De huidige Israëlische aanval is bovenal een oorlog tegen de burgerbevolking van Gaza. Maar het is ook een oorlog tegen het concept van de objectieve werkelijkheid en de taal die we nodig hebben om die te beschrijven. Het heeft twee geheel gescheiden werelden van discours voortgebracht, de ene gebaseerd op het ware karakter van Israëls oorlog, de andere gebaseerd op wat zijn westerse bondgenoten beweren te geloven dat er gebeurt.
In de echte wereld kan iedereen zien dat het Israëlische leger zich doelbewust op gruwelijke schaal richt op Palestijnse burgers. Het enige moreel serieuze debat gaat over de vraag of deze massamoordcampagne de drempel haalt om als genocide te worden gedefinieerd.
In de fantasiewereld van de regering-Biden vindt daarentegen een schijndiscussie plaats over de vraag of de oorlog van Israël tegen Gaza voldoet aan de criteria voor ‘proportionaliteit’. Amerikaanse politici en diplomaten praten nog steeds alsof massale burgerslachtoffers in Gaza een ongelukkig neveneffect zijn van de militaire tactiek van Israël en niet het beoogde resultaat.
Mensen wier taak het is om burgers in Gaza te helpen, aarzelen niet om alles bij elkaar te noemen. Dit is wat Jan Egeland van de Noorse Vluchtelingenraad deze week te zeggen had:
De verpulvering van Gaza behoort nu tot de ergste aanvallen op welke burgerbevolking dan ook in onze tijd. Elke dag zien we meer dode kinderen en nieuwe diepten van lijden voor onschuldige mensen die deze hel doorstaan.
De noodhulpcoördinator van de VN, Martin Griffiths, sprak over een ‘apocalyptische situatie’ in Gaza, waarbij ‘de overblijfselen van een natie in het zuiden in een zak worden gedreven’. Griffiths legde uit dat er nergens in Gaza veilige plekken zijn waar mensen kunnen schuilen terwijl het meedogenloze bombardement voortduurt.
Hij verwierp het idee dat de minister van Buitenlandse Zaken van Joe Biden, Antony Blinken, de regering van Benjamin Netanyahu ervan heeft overtuigd haar tactiek te veranderen:
De manier waarop de militaire operatie in het zuiden is uitgevoerd lijkt sterk op wat we in het noorden hebben gezien. De Amerikaanse diplomatie was hier zeer sterk op gefocust en Tony Blinken sprak er publiekelijk over. Het lijkt helemaal niet te hebben gewerkt, en dus is het tempo van de vernietiging in het zuiden net zo meedogenloos als we in het noorden zien.
Er bestaat geen middenweg tussen het steunen van deze campagne van massamoord en het oproepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren.
De Israëlische publicaties +972 En Lokaal gesprek hebben een gezamenlijk onderzoek gepubliceerd naar de Israëlische oorlog tegen Gaza en de procedures voor het selecteren van doelen, gebaseerd op gesprekken met “huidige en voormalige leden van de Israëlische inlichtingengemeenschap.” Ze identificeerden een doelbewuste focus op zogenaamde ‘machtsdoelen’, die tijdens de openingsfase van het bombardement al de helft van alle doelen in Gaza uitmaakten.
Het primaire doel van dergelijke aanvallen is niet het doden van leden van Hamas, de Islamitische Jihad of andere groepen. Ze zijn “voornamelijk bedoeld om het Palestijnse maatschappelijk middenveld schade toe te brengen: om ‘een schok te creëren’ die, onder andere, krachtig zal weerklinken en ‘burgers ertoe zal aanzetten druk uit te oefenen op Hamas’, zoals een bron het uitdrukte.” De Israëlische bronnen verwierpen het idee dat burgerdoden in Gaza “bijkomende schade” waren van een oorlog die tegen militaire doelen werd gevoerd:
“Ons wordt gevraagd te zoeken naar hoogbouw met een halve verdieping die kan worden toegeschreven aan Hamas”, zei een bron die deelnam aan eerdere Israëlische offensieven in Gaza. “Soms is het het kantoor van een woordvoerder van een militante groep, of een punt waar agenten elkaar ontmoeten. Ik begreep dat het woord een excuus is waardoor het leger veel verwoestingen in Gaza kan aanrichten. Dat is wat ze ons vertelden.
