Waarom zou het tegengaan van klimaatdesinformatie in hemelsnaam haaks staan op het bouwen van schone energie? Kunnen we niet gewoon twee dingen tegelijk doen? Waarom zouden deze dingen überhaupt met elkaar concurreren?
Vijf jaar geleden zou ik hebben gezegd, uiteraard, we moeten alles doen. Er zijn gebieden waar deze activiteiten niet concurreren, zoals het veiligstellen van federale financiering voor klimaatbestendigheidsprogramma’s. Maar er zijn andere domeinen, zoals klimaatfilantropie en media-aandacht, waar de prikkelstructuur neigt naar desinformatiewerk als vervanging voor duurder, meer transformatief werk.
Aaron Regunberg schreef een doordacht antwoord op mijn recente Jacobijn essay, “Obsessing Over Climate Disinformation Is a Wrong Turn.” Hij karakteriseert mijn essay als “in essentie beweren dat klimaatdesinformatie geen serieus obstakel is voor klimaatactie.” Maar mensen die dingen geloven die niet waar zijn — in een van zijn voorbeelden, dat windturbines walvissen doden — vormen een heel serieus obstakel voor klimaatactie. Daar bestaat geen twijfel over.
Mijn belangrijkste punt is dat “klimaatdesinformatie” of “klimaatmisinformatie” niet de juiste manier is om de situatie te begrijpen. Het is het verkeerde mentale model, kader en taal. Het concept van “desinformatie” leidt ons niet naar echte oplossingen voor het probleem. Het leidt ons naar nieuwe risico’s.
Toen ik anti-desinformatiewerk een goedkope hack noemde, bedoelde ik dat het een aandachtstrekkende oplossing is — vaak een technofix. Het is de charismatische megafauna van het sociaal-politieke klimaatactielandschap, maar het pakt de kernproblemen niet aan.
We hebben twee diepe problemen met de sociale dimensies van de energietransitie. Eén is betrokkenheid. Voor zover we publieke betrokkenheid hebben bij de energietransitie, gebeurt dat op projectniveau, als onderdeel van wettelijke vereisten, veel te laat in het proces, en is het enorm ondergefinancierd vergeleken met de behoefte. Er is een educatieve dimensie aan betrokkenheid: niemand heeft mensen uitgelegd wat er nodig is om netto nul te bereiken op systeemniveau, waardoor het vermogen van mensen om te overwegen welke paden en politieke beslissingen ze willen, wordt beperkt.
Maar er is ook een tweerichtingsbetrokkenheid en codesigndimensie van mensen die samen beslissingen nemen die ontbreekt. Zoals ik elders heb geschreven, hebben we een Manhattan Project nodig voor conversatie. Dat creëren gaat een miljardeninvestering kosten.
Het andere diepe probleem is de kapotte kapitalistische media-ecologie. Zoals ik schreef in het boek Democratie in een hetere tijd:
De mogelijkheden voor klimaatactie bestaan binnen een media-ecosysteem dat onze aandacht heeft gemonetariseerd en dat profiteert van onze haat en verdeeldheid. Algoritmen die reclamewinsten binnenhalen door de tijd die we op de site doorbrengen te maximaliseren, hebben ontdekt dat woede ons aan het klikken houdt. Erger nog, het systeem is verslavend, met meldingen die dopamine-stoten afgeven in een deel van wat historicus en verslavingsexpert David Courtwright ‘limbisch kapitalisme’ noemt. De maatschappij is min of meer slaapwandelend dit verontwaardigings-industriële complex binnengewandeld zonder een echt analytisch kader om het te begrijpen. De technologieplatforms en sommige onderzoeksgroepen of denktanks bieden ‘misinformatie’ of ‘desinformatie’ aan als het kader, dat het probleem presenteert alsof het probleem slechte content is die de bron vergiftigt, in plaats van dat de structuur zelf verrot is.
Deze week sloot ik me aan bij andere auteurs van dit boek voor een lancering aan de Arizona State University, waar onze gesprekken zich vooral richtten op klimaatverandering en desinformatie. De groep wendde zich tot Battinto L. Batts Jr, decaan van de Walter Cronkite School of Journalism and Mass Communication, voor hulp om dit te begrijpen. Hij beschreef zichzelf als een purist van de vrijheid van meningsuiting, en merkte op dat het onmogelijk is om een regime op te zetten om ware en valse informatie te bepalen en reguleren. Zoals hij het zei: “Informatie is als water — het vindt een weg.”
Om deze metafoor door te trekken: we hoeven geen filter te plaatsen op een pijp die een geprivatiseerd systeem is dat eigendom is van een rechtse miljardair. We moeten de waterinfrastructuur herbouwen in het algemeen belang — of, in dit geval, de internetinfrastructuur.
Het kader van “desinformatie bestrijden” leidt ons niet naar die vraag. Maar het is natuurlijk voor een milieu-NGO-complex dat geïnteresseerd is in zijn eigen voortzetting om desinformatie als kader te gebruiken.
