition’s base from expanding more than it already has.
It’s worth noting the recent example of John Fetterman, who successfully campaigned for federal office as an internet darling and who has, in many ways, betrayed his base upon becoming a senator. In different ways, Fetterman also offered a version of white and supposedly working-class (though Fetterman himself comes from wealth) masculinity and online cultural relevance that rebuked authoritarianism. Walz is different — he has become more progressive over the course of his career. If that changes as vice president, it would be catastrophic to have yet another example of progressive masculinity that was ultimately a public relations campaign to maintain the status quo. The stakes are simply too high.
At this juncture, it’s imperative that the Left offer its own script, one that speaks to people’s identities as they exist in the here and now, allows for people’s questions and discomfort without sacrificing our values or vision, and affirmatively advocates for a new social order characterized by equity, inclusivity, and justice. That script may remain largely unwritten at the moment, but it will include camo hats, hunting, and, hopefully, kindness in policymaking.
Bron: jacobin.com
