Af en toe zet New York City een enorme stap in de richting van de sociaal-democratie. Dankzij de New Deal, de macht van de georganiseerde arbeid en het burgemeesterschap van Fiorello La Guardia leefden de New Yorkers halverwege de twintigste eeuw in een stad die op ongekende wijze investeerde in de levens en vrije tijd van de arbeidersklasse, zoals Joshua Freeman documenteert in zijn boek uit 2001: Arbeidersklasse New York. De stad investeerde in betaalbare huisvesting en volksgezondheidsprojecten, goedkoop openbaar vervoer en gratis hoger onderwijs aan de City University van New York. Werknemers konden genieten van een gesubsidieerd avondje uit bij het ballet, en kinderen spelen nog steeds op de prachtige balvelden die New York City destijds in Central Park heeft aangelegd.
Dankzij tientallen jaren van klassenstrijd van bovenaf is de idylle die Freeman beschrijft sterk verminderd, maar een deel van de sociale en zelfs fysieke infrastructuur is gebleven, wat betekent dat New York nog steeds over betere publieke goederen en een sterker vangnet beschikt dan de meeste andere Amerikaanse steden. En soms kunnen we deze nog steeds op opmerkelijke manieren uitbreiden. Een voorbeeld hiervan: burgemeester Bill de Blasio’s instelling van universele pre-K voor alle vierjarigen in New York City en de daaropvolgende uitbreiding van het openbare voorschoolse programma naar driejarigen.
Voorheen had de stad een behoorlijke gratis kleuterschool beschikbaar voor de armste inwoners. Maar de reden dat universele programma’s in politiek opzicht zoveel beter zijn dan inkomensafhankelijke programma’s, is dat hun universaliteit ze enorm populair maakt – wat een serieuze politieke terugslag betekent als ze worden weggenomen.
De opvolger van De Blasio, burgemeester Eric Adams, komt hier nu op de harde manier achter. Adams heeft bezuinigd op het populaire programma, waardoor het voor veel New Yorkse ouders bijna onmogelijk is geworden om gebruik te maken van de openbare kinderopvang in de stad, wat hen vaak dwingt tienduizenden dollars uit te geven – wat ertoe leidt dat ouders zich organiseren tegen de bezuinigingen en een nieuwe impuls geven. om het kinderopvangprogramma uit te breiden.
De uitdrukking “arbeidersklasse” komt vaak voor in de openbare toespraken van burgemeester Eric Adams. Hij zei in januari bijvoorbeeld: “Elke dag bezorgen we voor de New Yorkers uit de arbeidersklasse. Kijk maar naar de cijfers.”
Ja, laten we naar de cijfers kijken. Volgens New Yorkers United for Child Care heeft deze burgemeester sinds 2022 bijna 400 miljoen dollar bezuinigd op de 3-K- en pre-K-programma’s van de stad, en heeft hij voorgesteld om deze volgend jaar met nog eens 14 procent te verhogen.
De overgrote meerderheid van de ouders in New York City kan zich geen kinderopvang veroorloven, blijkt uit een rapport van vorige maand van het 5BORO Institute, waaruit bleek dat een gezin meer dan $300.000 per jaar zou moeten verdienen om de kosten comfortabel te kunnen dragen. (New York is niet de enige, of zelfs de duurste stad voor ouders die kinderopvang zoeken: uit interne gegevens van de Bank of America afgelopen najaar bleek dat de kosten zelfs nog hoger waren in San Francisco, Seattle, Boston en Los Angeles).
Ouders uit New York City kwamen maandag bijeen bij het stadhuis om te protesteren tegen de voorgestelde bezuinigingen van burgemeester Adams. De onderwijscommissaris van de stad, David Banks, gaf die dag tijdens een hoorzitting van de gemeenteraad aan dat deze bezuinigingen wellicht zullen worden hersteld, ongetwijfeld vanwege de publieke verontwaardiging. Banks vocht “als een gek” om deze programma’s ongedaan te maken, verzekerde hij de gemeenteraad en de aanwezige ouders.
Dat is geruststellend nieuws. Maar sommige socialistische en progressieve leiders denken groter en roepen op tot universele kinderopvang, een idee dat al veel eerder had moeten plaatsvinden – en misschien eindelijk te winnen is.