“Als ze de hele wereld zouden vertellen dat de [Islamic Jihad] kantoren op de 10e verdieping niet belangrijk zijn als doelwit, maar dat het bestaan ervan een rechtvaardiging is om de hele hoogbouw neer te halen met als doel druk uit te oefenen op de burgerfamilies die er wonen om zo druk uit te oefenen op terroristische organisaties, zou dit op zich al gezien worden als terrorisme. Dus ze zeggen het niet”, voegde de bron eraan toe.
Toen het Israëlische leger doet die erop uit is om leidende leden van Hamas te doden, is het volkomen blij om honderden burgers te doden tijdens een aanval die ogenschijnlijk tegen één individu is gericht:
Het Israëlische leger beschikt over dossiers over de overgrote meerderheid van de potentiële doelwitten in Gaza – inclusief huizen – waarin het aantal burgers is vastgelegd dat waarschijnlijk zal worden gedood bij een aanval op een bepaald doelwit. Dit aantal wordt berekend en vooraf bekend bij de inlichtingendiensten van het leger, die ook kort voor een aanval ongeveer weten hoeveel burgers er zeker zullen worden gedood.
In één geval dat door de bronnen werd besproken, keurde het Israëlische militaire commando willens en wetens de moord op honderden Palestijnse burgers goed in een poging één enkele militaire topcommandant van Hamas te vermoorden. “De cijfers stegen van tientallen burgerdoden [permitted] als bijkomende schade als onderdeel van een aanval op een hoge functionaris tijdens eerdere operaties, tot honderden burgerdoden als bijkomende schade”, aldus een bron.
“Niets gebeurt per ongeluk”, zegt een andere bron. “Wanneer een driejarig meisje wordt vermoord in een huis in Gaza, komt dat omdat iemand in het leger besloot dat het voor haar geen probleem was om vermoord te worden – dat het een prijs was die de moeite waard was om te betalen om [another] doel. Wij zijn geen Hamas. Dit zijn geen willekeurige raketten. Alles is opzettelijk. Wij weten precies hoeveel nevenschade er in iedere woning is.”
In functionele termen zal de uitkomst hetzelfde zijn als een doelwit dat geassocieerd wordt met Hamas of de Islamitische Jihad de voornaamste motivatie is voor een aanval aan de ene kant of “een excuus dat het leger in staat stelt veel vernietiging in Gaza te veroorzaken” aan de andere kant. . In beide scenario’s voert het Israëlische leger de aanval uit in de volle wetenschap dat het enorme aantallen burgers zal doden.
Maar de categorie ‘machtsdoelen’ maakt een aanfluiting van de pogingen om de kritiek op de Israëlische oorlog te beperken tot kwesties van ‘proportionaliteit’. Als het doel van een bepaalde aanval is om ‘de hele hoogbouw neer te halen met als doel druk uit te oefenen op de burgerfamilies die er wonen om zo druk uit te oefenen op terroristische organisaties’, dan hebben we het over opzettelijke massamoord. .
De bron erkende terecht dat deze benadering van oorlogvoering “op zichzelf gezien zou worden als terrorisme” in de enige betekenisvolle zin van het woord. Al-Qaeda gebruikte dezelfde redenering om de aanslagen van 11 september en de bombardementen op forensentreinen in Londen en Madrid te rechtvaardigen. Dit is wat de Verenigde Staten hebben gesteund en gefinancierd in naam van de ‘op regels gebaseerde internationale orde’.
Volgens een CNN-rapport wil de regering-Biden dat de slachting in Gaza nog enkele weken voortduurt voordat het Israëlische leger “mogelijk tegen januari overgaat op een minder intensieve, hyperlokale strategie die zich specifiek richt op specifieke Hamas-militanten en leiders. ” We moeten nota nemen van de stilzwijgende erkenning dat Israëls benadering van de selectie van doelwitten tot nu toe allesbehalve “beperkt” of “specifiek” is geweest.
