Een Canadese politicus is ontslagen omdat hij opriep tot een staakt-het-vuren in Palestina

De bewering van Ford tegen Jama – dat ze een lange geschiedenis van antisemitisme heeft – is een verwijzing naar de beschuldigingen van B’nai Brith Canada in maart 2023, toen Jama de leidende kandidaat was bij een tussentijdse verkiezing om het ONDP-bolwerk Hamilton Centre te vertegenwoordigen. .

B’nai Brith noemde Jama een “radicale activist die in verband wordt gebracht met groepen die zich regelmatig op Israël hebben gericht.” De organisatie eiste ook haar ontslag. Jama verontschuldigde zich destijds en beschreef de opmerkingen die ze in het verleden had gemaakt als kwetsend en als een ‘slechte woordkeuze’, hoewel het moeilijk te onderscheiden was wat precies antisemitisch was aan haar opmerkingen. B’nai Brith van hun kant leek vooral bezorgd te zijn over haar vroegere banden met Solidariteit voor de Palestijnse Mensenrechten toen ze studeerde aan de McMaster University, en over haar steun voor de Boycott, Divest, and Sanction (BDS)-beweging.

ONDP-leider Marit Stiles stond destijds achter haar kandidaat – en met goede reden. Jama is een gekleurde moslimvrouw met een lange staat van dienst op het gebied van huisvesting en mensen met een handicap. Jama vertegenwoordigt een rit door het centrum van Hamilton, Ontario, het centrum van de Canadese staalindustrie en een belangrijk centrum van Canadees arbeidsactivisme. De stad zelf is een bolwerk voor de NDP, zowel op provinciaal als federaal niveau.

Stiles was deze keer echter minder enthousiast in haar steun aan Jama en zei: “Ik heb haar gevraagd haar verklaring in te trekken en duidelijk te verklaren dat zij elk geweld tegen zowel het Israëlische als het Palestijnse volk afkeurt.” Stiles beweerde ook dat “de terroristische aanvallen van Hamas op duizenden onschuldige Israëlische burgers niet te rechtvaardigen zijn en ondubbelzinnig moeten worden veroordeeld.”

Ondanks dat Jama zich ondubbelzinnig verontschuldigde en Hamas veroordeelde, werd ze op maandag 23 oktober door partijleider Stiles uit de ONDP-caucus gezet. Hoewel Stiles en de andere ONDP-MPP’s tegen de afkeuringsmotie van Ford stemden, zei Stiles dat zij en de rest van de NDP-caucus het erover eens waren Jama uit te zetten. Stiles legde uit dat Jama “een aantal unilaterale acties had ondernomen die ons collectieve werk hebben ondermijnd en het vertrouwen van haar collega’s hebben geschonden.”

Stiles was niet specifiek in het uitleggen wat die acties waren. Ze verklaarde ook dat “sommige acties van mevrouw Jama hebben bijgedragen tot onveilige werkomgevingen voor het personeel”, zonder uit te leggen dat Fords opruiende verkeerde karakterisering van Jama’s verklaring de hoofdoorzaak lijkt te zijn geweest van de bedreigingen tegen haar.

Jama’s verontschuldiging was duidelijk niet genoeg voor een aantal politici, experts en lobbyisten die de dood van onschuldige Palestijnen en Israëli’s voor hun eigen gewin in Canada probeerden uit te buiten. Het Centrum voor Israël en Joodse Zaken zei dat de aanvankelijke verklaring van Jama “gevuld was met leugens.” De Vrienden van het Simon Wiesenthal Centrum noemden het bericht van Jama ‘zeer verontrustend’.

Brian Lilley, een conservatieve commentator voor rechts Toronto zon, noemde Jama’s oproep tot een staakt-het-vuren ‘antisemitisch’. Politiek adviseur Warren Kinsella, in Canadese politieke kringen bekend als de ‘Prins van de Duisternis’ vanwege zijn pleidooi voor vuile truccampagnes, noemde Jama in een recente column een fanaticus. Paul Calandra, leider van de Progressieve Conservatieve regering van Ontario, zei dat Jama’s weigering om haar verklaring in te trekken een “duidelijke blijk van verzet” was, hoewel het, zelfs als dat wel het geval zou zijn, een kwestie zou zijn die de ONDP intern moet oplossen en niet een kwestie die hun politieke belangen aangaat. tegenstanders.

