Ruwaida Kamal Amer is een journalist in Khan Younis, Gaza. Haar moeder heeft een bot- en zenuwziekte en kan zich niet bewegen als ze haar medicijnen niet heeft. Elke keer dat Amer er een paar kan vinden, koopt ze er zoveel als ze kan. Maar door de bombardementen en verplaatsingen is het steeds moeilijker geworden om het te vinden. Haar moeder rantsoeneert het medicijn en strekt het zo lang mogelijk uit. “We horen haar kreunen”, schrijft Amer in het linkse Israëlische tijdschrift +972“Toch zijn we hulpeloos om haar lijden te verlichten.”
De situatie van Amer is pijnlijk gemakkelijk voor te stellen. Wie heeft er geen ouder familielid dat dringend medicijnen nodig heeft? Het is het soort pijnlijke verhaal dat het afgelopen jaar in heel Gaza gemeengoed is geworden.
In een horrorlandschap is het zelfs relatief alledaags. Het kleine strookje land is na een jaar van meedogenloze bombardementen de thuisbasis geworden van ‘s werelds grootste populatie geamputeerde kinderen. Minstens 90 procent van de bevolking is uit hun huizen verdreven. Terwijl burgers zich van de ene kant van de vijfentwintig mijlsstrook naar de andere haasten, heen en weer gestuurd door het Israëlische leger en vervolgens vaak gebombardeerd in welk deel dan ook waarvan hen werd verteld dat het ‘veilig’ was, is het al generaties lang geestdodend gebruikelijk geworden van een heel gezin om samen te sterven.
De verdedigers van Israël in het Westen zullen u vertellen dat alles wat er met al deze mensen is gebeurd de schuld van Hamas is. Ten eerste, zeggen ze, kwam de escalatie van Israël als reactie op het geweld van 7 oktober 2023; laat staan dat de brute moordpartijen van Hamas die dag slechts één schakel waren in een deprimerend lange keten van wreedheden en tegengruweldaden.
Nu het Israëlische leger het eerste volledige jaar van zijn stormloop in Gaza voltooit, waarbij ziekenhuis na ziekenhuis, school na school, moskee na moskee, kerk na kerk, flatgebouw na flatgebouw wordt vernietigd, zullen de verdedigers van Israël u verzekeren dat elk van deze gebouwen bevatten een Hamas-raketwerper of een munitiestortplaats.
En terwijl Jemen wordt gebombardeerd, zoals Libanon wordt gebombardeerd, zoals Iran op het punt staat te bombarderen, en terwijl Israëlische grondtroepen dieper Libanon binnenvallen, zullen ze je vertellen dat dit allemaal de schuld is van het Iraanse regime en zijn bondgenoten in Jemen en Libanon. voor deelname aan de oorlog aan de zijde van Hamas. (Let op een patroon hier: Elke actie wordt uitgevoerd door Hamas. Alleen Israël en de Verenigde Staten reageren. Hun daden zijn altijd gerechtvaardigd.)
Het is zeker waar dat Hamas op 7 oktober gruwelijke en onverdedigbare wreedheden heeft begaan. De standaardschattingen zijn dat Hamas die dag 695 Israëlische burgers heeft gedood, samen met iets meer dan vijfhonderd Israëlische soldaten. Geen enkele niet-strijder verdient het om te sterven voor de daden van zijn regering. Het moet in de krachtigste bewoordingen worden veroordeeld. (Als u een Amerikaans staatsburger bent die aarzelt dit principe te aanvaarden, vraag uzelf dan af of uw moeder of uw beste vriend een redelijk doelwit van vergelding zou zijn voor de Amerikaanse invasie in Irak.)
Op een gegeven moment moeten alle betrokken partijen echter stoppen met het gebruiken van bloedvergieten uit het verleden om toekomstig bloedvergieten te rechtvaardigen. Er staan te veel levens op het spel om dit spel eeuwig te blijven spelen.
