De verschrikkingen van de Israëlische aanval op Gaza en zijn mensen zijn buiten woorden. Maar terwijl we zien hoe honderdduizenden Palestijnen zich een weg banen over de ruïnes van Gaza om terug te keren naar waar hun huizen ooit stonden, kunnen we niet anders dan hun veerkracht bewonderen en hun weigering om uit hun land en land te worden ontheemd.
Israël faalde in zijn verklaarde doelstelling om een einde te maken aan gewapende weerstand in Gaza. Het slaagde er niet in om de mensen van Gaza in ballingschap te terroriseren. Maar de moord en diefstal van het land gaat verder op de Westelijke Jordaanoever, en Israël kan niet vertrouwd worden om te goeder trouw aan het staakt-het-vuren in Gaza vast te houden. De omstandigheden waaronder het Palestijnse volk onderworpen is aan genadeloze onderdrukking, blijven bestaan. De wereldorde waarin Israël, het Westen en de verschillende proxystaten worden verleend, worden straffeloosheid verleend voor criminele en zelfs genocidaal gedrag.
Dingen kunnen nog erger worden. Met Donald Trump in het Witte Huis en Elon Musk en andere technische baronnen aan zijn zijde, velen van hen fanatieke zionisten, zijn de gevaren waarmee Palestina wordt geconfronteerd, geïntensiveerd tot ongekende niveaus. Er is een brute convergentie van autoritarisme, bedrijfsprofiteer en ongebreidelde imperiale arrogantie aan de gang.
De recente opmerking van Trump, die een eerdere verklaring door zijn schoonzoon weerspiegelt, dat hij Gaza gewoon wil ‘opruimen’ met de hulp van Jordan en Egypte is een duidelijke indicatie dat hij, net als de meest rechtse elementen in Israël, is streeft naar de volledige vernietiging van Gaza als een Palestijns territorium. Zijn presentatie van het land van een onderdrukt volk, in de taal van het onroerend goed Huckster, als een “fenomenale locatie op zee” is volkomen huiveringwekkend.
Weerstand in Palestina bereidt zich voor om vast te houden. Gewone Palestijnen beginnen het werk van het opnieuw maken van huizen van puin. Maar onder deze omstandigheden is het ook van vitaal belang dat internationale solidariteit met Palestina wordt geïntensiveerd. Solidariteit is vereist in de vorm van gecombineerde actie door gewone mensen, populaire organisaties en staten.
De campagne van de boycot, desinvestering en sancties blijft een essentiële tactiek, net als acties zoals studentenberoepen, havenarbeiders die weigeren schepen te ontladen die wapens, kolen of brandstof naar Israël dragen, en acties door staten om Israël te dwingen om het internationale recht te behouden.
Verschillende staten hebben al principiële acties ondernomen. Zuid -Afrika beschuldigde Israël van genocide aan het International Court of Justice (ICJ) in januari vorig jaar. In augustus vorig jaar weigerde Namibië om een schip met militaire lading naar Israël toe te staan om in de haven van Walvis Bay aan te meren. Colombia stopte in juni vorig jaar de export van de steenkool naar Israël en verdreef de Israëlische ambassadeur in oktober. Samen met Colombia hebben Bolivia en Chili ook hun ambassadeurs uit Israël teruggeroepen.
Maar zoals we onlangs hebben gezien met Donald Trump’s open en lompe intimidatie van de Colombiaanse president Gustavo Petro na het besluit van Petro om landingsrechten te weigeren op twee Amerikaanse militaire vliegtuigen die gedeporteerde Colombiaanse burgers dragen, elk land dat alleen de Verenigde Staten tegenkomt, blijft kwetsbaar.
De schurkende reactie op Petro van Trump maakt deel uit van een bredere poging van de Verenigde Staten, met de steun van rechtse troepen en regeringen elders, om elke bewering van politieke onafhankelijkheid van het Westen te verpletteren, samen met de geest van principieel multilateralisme.
Nadat Zuid-Afrika Israël had beschuldigd van genocide in januari vorig jaar, gingen de wit gedomineerde en hysterisch pro-westerse media thuis in Howling Attack-modus. Naledi Pandor, op het moment dat de zeer principiële minister van Buitenlandse Zaken in Zuid -Afrika werd belasterd door deze troepen thuis en in het buitenland werd aangevallen. De regerende partij van Zuid -Afrika, het Afrikaanse nationale congres, werd herhaaldelijk beschuldigd, zonder dat er bewijs werd verstrekt, door Iran omgekocht te zijn om Israël naar de ICJ te brengen. Met nauwelijks gesluierde racisme werd een principiële positie verkeerd weergegeven als een transactionele, corruptie-gedreven deal.
