Elon Musk controleert de informatiestroom

Elon Musk verboden mij van X voor mijn journalistiek. Niemand hoeft daar verbaasd over te zijn in deze tijd, waarin de heersende opvatting in Silicon Valley luidt: ‘Vrije meningsuiting voor mij, maar niet voor jou.’

Dat ethos versterkt waarom we ons zorgen moeten maken over de overname van het platform door Musk en, meer specifiek, over de controle van de oligarchen over onze belangrijkste vormen van communicatie.

Musk’s X, en nu steeds meer Meta, ontlopen de verantwoordelijkheden van het bezitten en exploiteren van ‘s werelds locaties voor het delen van informatie, terwijl ze van deze platforms profiteren voor hun eigen agendagestuurde doelstellingen.

Mijn eigen confrontatie met deze hypocrisie ging als volgt: Mijn X-account werd zondag opgeschort vanwege een nieuwsbericht dat ik had geschreven. X beschuldigde mij ervan de ‘doxing’-regel van X te hebben overtreden, wat inhield dat ik iemands persoonlijke, privé-informatie zonder toestemming deelde.

De regel wordt zelden en inconsistent gehandhaafd, en sterker nog: geen enkel redelijk mens zou kunnen denken dat mijn verhaal deze regel schendt.

Moderatie op X lijkt niet te bestaan ​​om iemand te beschermen.

Moderatie op X lijkt niet te bestaan ​​om iemand te beschermen. Mijn nieuwsverhaal bracht niemand en niets in gevaar.

Gisteren kwam het nieuws dat Meta besloot om de factchecking op zijn platforms af te schaffen ten gunste van zoiets als X’s Community Notes.

De zet van Zuckerberg is in lijn met de grillig opgelegde doxingregels van X: in het beste geval gaat het eenvoudigweg om het controleren van informatie; in het slechtste geval gaat het om het dienen van een eigenbelang. En nu Donald Trump terugkeert naar het Witte Huis, is het duidelijk waar de eigenbelangen van deze miljardairs liggen.

De recente detente van Zuckerberg met Trump komt met name nadat de Meta-chef jarenlang werd geconfronteerd met rechtse aanvallen vanwege het besluit van het bedrijf om de toegang tot nieuwsverhalen over Hunter Biden te beperken. Misschien wel de beroemdste geblokkeerde link in de geschiedenis van sociale media: zowel X als Meta onderdrukten het verhaal van de New York Post over de laptop van Biden uit scepsis over de waarheidsgetrouwheid ervan en uit angst dat deze deel uitmaakte van een buitenlandse inlichtingenoperatie gericht op de verkiezingen van 2020.

Nu heeft Musk hetzelfde gedaan met mijn nieuwsverhaal over het Adrian Dittmann-account op X, dat niet van Elon Musk is, maar waarschijnlijk van … een man genaamd Adrian Dittmann.

Hoe ik werd verbannen

Gepubliceerd in The Spectator – ironisch genoeg een rechtse nieuwsbron – onderzocht mijn verhaal het verhaal van Adrian Dittmann, dat meme-waardig werd op basis van speculatie dat het een ‘alt’ voor Musk zelf was. Geruchten over Musks geheime banden met het sycofantische verhaal waren zo wijdverspreid geworden dat zelfs grote media erover hadden gesproken.

Jarenlang had Musk zelf de complottheorie lichtvaardig gemaakt en deze gebruikt om wat hij ‘legacy media’ noemt vanwege zijn goedgelovigheid in diskrediet te brengen.

Uit mijn onderzoek bleek dat het account waarschijnlijk niet van Musk was. Ik vond een man in Fiji genaamd Adrian Dittmann – wiens leven en geschiedenis consistent waren met veel beweringen uit het X-account dat zijn naam draagt.

De zogenaamde ‘alt’ was niet eens anoniem: de gebruiker gebruikte zijn echte naam.

Mijn verhaal bevatte geen persoonlijke gegevens zoals telefoonnummers. Al mijn onderzoek – om beweringen van Dittmann op X te vergelijken met Dittmann in Fiji – werd gedaan met behulp van openbaar toegankelijke informatie. En het onderwerp bereikte duidelijk het niveau van nieuwswaarde; Musk opereert immers in de hoogste regionen van de Amerikaanse politiek.

