Toen er voor het eerst nieuws kwam over explosies die werden doorstaan door de NordStream-pijpleidingen, gezamenlijk bekend als Nord Stream 1 en Nord Stream 2, werd een leger van gissers gemobiliseerd. De beschuldiging dat Rusland het had gedaan, leek contra-intuïtief, aangezien het Russische staatsbedrijf Gazprom een meerderheidsaandeelhouder is van Nord Stream 1 en de enige eigenaar van NordStream 2. Denkschool. “Het is behoorlijk voorspelbaar en voorspelbaar dom om zulke versies te uiten”, snauwde Kremlin-woordvoerder Dmitry Peskov.
De eerste rapporten meldden drie lekken in zowel de NordStream 1- als de NordStream 2-leidingsystemen. Een vierde werd later onthuld. Toen kwam het nieuws dat de eerste explosie had plaatsgevonden in een door Rusland gebouwd deel van de pijpleiding. De spiegel somde de verschillende vragen op. Zat Moskou erachter? Of de Verenigde Staten, die altijd onverbiddelijk tegen het project waren geweest? En hoe zit het met Oekraïne of misschien ‘schurkenstaten’? Voor degenen die een meer hartige saus wensten, werd er gebabbeld dat de Mossad erachter zat.
Er werden tal van verklaringen afgelegd, sommige meer dubbelzinnig dan andere wat betreft het toeschrijven van de schuld. De Raad van de Europese Unie beloofde een “robuuste en eensgezinde reactie” op de incidenten en verklaarde dat “alle beschikbare informatie aangeeft dat die lekken het resultaat zijn van een opzettelijke daad”.
Gerhard Schindler, voormalig hoofd van de Duitse federale inlichtingendienst, benadrukte dat de schade, opgelopen op een diepte van 80 meter in de Oostzee, “geavanceerde technische en organisatorische capaciteiten vereiste die duidelijk wijzen op een overheidsactor.” Rusland, vervolgde hij, was de enige macht die serieus in overweging kon worden genomen, “vooral omdat het het meeste baat heeft bij deze sabotagedaad.”
In de zwart-witte wereld van de meeste Oekraïense functionarissen moet de schade door Moskou zijn toegebracht. Een adviseur van de Oekraïense president, Mykhailo Polodyak, noemde het incident “een terroristische aanslag gepland door Rusland en een daad van agressie jegens [the EU].”
In deze blunder en bombast viel op dat er geen alternatieven waren. In de loop van afgelopen zomer had Washington verschillende van zijn Europese bondgenoten een duidelijke waarschuwing gegeven dat de Nord Stream 1 en 2 gaspijpleidingen het onderwerp zouden zijn van dreiging, zelfs mogelijke aanvallen. De aard van dergelijke waarschuwingen, gebaseerd op beoordelingen van Amerikaanse inlichtingendiensten, was vaag. De vijandigheid van de regering-Biden was dat niet.
In het algemeen is de uiting van de rol van de VS in deze zaak door de door het establishment getolereerde contrairen niet verwonderlijk en verre van verbluffend. Volgens Seymour Hersh waren de daders goed opgeleide diepzeeduikers die door het duik- en bergingscentrum van de Amerikaanse marine waren gegaan. Onder de dekmantel van een NAVO-oefening genaamd BALTOPS 22, plantten de duikers apparaten die drie maanden later op afstand zouden worden geactiveerd.
De beweringen in het artikel werden koeltjes afgewezen door verschillende functionarissen. Witte Huis-woordvoerder Adrienne Watson reageerde met een mep. “Dit is valse en complete fictie.” Idem de wespachtige woordvoerder van de Central Intelligence Agency, Tammy Thorp: “Deze bewering is volledig en volkomen onjuist.” Van zijn kant beschuldigde Biden Rusland ervan “desinformatie en leugens naar buiten te pompen”.
Maar zoals Hersh schrijft, had de beslissing om de pijpleidingen te saboteren weinig tegenstanders in de nationale veiligheidsgemeenschap van Washington. Europa afbouwen van zijn afhankelijkheid van Russische energievoorziening is een doel dat de Amerikaanse beleidsmakers na aan het hart liggen. Het probleem lag in de beste manier om de actie uit te voeren zonder duidelijke attributie.
Om de mantel van geheimhouding stevig vast te houden, werd zijn toevlucht genomen tot duikers van de Amerikaanse marine in plaats van eenheden van het Special Operations Command. In het laatste geval moeten geheime operaties aan het Congres worden gemeld. De Bende van Acht, bestaande uit de leiding van de Amerikaanse Senaat en het Huis van Afgevaardigden, moet ook worden ingelicht. Dergelijke protocollen bestaan niet in de context van de marine.
Ook nu gaan de ontkenningen door. Op 19 februari verwierp de woordvoerder van de National Security Council, John Kirby, botweg de suggestie dat de Verenigde Staten achter de explosies zaten. “Het is een volledig vals verhaal. Er is geen waarheid in, Shannon, ‘zei hij tegen gastheer Shannon Bream Fox News zondag. “Geen greintje ervan. Het is niet waar. De Verenigde Staten, en geen gevolmachtigden van de Verenigde Staten, hadden daar iets mee te maken, niets.”
Toen Bream erop aandrong of er een verplichting was om het Congres over een dergelijke operatie te informeren, antwoordde Kirby dat “we het Congres op de juiste manier op de hoogte houden van zowel geheime als niet-geclassificeerde zaken. Maar ik kan je nu vertellen, ongeacht het meldingsproces, dat er geen Amerikaanse betrokkenheid bij was.”
De persvoorlichter van de Europese Commissie, Andrea Masini, kiest voor de lijn dat onthullingen van een onderzoeksverslaggever minder betrouwbaar zijn dan officiële onderzoeken. “We geven geen commentaar op speculaties over de daders van sabotage tegen de Nord Stream-pijpleidingen. De enige basis voor een mogelijke reactie kan de uitkomst van een officieel onderzoek zijn. Dergelijke onderzoeken vallen onder de verantwoordelijkheid van de bevoegde autoriteiten van de betrokken lidstaten.”
De onthullingen van Hersh, ontleend aan een bron met grondige kennis van de sabotageoperaties, en de overvolle vijandigheid die Washington heeft getoond ten opzichte van goedkoop Russisch aardgas en zijn verband met de Europese energiemarkt, lijken verre van speculatief. De samenzweerders zijn ontmaskerd, en wat een roemloos stel zien ze eruit.
Bron: www.counterpunch.org