In februari 2024 werd de South Africa Bilateral Relations Review Act geïntroduceerd in het Amerikaanse congres. Het stelde voor om een evaluatie van de relatie tussen de Verenigde Staten en Zuid -Afrika te handhaven, onder andere claims, Zuid -Afrika die een “politiek gemotiveerde en ongegronde zaak” tegen Israël op het ICJ indiende.
Op 9 januari van dit jaar keurde het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden de illegitieme rechtbankwet aan die tot doel heeft om sancties op te leggen aan personen die zijn geassocieerd met het Internationaal Strafhof die onderzoeken of vervolgingen tegen Amerikaanse burgers of die van geallieerde naties, zoals Israël, oplegt.
De aankondiging op 31 januari dat negen landen de Den Haag Group hebben gevormd en zich inzetten voor “gecoördineerde juridische, economische en diplomatieke maatregelen” tegen Israël is een belangrijke vooruitgang bij het opbouwen van wereldwijde solidariteit met Palestina. De negen landen – Belize, Bolivia, Cuba, Colombia, Honduras, Maleisië, Namibië, Senegal en Zuid -Afrika – zijn collectief overeengekomen over een reeks gedeelde verplichtingen. Deze zijn om de arrestatiebevelen te handhaven die zijn uitgegeven tegen Israëlische functionarissen door het Internationaal Strafhof; Voorkom de bepaling of overdracht van wapens, munitie en aanverwante apparatuur aan Israël waar een duidelijk risico bestaat dat ze kunnen worden gebruikt om het internationale recht te schenden; en voorkom het docking van schepen in een van hun havens waar een risico bestaat dat het schip wordt gebruikt om militaire brandstof en wapens naar Israël te dragen.
Dit zijn bescheiden verplichtingen, maar desalniettemin markeert deze ontwikkeling een hernieuwde geest van een uniforme uitdagendheid van het imperialisme, een geest die van vitaal belang is in de planetaire strijd om zich te verzetten tegen de verwoesting die door het Westen en de proxy -staten van de mensheid is veroorzaakt.
Ronald Lamola, de Zuid -Afrikaanse minister van Internationale Relaties en Samenwerking, heeft, net als zijn voorganger Pandor, moedig een principiële positie ingenomen over de kwestie van Palestina. Zoals hij opmerkte: “De formatie van de Hague -groep markeert een keerpunt in de wereldwijde reactie op het uitzonderlijkheid en de bredere erosie van het internationale recht. Het stuurt een duidelijke boodschap: geen natie staat boven de wet en er zal geen misdaad onbeantwoord blijven. “
Yvonne Dausab, de minister van Justitie van Namibië, is ook voorbeeldig geweest in haar toewijding aan solidariteit met Palestina. “De wereld kan niet bijstaan en kijken,” zei ze, toen we meer dan vijfenzeventig jaar geleden een verbintenis aangaf dat “de wereld nooit meer zal lijden. We kunnen en moeten niet selectief zijn over het beschermen van levens, ongeacht wie de slachtoffers zijn, alle levens zijn ertoe aan; Palestijnse levens is belangrijk. ‘
We moeten niet vergeten dat de Verenigde Staten en andere westerse mogendheden het apartheidsregime tot ver in de jaren tachtig steunden en vervolgens probeerden de overgang van apartheid naar een liberaal kapitalisme -systeem vorm te geven, een systeem dat witte rijkdom en eigendom intact zou laten.
We moeten niet vergeten dat de nederlaag van apartheid in Zuid-Afrika werd bereikt door de driehoekige krachten van het verzet van het Zuid-Afrikaanse volk, de mobilisaties en boycots, velen georganiseerd door de anti-apartheidsbeweging in het Verenigd Koninkrijk, Europa en de Verenigde Staten Staten, en de acties van anti-imperialistische staten. Cuba leidde de nederlaag van het apartheidsmilitair in de slag om Cuito Cuanavale in Angola in 1988. Het bredere socialistische blok, geleid door de Sovjet -Unie, bood onschatbare steun aan de strijd tegen apartheid en aan vele andere bewegingen die vechten voor bevrijding van de koloniale heerschappij.
