In de met bomen omzoomde straten van Northampton, Massachusetts, waar ik ben opgegroeid, kun je de bewijzen zien van een strijd om de financiering van scholen die de hele lente en zomer heeft gewoed. Financier onze scholen, onze kinderen, onze toekomsteisen borden op gazons — een aanklacht tegen de terughoudendheid van stadsfunctionarissen om de geldreserves van de welvarende stad te gebruiken om het personeel en de diensten op niveau van het basisonderwijs en voortgezet onderwijs op peil te houden, ondanks het naderende einde van de federale pandemiehulpfondsen.
Stadsleiders geven Northampton’s K-12-begrotingstekort de schuld van het verlies van het tijdelijke federale (Elementary and Secondary School Emergency Relief Fund; ESSER) geld. Maar Michael Stein, een vader van een openbare school, professor politieke wetenschappen en lid van het schoolcomité van Northampton, vertelde Jacobijn de problemen met de financiering van scholen in de stad dateren van vóór de pandemie. De burgemeester van Northampton gebruikt de afloop van ESSER, zo betoogde hij, “als excuus voor vreselijke bezuinigingen.”
“We hebben de middelen om onze scholen te financieren,” beaamde Barbara Madeloni, een inwoner van Northampton en organisator bij Labor Notes die ooit de machtigste lerarenvakbond van de staat leidde. “Maar de burgemeester heeft ze weggestopt in verschillende reserves die de gemeenteraad nu weigert te openen.”
De begroting van de burgemeester heeft veel schoolpersoneel gedwongen om te worden ontslagen, wat in totaal neerkomt op meer dan dertig ontslagen in twee jaar. Het schrappen van essentiële functies zoals para-educators en interventionisten zal de schoolactiviteiten belemmeren, wat op zijn beurt meer bevoorrechte gezinnen ertoe zal aanzetten om hun kinderen (en de staatssteun per leerling van hun kinderen) helemaal van Northampton Public Schools te halen, waardoor hogere niveaus van behoefte worden geconcentreerd in een district met weinig middelen waarvan de leerlingenpopulatie al onevenredig laag is. Erger nog, door scholen te beroven van de mankracht om kinderen met speciale ontwikkelingsbehoeften naar behoren te huisvesten, zou Northampton jongeren kunnen blootstellen aan een leven vol negatieve gevolgen.
Quaverly Rothenberg is een gemeenteraadslid dat hard heeft gevochten om de bezuinigingen te voorkomen. Moeder van drie leerlingen van de openbare basisschool in Northampton, vertelde Rothenberg Jacobijn de confrontatie over de financiering van K-12 in de stad heeft geleid tot “een enorme opleving van burgerparticipatie op lokaal niveau, met veel protesten” — waaronder een studentenstaking en bezetting van het burgemeesterskantoor — “en ook een door burgers geleid onderzoek naar ons financiële beleid” (waaruit, in de woorden van Madeloni, “de kleine groep neoliberale technocraten die onze scholen onderfinanciert” bleek). Max Page en Deb McCarthy, president en vice-president van de Massachusetts Teachers Association, vertelden Jacobijn dat de achtergrond voor dit alles een staatsbrede toename is van financieringsgerelateerde onderwijs- en gemeenschapsorganisatie, waarbij talloze districten stemmen om schoolbudgetten te verhogen door onroerendgoedbelasting te verhogen – een stap die kiezers in Northampton sinds 2010 drie keer hebben gezet.
Van het blauwe Massachusetts tot het bloedrode Texas, openbare scholen in de VS worstelen met verschillende vormen van financiële crises. Het afbouwen van federale pandemiehulp zet de chronische aandoeningen die Amerikaanse scholieren benadelen, in schril contrast met de ontoereikende en oneerlijke steun van de federale, staats- en lokale overheid voor het openbaar onderwijs, in combinatie met beleid voor vrije schoolkeuze dat leidt tot een daling van het aantal leerlingen en de staatskas leegzuigt.
Met het oog op dit verkiezingsseizoen zouden kandidaten die brede coalities willen vormen, dom zijn als ze geen gebruik zouden maken van de aanzienlijke energie rond gevechten voor eerlijke schoolfinanciering. Functionele openbare scholen zijn immers onmisbaar als we de democratie willen behouden waarvan Democratische fondsenwervende berichten ons voortdurend waarschuwen dat die in existentieel gevaar verkeert.
“Mensen zijn geagiteerd”, merkte David Backer op, een expert op het gebied van schoolfinanciering en organisator bij Debt Collective, die zijn Substack gebruikt om belanghebbenden op scholen te helpen bij het contextualiseren en herkaderen van geschillen over financiering. “Ze voelen druk en angst vanwege de verwijdering van de federale fondsen en ook grotere trends die waarschijnlijk begonnen in de nasleep van de financiële crisis van 2008 en verscherpt werden tijdens de pandemie.”