Gemeenteraadslid Jennifer Gutiérrez, die Williamsburg, Greenpoint, Bushwick en Ridgewood vertegenwoordigt, heeft een wetsvoorstel ingediend om een bureau voor kinderopvang op te richten, dat belast zou worden met het opzetten van gratis kinderopvang voor alle inwoners van New York City. Tot nu toe heeft het wetsvoorstel negenentwintig sponsors, waaronder Tiffany Cabán en Alexa Avilés, de twee leden gesteund door de Democratic Socialists of America (DSA), evenals andere linkse raadsleden zoals Chi Ossé, Shahana Hanif en Lincoln Restler.
De oproep weerklinkt ook in de hoofdstad van de staat New York. Deze week werden socialistische gekozen functionarissen vergezeld door advocaten verzameld op de trappen van de hoofdstad van New York als onderdeel van een streven naar universele kinderopvang. De door de DSA gesteunde senator Jabari Brisport uit Brooklyn heeft een wetsvoorstel ingediend om in de hele staat gratis kinderopvang te bieden. Dit jaar zal het niet doorgaan, maar zijn kantoor vertelde het Jacobijn ze zijn van plan om er in 2025 hard aan te werken.
Dit jaar dringen Brisport en zijn bondgenoten aan op kleinere maar belangrijke hervormingen, waaronder 1,2 miljard dollar aan permanente financiering voor personeel in de kinderopvang. Ze verzetten zich ook tegen de rechtse pogingen van de Democratische gouverneur om het recht op kinderopvang te koppelen aan werkgelegenheid. Ze hopen dat het winnen hiervan hun krachten zal helpen versterken om volgend jaar groter te kunnen winnen.
Het is een bewijs van hoe verslagen we zijn als ouders in de Verenigde Staten dat we dit soort voorstellen zien, met onze ogen rollen en denken: nou ja, Dat zal nooit gebeuren. Maar de Verenigde Staten zijn ongebruikelijk onder de rijke landen omdat ze ouders van jonge kinderen zo weinig steun geven, en er is niets onvermijdelijks aan deze hoge kostenschaarste. Overheden kunnen meer uitgeven, werknemers fatsoenlijk betalen en hoogwaardige, veilige en aantrekkelijke kinderopvang bieden voor iedereen die dat nodig heeft – en velen doen dat ook.
De Scandinavische landen subsidiëren kinderopvang voor iedereen en bieden deze gratis aan gezinnen met lage inkomens. In Frankrijk begint de gratis openbare kleuterschool op de leeftijd van twee of drie jaar, en ouders krijgen enorme belastingvoordelen voor de kinderopvang voor jongere baby’s.
In de Verenigde Staten praten we goed over de gelijkheid van vrouwen (gelukkige Women’s History Month trouwens), maar het opvoeden van kinderen heeft nog steeds een enorme en goed gedocumenteerde impact op de materiële veiligheid van vrouwen. Het feit dat vrouwen thuis in de eerste plaats verantwoordelijk zijn voor deze arbeid blijft de belangrijkste reden voor het voortbestaan van de loonkloof tussen mannen en vrouwen (dit ondanks de hogere onderwijsprestaties van vrouwen). Universele kinderopvang is een belangrijk onderdeel van de oplossing voor dit probleem.
Als moeders toegang hebben tot kinderopvang, zijn ze tevredener met hun leven en zijn ze financieel beter af. Onderzoekers hebben ontdekt dat de kwaliteit, betaalbaarheid en beschikbaarheid van kinderopvang in Oost-Duitsland (DDR) onder het communisme blijvende en meetbare positieve effecten hadden op de lonen, promoties en sociale status van werkende vrouwen in dat land. Hoewel het ‘IJzeren Gordijn’ al lang voorbij is, blijft gesocialiseerde kinderopvang populair, en de gebieden die vroeger deel uitmaakten van de DDR hebben nog steeds betere openbare kinderopvangsystemen dan het voormalige West-Duitsland.
Ondertussen verdrijft de huidige kinderopvangcrisis hier in de Verenigde Staten, zo heeft het Center for American Progress al in 2019 gedocumenteerd, vrouwen uit de beroepsbevolking, en was een hardnekkig en onderkend thema van de campagne van Bernie Sanders voor 2020.
Het is onwaarschijnlijk dat onze federale regering – gedomineerd door centristen en rechtsen die de denkwijze van burgemeester Adams gunstig gezind zijn – binnenkort iets groots zal doen voor ouders en kinderen. Maar dat is geen reden waarom dergelijke hervormingen niet kunnen worden doorgevoerd door visionairs op stads- en staatsniveau. De reactie op de bezuinigingen van Adams laat zien hoe populair kinderopvang is bij gezinnen. Dit is het moment om het te verdedigen – en om iets groters te bouwen.
Bron: jacobin.com