Toen werd ik geschorst en werden links naar mijn verhaal verboden. (Nadat ik in beroep ging en X-gebruikers protesteerden, heeft het bedrijf mijn schorsing teruggebracht van 30 dagen naar zeven. Ik ben nog steeds verplicht om mijn tweets over het verhaal te verwijderen, hoewel de link nu niet langer verboden is. X gaf geen verdere uitleg.)

De conclusie van de logica van X is een plek waar de machtigen en hun associaties tegen elke controle worden beschermd. Het masker van anonimiteit wegtrekken is niet altijd doxing, en context en uitvoering zijn wat ethische journalistiek onderscheidt van schadelijk doxing.

Bovendien was de zogenaamde ‘alt’ niet eens anoniem: de gebruiker gebruikte zijn echte naam.

Wat is er werkelijk aan de hand

Echte ‘doxing’ viert hoogtij op X.

In september heb ik een aantal berichten van het voorgaande jaar bekeken met de adressen en familieleden van rechters in de civiele en strafrechtelijke processen van de verkozen president Trump, sommige met foto’s van de huizen van de rechters en aansporingen om hen lastig te vallen. Vanaf maandag waren alle berichten nog steeds zichtbaar, ondanks dat ze door gebruikers waren gerapporteerd.

Als onafhankelijke onderzoeksjournalist heb ik mensen mijn eigen persoonlijke gegevens, gestolen persoonlijke afbeeldingen en de informatie van mijn familieleden online laten plaatsen. X heeft mij nooit geholpen, zelfs niet toen ik vreesde dat mijn gezin in gevaar zou zijn en mijn advocaten brieven naar hun algemeen adviseur liet sturen.

Dus wat is er echt aan de hand? Deze socialemediagiganten dansen op een delicate lijn waarop ze vertrouwen om zaken te blijven doen.

X en Meta willen ons laten geloven dat zij onze publieke radiogolven zijn, en niet de televisiestations zelf. Door dit onderscheid kunnen sociale-mediabedrijven de burgerlijke aansprakelijkheid omzeilen die het uitgeverschap met zich meebrengt. Dat komt door een maas in de wet, de beruchte Section 230 van de Communications Decency Act uit 1996, die immuniteit verleent aan digitale platforms voor inhoud van derden.

Aan de ene kant betaamt het deze gigantische bedrijven om hun moderatie te beperken, aangezien het controleren van de inhoud zelf steeds meer wijst op hun status als uitgever. Aan de andere kant oefen je geen macht uit over het discours als je geen controle hebt over de inhoud.

De bedrijven hoeven echter niet het ene of het andere pad te kiezen. In plaats daarvan kiezen ze voor beide: in elk geval doen ze wat politiek en financieel opportuun voor hen is. Dat is hoe Musk er uiteindelijk voor kan pleiten dat Hunter Biden-artikelen gratis worden gepubliceerd, maar hij lijkt er geen bezwaar tegen te hebben een stuk op zijn zogenaamde ‘alt’ te blokkeren.

Sectie 230 houdt simpelweg geen rekening met wat X en Meta zijn geworden. In plaats daarvan wordt de verantwoordelijkheid weggenomen, terwijl een handvol particuliere bedrijven nog steeds een enorme invloed op ons discours kan hebben, met enorme gevolgen voor het algemeen belang.

De macht die zij hebben gaat eigenlijk veel verder dan die van een uitgever. Om de tv-analogie te gebruiken: zij zijn niet alleen eigenaar van de radiogolven, maar hebben er ook controle over – en oefenen meer invloed uit op de inhoud dan de televisiestations. Het is een dictatoriale macht. Heb jij Musk of Zuck tot koning gekozen? Zou jij?

Een paar wetgevers hebben de afgelopen jaren opgeroepen tot hervorming van Sectie 230, omdat ze zich zorgen maakten over het gemak waarmee Amerikaanse sociale-mediaplatforms zoals TikTok door slechte buitenlandse actoren als China of Rusland kunnen worden misbruikt.

Maar wat als het telefoontje van binnenuit komt?