Nelson Lichtenstein
Nou, sommigen zouden kunnen zeggen dat het een “spontane” actie was, maar ik zal het woord spontaan niet gebruiken. Ik wil even snel iets zeggen over spontaniteit. Ik zal het niet gebruiken. Ik denk dat alle sociale historici het woord spontaniteit moeten verbieden. Het bestaat niet. Niets is spontaan.
“Spontaan” is een woord dat mensen die buiten staan gebruiken om iets uit te leggen wat ze niet kunnen begrijpen omdat ze niet weten wat er binnenin gebeurt, of dat de hogere klasse gebruikt om uit te leggen wat er beneden gebeurt. Alle sociale activiteit, of het nu radicaal of conservatief is, is onderdeel van een wereld van weten, denken en plannen. Er waren groepen radicalen, groepen vakbondsleden, die maanden of jaren tegen de voorman en het bedrijf vochten. Uiteindelijk, eind 1936, begin ’37, zeiden ze: “De enige manier waarop we gaan winnen, is door een sit-down staking te houden.” Vanuit het oogpunt van een krantenman uit New York, of zelfs vanuit dat van John L. Lewis aan de top, lijkt het misschien spontaan, maar dat was het niet.
Maar toen deze sit-down stakingen plaatsvonden, steunde Lewis ze in plaats van ze te verwerpen. De Wagner Act werd in 1935 aangenomen en bevat een mechanisme voor het houden van verkiezingen, onderhandelingen en het ondertekenen van contracten. Alle bedrijven, en de Republikeinse Partij trouwens, zeiden: “De Wagner Act is ongrondwettelijk. We zullen ons er niet aan houden.” Dus de sit-down stakingen waren in zekere zin bedoeld om de bedrijven te dwingen zich aan de bestaande wet te houden zoals die was geschreven. Dat was de redenatie erachter. “Oké, we zullen iets illegaals doen, maar dat komt omdat jij iets illegaals doet. En zodra je bent gestopt met je te verzetten tegen vakbondsvorming en je te verzetten tegen de Wagner Act, dan zullen we onze sit-down stakingen staken.”
In de auto-industrie begonnen ze in een paar fabrieken in Detroit — en Atlanta! — maar het centrum van de sit-down stakingsactiviteit zou Flint, Michigan zijn, waar General Motors zijn belangrijkste fabrieken had. General Motors was in die tijd het modelbedrijf en het grootste bedrijf in de Verenigde Staten. Het was zowel technologisch als organisatorisch toonaangevend. Het was het bedrijf dat vijftig jaar lang op elke business school werd bestudeerd. “Wil je een bedrijf hebben? Wil je een succesvolle zakenman zijn? Modelleer jezelf naar General Motors.” De auto-industrie was destijds zeer innovatief. Het had de opwinding van Silicon Valley vandaag de dag. Dus de brutaliteit om het op te nemen tegen General Motors en ze aan tafel te krijgen was echt iets dramatisch en belangrijks, en iedereen wist dat.
In 1937, toen er een sit-down staking was in het belangrijke motorgebouw, Chevy Four in Flint, werd het hele bedrijf stilgelegd. De meeste werknemers bij General Motors waren niet in staking. De meesten zaten thuis en zagen wel wat er zou gebeuren. Het was deze militante minderheid die in de fabrieken werkte en die een enorm heldendom en organisatievermogen toonden om deze sit-down stakingen zes weken lang vol te houden, voedsel binnen te halen, soms de politie te bevechten, etc.
Nu was een van de cruciale dingen dat, vanwege de stemming in het land, de staat Michigan een gouverneur had gekozen met de naam Frank Murphy, die niet tussenbeide kwam om de staking te onderdrukken. Dat zou normaal zijn geweest, en dat zou later gebeuren. Maar het gebeurde niet in 1937, deels omdat Murphy pro-vakbond was, deels omdat Roosevelt en Frances Perkins zeiden: “Doe het niet.” Lewis zelf zou dramatisch zeggen, in een vergadering met Murphy: “Als je de Nationale Garde gaat sturen om de fabriek te beschieten, ga ik naar de fabriek, ontbloot mijn borst, en dan zul je me eerst moeten doden.”
Nou, dat gebeurde niet en op 11 februari 1937 werd op het kantoor van de gouverneur in Lansing een contract getekend tussen de UAW [United Auto Workers] en General Motors. Het was een heel kort contract, met weinig bepalingen. Maar het belangrijkste was dat General Motors de UAW erkende, niet als de exclusieve vertegenwoordiger van alle werknemers, maar als een vertegenwoordiger. En dat gaf de UAW een volmacht om iedereen te organiseren. En dat is wat er gebeurde. Ze hadden in februari 1937 maar een paar duizend leden, maar in september hadden ze er meer dan driehonderdduizend en de meerderheid van het personeelsbestand van General Motors.
En daarna kreeg je deze enorme golf van vakbondslidmaatschap. Een van de resultaten van de General Motors sit-down staking, en de overwinning die de UAW behaalde, was dat Myron Taylor, het hoofd van US Steel, en John L. Lewis heel snel daarna een beroemde lunch hadden in het Willard Hotel in DC, en ze het er in principe over eens waren: “Oké, US Steel zal het Steel Workers Organizing Committee erkennen, in principe op dezelfde basis als UAW. Niet met exclusieve jurisdictie, maar als vertegenwoordiger, en je hebt het recht om je te organiseren in de fabrieken.” Dit was de grote doorbraak voor de CIO. Maar het moment van overwinning zou niet lang onbetwist blijven.
Bron: jacobin.com