Jennifer Berkshire en Jack Schneider, auteurs van het nieuwe boek De onderwijsoorlogen: een gids voor burgers en een verdedigingshandleidinghebben betoogd dat in door de Republikeinse Partij gecontroleerde staten die universele voucherplannen hebben doorgevoerd, samen met enorme belastingverlagingen, de financiële crisis van het basisonderwijs en voortgezet onderwijs ‘opzettelijk’ is, waarbij rechtse activisten hopen het publiek te choqueren om onze verwachtingen van wat scholen kunnen zijn permanent te verlagen.
Maar het is ook mogelijk dat de grimmige realiteit waarmee we worden geconfronteerd, ons juist zo choqueert dat we gaan vechten voor de scholen die we allemaal verdienen.
Toen COVID-19 het land in een staat van langdurige instabiliteit bracht, nam het Congres het verstandige besluit om ervoor te zorgen dat gezinnen konden rekenen op één simpel ding: gratis schoolmaaltijden. Door het Amerikaanse ministerie van Landbouw (USDA) te machtigen om de standaardvereisten voor middelentoetsing op te heffen, stelden wetgevers Amerikaanse openbare scholen in staat om alle leerlingen die federaal vergoed ontbijt en lunch gratis te serveren.
Omdat de lasten van de schaamte en het papierwerk van de bijstand het voor hongerige kinderen veel moeilijker maken om de maaltijden te claimen die ze nodig hebben, zorgde de opschorting van de middelentoetsing door het Congres ervoor dat deelname aan het ontbijt en de lunch op school dramatisch toenam. Niet langer gescheiden in de stigmatiserende gratis, gereduceerde en “betaalde” maaltijdcategorieën, konden Amerikaanse studenten ontspannen en samen brood breken.
Tegen de tijd dat het Congres in 2022 een einde maakte aan de flexibiliteit van het USDA, waren voedselrechtvaardigheidscoalities in de Verenigde Staten al gemobiliseerd om wetten op staatsniveau voor universele schoolmaaltijden aan te nemen. Tot nu toe hebben acht staten dit beleid ingevoerd, en in veel andere staten zijn wetgevende inspanningen gaande. Zoals Crystal FitzSimons, directeur van kindervoedingsprogramma’s bij het Food Research and Action Center, vertelde Jacobijn terug in 2023: “Er is een gevoel dat we niet terug kunnen.” De ontheffingen vanwege de pandemie hadden eens en voor altijd bewezen dat het zowel mogelijk als enorm nuttig is om schoolmaaltijden te universaliseren.
Op dezelfde manier bewees de toestroom van federale gelden voor scholen in het COVID-tijdperk dat de Amerikaanse overheid in staat is om veel zinvoller te investeren in K-12-onderwijs. “Het is het dichtst in mijn leven dat de Verenigde Staten is gekomen bij het uitbreiden van gezond verstand sociale welzijnsbeleid”, legde Stein uit, die zich kandidaat stelde voor de schoolcommissie tijdens de pandemie. “Nu, net als de uitbreiding van Medicaid, aanvullende betalingen in contanten en toegang tot vaccins, eindigt ESSER en zullen scholen in het hele land geen significante federale hulp meer ontvangen om te kunnen functioneren.”
Gemiddeld vormen bijdragen van federale agentschappen slechts ongeveer 8 procent van de operationele budgetten van openbare scholen. Een rapport uit 2022 van het Economic Policy Institute (EPI) gebruikt gegevens om te pleiten voor een herziening van de schoolfinanciering, waarbij wordt betoogd dat het Congres aanzienlijk meer zou moeten investeren om ervoor te zorgen dat Amerikaanse schooldistricten voldoende en eerlijk worden gefinancierd.
“Elke gemeenschap zou moeten erkennen dat de federale overheid meer lokale schoolfinanciering kan en moet verstrekken”, vertelde Stein Jacobijn:
We moeten ons verzetten tegen degenen die bezuinigingen verkopen door de schuld te geven aan werknemers, studenten met een beperking of vermeende onverantwoordelijkheid van schooldistricten. Het feit is dat de meeste van onze scholen te weinig middelen hebben en de gevolgen onevenredig zwaar op de meest gemarginaliseerde scholen drukken.
Het EPI-rapport merkt op dat het Congres anticyclische mechanismen zou kunnen invoeren om de federale hulp automatisch uit te breiden tijdens economische recessies, wanneer staten erom bekend staan de uitgaven voor scholen te verlagen. Het laatste rapport van het Education Law Center over schoolfinanciering laat zien dat veel staten reageerden op de financiële onzekerheid in het pandemietijdperk door hun K-12-budgetten te verkleinen.