De luidste politieke stemmen die het aftreden van Jama eisten, kwamen van de regerende Conservatieve Partij van Ontario. Dit is niet verwonderlijk gezien de verwarring waarin de partij momenteel verwikkeld is. De partij moest onlangs een zeer controversieel besluit terugdraaien om percelen land in een beschermde ‘groene gordel’ te verkopen. De Royal Canadian Mounted Police onderzoekt momenteel Ford en zijn partij wegens ongepast gedrag. Maar zelfs in het licht van de aloude politieke strategie om de aandacht af te leiden van de eigen controverses, roept de vraag waarom van Jama werd verwacht dat zij expliciet een terroristische organisatie aan de kaak zou stellen waar zij geen connectie mee heeft, en waar zij ook nooit voor heeft gepleit, terechte zorgen op die antwoorden rechtvaardigen. .

Dit geldt vooral nu zowel de leider van de ONDP, Stilesen de federale NDP-leider Jagmeet Singh hebben, samen met een aantal leden van het parlement, allemaal verklaringen afgelegd die in alle opzichten identiek waren aan die van Jama. Ze roepen nu, net als Jama aanvankelijk deed, op tot een staakt-het-vuren.

Het verlegt de grenzen van de goedgelovigheid door de eis voor een staakt-het-vuren verkeerd te interpreteren als pro-Hamas, anti-Israël of zelfs antisemitisch. Het is een ongelukkig gevolg van de toegenomen politieke polariteit – een polariteit die nog wordt verergerd door de “oorlog en enige oorlog”-reactie op de Russische invasie van Oekraïne – dat het eisen van een staakt-het-vuren zo opzettelijk verkeerd kan worden geïnterpreteerd als steun aan terroristische slagers.

Het is de moeite waard om te overwegen dat de reactie van het Canadese establishment op Jama’s ogenschijnlijk onaanvaardbare eis voor een staakt-het-vuren in hoge mate in lijn ligt met de zelfopgelegde censuur van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Interne memoranda onthulden diplomaten – diplomaten! – mochten de uitdrukkingen ‘einde aan geweld/bloedvergieten’, ‘herstel van de rust’ en ‘de-escalatie/staakt-het-vuren’ niet gebruiken.

En terwijl reguliere Amerikaanse nieuwsmedia zoals de Nieuwe Republiek en de Huffington Post verbaasd waren over de censuur die werd opgelegd aan de taal van de vrede, hielden de Canadese media zich stil of kozen zij de kant van de censuur die aan Jama werd opgelegd.

Als Mondoweiss Volgens rapporten had zelfs de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken opgeroepen tot een staakt-het-vuren, maar schrapte zijn verklaringen vervolgens na druk van verschillende Republikeinen en rechtse groeperingen – en misschien ook van de American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) en lobbyisten van de defensie-industrie. Jama stond, althans voor een tijdje, op dezelfde pagina als Blinken – een man die heeft gejuichd voor een nieuwe oorlog in Oekraïne, ongeacht hoeveel Oekraïners er uiteindelijk door worden gedood. De hitte van het moment zorgt ervoor dat mannen als Blinken hun af en toe aanroepen van geweldloosheid niet vergeven zullen worden.

Uit een analyse van Jama’s verklaring blijkt niet alleen dat haar bedoeling helemaal niet de dubbelhartige chicane was waarvan men beweert dat het is, en dat de hysterische reactie ertegen vanaf het begin politiek gemotiveerd was. Jama begint haar verklaring met het identificeren van de grondoorzaak van het probleem: de decennialange bezetting van Palestina door Israël, onder omstandigheden die internationaal worden erkend als apartheid. Dit is geen controversiële verklaring: het is de vastberadenheid van de Verenigde Naties en toonaangevende internationale mensenrechtenorganisaties.

Jama’s verklaring stelt ook dat de apartheidsomstandigheden niet alleen in stand worden gehouden, maar ook worden verergerd door Israëlische acties die de fundamentele mensenrechten van de Palestijnen blijven schenden – zoals Israëls gebruik van witte fosformunitie (een chemisch en brandwapen), het afsluiten van water en het macht, en het beperken van de verzending van voedsel en brandstof. Het Palestijnse volk van Gaza, dat al gevangen zit in wat neerkomt op een groot concentratiekamp, ​​wordt collectief gestraft voor de acties van Hamas. Dit is op zichzelf een oorlogsmisdaad.