In het bredere landschap buiten het klimaat biedt “desinformatie” veel programmatische subsidies voor activiteiten zoals monitoring, tracking, rapportage over kwaadwillenden en het ontwikkelen van hulpmiddelen voor kunstmatige intelligentie om misinformatie te detecteren. Veel van dit anti-desinformatiewerk wordt gefinancierd door Google en Meta zelf, en critici beweren dat het veld van studies naar misinformatie wordt beïnvloed door de soft power en framing van deze bedrijven. De strijd tegen misinformatie is ook een “groei-industrie”, vertelt Crunchbase ons, met meer dan $ 300 miljoen aan durfkapitaal voor bedrijven die hulpmiddelen bouwen om misinformatie te bestrijden.
Dit is misschien niet wat klimaatactivisten in gedachten hadden toen ze begonnen te praten over “het bestrijden van desinformatie”. Er is een rijke traditie in de milieusociologie van het volgen van lobbyen en invloed van bedrijven voordat “desinformatie” het kader was, en veel mensen putten uit die lijn. Maar kijk eens waar het bredere anti-desinformatielandschap ons naartoe leidt – willen kritische wetenschappers en activisten zich echt aansluiten bij die door Silicon Valley en Wall Street gefinancierde trein?
De situatie is vergelijkbaar met waar milieuactivisten zich zorgen over maken bij het afvangen of verwijderen van koolstof: een actor vervuilt, het opruimen van die vervuiling wordt een industrie, de actor gebruikt zijn invloed om het kader te bepalen waarin we de taak überhaupt begrijpen, en we veranderen de structuren niet die in de eerste plaats hebben gezorgd voor die vervuiling.
De fossielebrandstofindustrie maakt misbruik van deze twee diepe problemen — het gebrek aan instellingen en capaciteit voor zinvolle betrokkenheid en de gebroken media-ecologie — en gaat aan de slag met dingen zoals een van de voorbeelden die Regenburg noemt, door woningrenovatie-influencers in te huren om op tv te praten over de glorie van propaan. Het is vreselijk. Maar het is een vergissing om hun gebruik van de structuur die is opgezet als het werkelijke probleem richten.
Waar leidt het desinformatieframe ons naartoe? Regenburgs stuk is niet erg expliciet over hoe we “desinformatie aanpakken” — hoewel, om eerlijk te zijn, zijn stuk een woordlimiet had, en weinig mensen lijken te weten wat ze met desinformatie moeten doen. Het is duidelijk iets waar we nog steeds achter proberen te komen.
Transparantiewerk dat de invloed van bedrijven bijhoudt, is belangrijk en moet uiteraard worden gedaan. Ik ben het ook helemaal eens met Regenburg dat het financieren van frontliniegemeenschappen die zich verzetten tegen de uitbreiding van fossiele brandstoffen een groot financieringstekort is. Dit is niet het soort werk waar ik bang voor ben dat het een afleiding wordt. Waar ik me specifiek zorgen over maak, zijn oproepen tot deplatforming of anti-desinformatiewerk waarvoor een arbiter moet worden aangesteld om te bepalen wat waar of onwaar is. Dit is wat ik een strategische doodlopende weg vind.
Er zijn hier drie grote risico’s. Ten eerste openen we de deur naar een censuurregime — hetzij een legaal censuurregime, hetzij een de facto censuurregime via een set algoritmes voor het filteren van inhoud — dat ons uiteindelijk misschien niet dient, wanneer “onze kant” niet de controle heeft over die instellingen of machines om ze te optimaliseren voor ons wereldbeeld.
Ten tweede kunnen we de macht van de fossielebrandstofindustrie daadwerkelijk versterken als alles om hun geheime machinaties draait, en we hen meer macht en invloed toeschrijven dan ze al hebben. Links is ook kwetsbaar om in spiegelwerelden te belanden.
Drie, het herformuleren van scepticisme over de haalbaarheid van bepaalde decarbonisatiepaden als “ontkenning” of “desinformatie” beperkt deliberatieve democratie. We moeten werkelijke waanbeelden analytisch gescheiden houden van zorgen over klimaatpaden. Bijvoorbeeld, De nieuwe klimaatontkenning Het rapport noemt “klimaatbeleid is ineffectief of gebrekkig” en “mensen hebben energie nodig uit bronnen zoals fossiele brandstoffen of kernenergie” als “nieuwe ontkenning.” Maar dat zijn echte gesprekken om te voeren, en ze afdoen als ontkenning is een doodlopende weg.
Dus wat doen we in plaats daarvan? We moeten doorgaan met het transparantiewerk, maar we moeten het niet framen als “het bestrijden van desinformatie”. We moeten niet zoveel dingen als ontkenning of desinformatie bestempelen. We moeten ons richten op betrokkenheid en een nieuwe visie op hoe verhalen en informatie gefinancierd en gedeeld kunnen worden. “Netto nul” als een hoofdkader voor het begrijpen van de klimaatuitdaging lijkt naar de achtergrond te verdwijnen, omdat bedrijven deze doelen stilletjes uit hun rapporten verwijderen en landen er niet in slagen veel vooruitgang te boeken in de richting van het doel. Dit is een goed moment voor een nieuwe manier om het werk dat voor ons ligt te begrijpen – voor het creëren van een nieuw verhaal dat mensen verbindt met dezelfde realiteit en gedeelde aspiratie. Het zou tragisch zijn als de klimaatbeweging zich te veel zou richten op de verdediging, opnieuw, terwijl de wereld ons nodig heeft om generatief te zijn.
Bron: jacobin.com