Op dit moment begaat Israël zelf wreedheden die gebruikt kunnen en zullen worden om toekomstige daden van gewelddadige agressie van zijn vijanden te rechtvaardigen. Tienduizenden Palestijnse burgers zijn gedood tijdens de eindeloze vergeldingscampagne van Israël. Dat aantal loopt op tot honderdduizenden als we de indirecte sterfgevallen als gevolg van de oorlog meerekenen.
Apologeten kunnen tegen zichzelf zeggen dat Israël zich niet “opzettelijk” op burgers richt, maar alleen al de cijfers vertellen een ander verhaal, vooral in combinatie met de goed gedocumenteerde stroom van genocidale retoriek van Israëlische topfunctionarissen. Net zoals Israël de verschrikkingen van 7 oktober gebruikt als rationalisatie en excuus om Palestijnse burgers te vermoorden, zullen Israëls eigen wreedheden worden gebruikt om toekomstige aanvallen op Israël te rechtvaardigen.
Als u werkelijk gelooft dat de acties van Israël in het afgelopen jaar gerechtvaardigd zijn door wat er op 7 oktober is gebeurd, dan heb ik een heel eenvoudige vraag voor u. Stel dat de moord op 695 Israëlische burgers de aanval van Israël op Palestijnse burgers rechtvaardigde; Welke omvang van het geweld zou volgens dezelfde logica gerechtvaardigd worden door de verdrijving van miljoenen Palestijnen uit hun huizen, de moord op tienduizenden en het verminken van duizenden kinderen? Welke prijs in bloed zou de rekeningen vereffenen na de massale dood en het massale lijden dat Gaza is aangedaan?
Als u walgt van de gedachte om zo’n prijs te vragen, zou u dat zeker moeten doen. Maar dat punt snijdt in beide richtingen. Vorige maand, tijdens een debat met de libertaire econoom Walter Block, vertelde ik hem dat het klonk alsof zijn standpunt was dat “niets ooit 7 oktober kan rechtvaardigen, maar 7 oktober kan alles rechtvaardigen.” Hij keek op en knikte, alsof: ja, dat is mijn standpunt. Maar afgezien van het opnieuw classificeren van de Palestijnen als een aparte soort, wier levens simpelweg minder belangrijk zijn en daarom minder de moeite waard om te wreken, is dit onsamenhangend. Het eerste deel is correct: niets kan de moord op 7 oktober op 695 Israëlische burgers rechtvaardigen. Maar het tweede deel is monsterlijk, omdat het impliceert dat Palestijnse levens simpelweg minder waard zijn.
De verwrongen morele logica van het afslachten van tienduizenden om honderden te wreken, trekt de regio steeds dieper in een oorlog waarvan de gevolgen ondenkbaar zouden kunnen zijn. Het moet allemaal stoppen. Niet morgen. Niet over zes maanden, of over nog een jaar, of over tien jaar. Niet ‘wanneer Hamas wordt vernietigd’ (zonder ironie gesproken door mensen die zagen hoe de Verenigde Staten twintig jaar lang ‘de Taliban vernietigden’ in Afghanistan om vervolgens de Taliban volledig intact te laten) of wanneer Hezbollah en de Houthi’s instemmen met een afzonderlijke vrede of in welke vorm dan ook. aantal andere fantasiescenario’s.
De meest voor de hand liggende en meest opvallende waarheid hierover is dat het morgen zou kunnen stoppen als de Verenigde Staten zouden stoppen met het leveren van de bommen en de diplomatieke dekking. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu moet de oorlog voortzetten, en hem dus dwingen in te stemmen met een staakt-het-vuren in Gaza. en verder. Dat is wat er nu moet gebeuren. Geen excuses meer voor geweld. Niet nog meer vergelding. Geen oog om oog meer. Het verleden is met bloed besmeurd, maar de toekomst hoeft dat niet te zijn.
Bron: jacobin.com