Jama stelt verder vast dat het probleem geworteld is in een vijfenzeventig jaar durende cyclus van geweld als gevolg van het kolonialisme van de kolonisten. De oorsprong van het meest recente geweld is zelf een gevolg van de agressieve nederzettingenpraktijken van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu – praktijken die nog niet zo lang geleden breed werden veroordeeld door de trouwste aanhangers van Israël.

In haar slotopmerkingen roept Jama op tot een de-escalatie en een staakt-het-vuren, waarbij zij er bij Canada op aandringt prioriteit te geven aan vredesopbouw boven verdere militaire interventie. Ze benadrukt verder dat het aanpakken van de onderliggende oorzaak van de crisis, namelijk de apartheid en de bezetting van Palestijnse gebieden, cruciaal is om de eindeloze cyclus van bloedvergieten te beëindigen. Ze sluit af met het uiten van een sentiment dat een opzettelijke verkeerde interpretatie vereist om als tendentieus te worden beschouwd: medeleven met alle slachtoffers van het geweld, ongeacht hun religie, nationaliteit of etniciteit.

Niets hiervan mag controversieel zijn.

Jama, een gekleurde moslimvrouw die haar politieke carrière begon als pleitbezorger voor gehandicapten, vinkt veel vakjes af in een politieke omgeving die jammerlijk tekortschiet als het gaat om vertegenwoordiging. En haar unieke perspectief – het resultaat van de ‘diverse’ achtergrond die zo begeerd wordt door de politieke klasse – kan haar ertoe brengen tot enigszins andere conclusies te komen dan het hoogglans gepolijste maar uiteindelijk holle public relations-jargon.

Jama staat in dit opzicht verre van alleen, aangezien een aantal progressieve gekleurde politici het op de harde manier leren. Hoewel er geen twijfel over bestaat dat de vertegenwoordiging de afgelopen decennia is toegenomen en gekleurde politici betekenisvolle bijdragen leveren aan de politieke processen van Canada, lijkt het er vaak op dat voor partijbestuurders alles wat zij geloven, denken of voelen ondergeschikt is aan hun nut bij het versterken van de mythe van een gelijkwaardig en rechtvaardig multicultureel Canada.

De antiracistische activist uit Montreal en Gray Cup-winnende cornerback Balarama Holness’s ervaringen met de ogenschijnlijk progressieve Project Montreal-partij van die stad lijken opvallend veel op elkaar. De burgemeester van Montreal, Valerie Plante, die altijd blij was een glimlachende Holness aan haar zijde te hebben tijdens het campagnetraject, was veel minder enthousiast om te horen wat Holness uit de eerste hand had ontdekt, geleerd en gezien over de diepgewortelde problemen van racisme in de stad, vooral als het gaat om racisme. de politie van Montréal.

Misschien wel het meest flagrante aspect van dit hele debacle is het feit dat degenen die het aftreden van Jama eisten vanwege haar verklaring, de dood van onschuldige Palestijnen en Israëli’s uitbuitten om hun eigen doelen te bevorderen. Het is een aanzienlijke aanklacht tegen de elite van het land dat het comfortabel leek om het politieke en media-establishment toe te staan ​​een tragedie uit te buiten voor hun politieke gewin. Om de zaken nog erger te maken, probeerden ze tegelijkertijd een gekozen vertegenwoordiger te censureren die het schijnbare lef had om op objectieve, maar ongemakkelijke waarheden te wijzen, in plaats van zich te wentelen in comfortabele, vooraf goedgekeurde bromiden.

Jama’s partij, de NDP – de ogenschijnlijk progressieve partij waarvoor ze campagne voerde – koos ervoor om haar de rug toe te keren in tijden van nood, omdat ze niet langer politiek opportuun was. De toon van de reacties Het ontslag van Jama suggereert dat de NDP-leiding in Ontario de bereidheid van progressieve kiezers om impopulaire standpunten over Palestina te steunen, mogelijk ernstig heeft onderschat. Deze ergernis over de partijlijn illustreert op duidelijke wijze de steeds groter wordende kloof tussen de politieke elite van Canada en haar slinkende steunbasis.