Het rapport gaat verder met de bewering dat Amerikaanse regeringsfunctionarissen Israël privé hebben verteld dat het “meer moet doen om het aantal burgerslachtoffers te beperken” nu de focus van de operatie naar het zuiden verschuift. Maar het citeert ook een “hoge regeringsfunctionaris” die de minachtende manier beschreef waarmee Benjamin Netanyahu dergelijke pleidooien heeft begroet: “Ze voelden zich niet op hun gemak bij het gebruik van het woord ‘ontvankelijk’ om de reactie van Israël tot nu toe op het militaire advies van de regering weer te geven.”
Volgens de Beltway-gesprekspartners van CNN zal het tijdschema voor Israëls verschuiving naar een “lagere intensiteit”-campagne zowel door politieke als militaire factoren worden bepaald:
De VS hebben Israël duidelijk gemaakt dat, nu de mondiale opinie zich steeds meer tegen zijn grondcampagne heeft gekeerd, waarbij duizenden burgers zijn omgekomen, de hoeveelheid tijd die Israël heeft om de operatie in zijn huidige vorm voort te zetten en nog steeds betekenisvolle internationale steun te behouden, snel afneemt. . . . Uit de huidige Amerikaanse beoordelingen blijkt ook dat Israël eenvoudigweg niet voor onbepaalde tijd het niveau van zijn intensieve operaties kan handhaven, vooral niet als het gaat om de gemobiliseerde reservisten, aldus een bron die bekend is met de inlichtingendienst.
Als Netanyahu en zijn ministers niet ‘ontvankelijk’ zijn geweest voor beleefde verzoeken van Washington, komt dat omdat ze berekenen dat Biden en Blinken niet van plan zijn echte druk uit te oefenen in het geval van niet-naleving. Zonder dergelijke druk is het “advies” van de regering een cynische PR-oefening zonder enige inhoud.
Zoals de Financiële tijden Naar verluidt vertelde de Israëlische premier onlangs aan een groep lokale overheidsfunctionarissen hoe kwetsbaar hij was voor een verschuiving in het Amerikaanse beleid:
We hebben drie dingen nodig van de VS: munitie, munitie en munitie. Er zijn enorme demonstraties in westerse hoofdsteden. We moeten tegendruk uitoefenen. . . . Er zijn meningsverschillen geweest met de beste van onze vrienden.
Deze behoefte aan ‘tegendruk’ verklaart waarom er een agressieve druk is geweest sinds Israël zijn bombardement op Gaza hervatte, om de aandacht te verleggen van de verschrikkingen die het Palestijnse volk worden aangedaan. De regeringen van Netanyahu en Biden hebben een gedeeld belang bij het blokkeren van onze visie op Gaza, en een groot deel van de Amerikaanse media helpt hen graag bij deze inspanningen.
Op het moment dat wij dit schrijven bedraagt het geschatte aantal Palestijnen dat in de bezette gebieden is omgekomen of vermist sinds het begin van deze oorlog vierentwintigduizend mensen – twintig keer zoveel Israëli’s als er op 7 oktober werden gedood. Het is niet verwonderlijk dat politici en journalisten die volledig die dit aanhoudende bloedbad steunen, praten liever over iets anders dan wat er momenteel in Gaza gebeurt.
Netanyahu heeft zijn bondgenoten verteld hoe bezorgd hij is over ‘enorme demonstraties in westerse hoofdsteden’. De regering-Biden heeft hem gewaarschuwd dat zij slechts gedurende een beperkte periode stand kan houden tegen het gewicht van de ‘mondiale opinie’. Elk protest en elke vorm van druk op de Verenigde Staten en hun Europese bondgenoten maakt het voor hen moeilijker om Netanyahu’s oorlog tegen Palestijnse burgers te blijven steunen. Niemand kan in de toekomst beweren dat ze niet begrepen wat er aan de hand was, of wat de gevolgen zouden zijn – het is nu tijd om actie te ondernemen.
Bron: jacobin.com