Actieve eenheid tegen imperialisme blijft vandaag van cruciaal belang. De misdaden tegen de menselijkheid door Israël zijn niet de enige reden waarom het bouwen van verenigde blokken tegen imperialisme essentieel is. Terwijl Rwanda, een roofzuchtige autoritaire staat die opdoet als een westerse proxy, zijn invasie van de Democratische Republiek Congo voortzet op zoek naar mineralen, kan de urgentie van het opbouwen van een bredere gecoördineerde strijd tegen het imperialisme niet worden overschat.
We moeten iets opnieuw opbouwen van de geest van de tijd dat de Derde Wereld niet alleen een geografische of economische categorie was, maar een politiek project geworteld in anti-koloniale worstelingen, gericht op het creëren van een verenigd wereldwijd blok om het imperialisme aan te vechten. In 1955 door de Bandung-conferentie in Indonesië opdoken en vervolgens de niet-afgestemde beweging, probeerde dit project politieke en economische soevereiniteit voor nieuw onafhankelijke landen vast te stellen.
De Tricontinental Conference, gehouden in Havana, Cuba, was in januari 1966 de belangrijkste bijeenkomst van revolutionaire bewegingen, anti-koloniale leiders en socialistische staten uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika in deze periode van gecombineerde oppositie tegen imperialisme.
Geput door figuren als Fidel Castro en Amílcar Cabral, ontwikkelde de conferentie een visie op wereldwijde solidariteit die anti-koloniale worstelingen verbond met de socialistische revolutie. Het versterkte ook de banden tussen revolutionaire bewegingen en bood ideologische ondersteuning voor bevrijdingsstrijd in Vietnam, Palestina, Zuid -Afrika en elders en bevorderde de ontwikkeling van een radicaal, internationalistisch bewustzijn.
Er is nog een lange weg te gaan om dit soort strijdbaarheid opnieuw op te bouwen, maar geen enkel land dat op zichzelf handelt, kan duurzame vooruitgang boeken.
Na zijn benadering van het ICJ was Zuid -Afrika minder geïsoleerd en kwetsbaar nadat landen als Bolivia, Brazilië, Chili, Colombia, Cuba, Ierland, Mexico, Namibië, Spanje en vele anderen bij de zaak kwamen. Voorlopige mogelijkheden voor een vernieuwing van de geest van internationalisme begonnen te ontstaan.
Toen de ICJ arrestatiebevelen uitvaardigde voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en voormalig minister van Defensie Yoav Gallant op 21 november 2024, was een duidelijke internationale splitsing duidelijk. Landen als Argentinië, Oostenrijk, Hongarije, Polen en het Verenigd Koninkrijk haastten zich om de rechtbank te veroordelen. Maar een aanzienlijk aantal landen verwelkomde de acties van de rechtbank. Er was een toenemend gevoel dat een kritische massa landen, meestal in het Global South, niet zou worden geïntimideerd in medeplichtigheid met genocide.
Er is altijd een speciale band geweest tussen de bevrijdingsstrijd in Zuid-Afrika en Palestina, geworteld in hun gedeelde ervaring van brute koloniale onderdrukking. De nederlaag van Israël zal een soortgelijke triangulatie van krachten vereisen als die welke apartheid versloegen: het verzet van het Palestijnse volk, solidariteit van gewone mensen over de hele wereld en uniforme actie door staten die bereid zijn om in het Westen te komen. Het opkomende blok van Afrikaanse en Latijns -Amerikaanse landen, samen met Maleisië, die hebben gevormd dat de Haagse groep nu moet worden uitgebreid om meer landen in te brengen.
Met de groeiende kracht van BRICS, evenals de uitdaging die Rusland en China stimuleren tot de westerse dominantie van de planeet, zijn er steeds meer mogelijkheden om staten in het wereldwijde zuiden te organiseren rond vragen van principe en economische belangen. Het is bijvoorbeeld zeer bemoedigend dat de nieuw gekozen Afrikaanse Patriotten van Senegal voor werk, ethiek en broederschap (PasteF) in Senegal is besloten opnieuw te onderhandelen over exploitatieve energiebedrijven met westerse multinationale ondernemingen.
Zoals Cabral op de Tricontinental Conference zei: “We gaan het imperialisme niet elimineren door beledigingen ertegen te schreeuwen.” Imperialisme kan alleen worden verslagen door solide vormen van tegenkracht te bouwen, en dat vereist solidariteit tussen mensen, organisaties en landen. De vorming van de Haagse groep is een moment om te vieren en voort te bouwen.
Bron: jacobin.com