Terwijl het tijdelijke federale geld — bedoeld om COVID-gerelateerde kosten te dekken, niet om staatssteun te vervangen — scholen de afgelopen jaren in staat stelde om door te strompelen, hebben die bezuinigingen op staatsniveau ongetwijfeld de fiscale afgrond vergroot waarmee Amerikaanse districten nu worden geconfronteerd. Onderzoekers van Brown University hebben onlangs een studie gepubliceerd die laat zien dat hogere uitgaven voor K-12 de kindersterfte verminderen, om de ongelooflijk hoge inzet van dit alles te benadrukken.
“Begrotingsproblemen zijn zo moeilijk te begrijpen”, vertelde Alex Ames, oprichter van de Georgia Youth Justice Coalition, Jacobijn. “Het is veel makkelijker om te zeggen: ‘Oh, het probleem is deze leraar of dat schoolbestuur.’ Maar vaak is het meer een product van beslissingen op staatsniveau.” Ze legde uit dat het werk van haar organisatie in Georgia te maken heeft met het helpen van bipartisan families om de verbanden te leggen tussen serviceproblemen in individuele districten en desinvesteringen van de staat.
Ames, tweeëntwintig, werkt nu met de Partnership for Equity and Educational Rights, waar ze studenten in de Verenigde Staten helpt campagnes te organiseren voor eerlijke K-12-financiering. Sinds de pandemie is er volgens haar een explosie geweest in het organiseren op gemeenschapsniveau rond schoolbudgetkwesties. Terwijl activisten en wetgevers aan de rechterkant agressief een cultuuroorlogsnarratief hebben gepusht – door bijvoorbeeld specifieke boeken in schoolbibliotheken te belasteren – vertelde Ames Jacobijn dat voorstanders van schoolfinanciering de discussie willen heroriënteren op het feit dat veel scholen niet over de middelen beschikken om bijvoorbeeld überhaupt een bibliotheek te onderhouden.
Backer is het ermee eens dat de omwenteling van de afgelopen vier jaar, en nu de ESSER-begrotingscrisis, “een geweldige kans hebben geboden om wat nieuwe organisatie te doen – mensen bij elkaar te brengen om te praten over wat er gebeurt, de specifieke situatie te analyseren en een campagne te starten.” Maar hij vertelde Jacobijn dat op plekken zonder sterke lerarenvakbonden of andere groepen die “de bandbreedte hebben om een begrotings- en beleidsanalyse uit te voeren, eisen te genereren en die eisen op een manier te presenteren die gehoord wordt,” frustratie over de onderfinanciering van het basisonderwijs en voortgezet onderwijs vruchteloos kan oplaaien, wat niets meer oplevert dan boze Facebookberichten.
Voor de voorstanders van openbare scholen in Northampton zijn Facebook-berichten echter allesbehalve vruchteloos geweest. Een Support our Schools (SOS)-groep die is opgericht om belanghebbenden van scholen met elkaar te verbinden tijdens het laatste begrotingsseizoen, is uitgegroeid tot een waar clearinghouse van lokale, regionale en staatsorganiserende mogelijkheden voor iedereen die zich zorgen maakt over de toekomst van het openbaar onderwijs.
Tijdens een speciale vergadering van de schoolcommissie op 24 juli uitte Stein, een actief lid van de SOS-groep, ernstige zorgen over voorstellen om een Engelse leraar en een maatschappelijk werker te ontslaan van de middelbare school waar ik op zat — respectievelijk de gaten opvullend met onderbetaalde adjunct-docenten en externe dienstverleners (stadsfunctionarissen hebben inmiddels geld “gevonden” om de maatschappelijk werker te rehabiliteren). Het is “gewoon onacceptabel”, vertelde Stein de commissie, dat gekozen leiders “onze problemen gaan oplossen door de kernfuncties van onze scholen uit te besteden.” Als Northampton doorgaat op het pad van genormaliseerde bezuinigingen, zei hij, “kijken we naar eindeloze ontslagen. En wat er moet gebeuren, is dat de begrotingspraktijken van onze stad moeten veranderen.”
“Dit was een wake-up call voor slaperige kiezers in onze vredige stad”, legde Rothenberg uit. “Het lijkt erop dat Northampton in 2025 nieuwe leiders gaat kiezen die prioriteit geven aan gemeenschapswaarden, zodat we voor elkaar kunnen zorgen terwijl de staats- en nationale overheden op orde komen.”
“De organisatie,” verzekerde Madeloni Jacobijn“is nog maar net begonnen.”
Bron: jacobin.com
