Gaan we dit de Palestijnen laten gebeuren?

Dit is een bewerkte versie van een toespraak gehouden door Nick Everett, voorzitter van Friends of Palestine WA, tijdens een bijeenkomst in Perth op 21 oktober.

Niet ver van waar wij staan ​​is een gedenkteken gewijd aan de zes miljoen Joodse mannen, vrouwen en kinderen die zijn omgekomen in de Holocaust. Het roept ons op: “Laat dit nooit meer gebeuren”.

Maar zulke misdaden zijn sinds 1945 keer op keer gebeurd. Onze heersers hebben een selectief geheugen als het om genocide gaat. Ze gebruiken de term ‘genocide’ alleen als het hen uitkomt.

Tijdens de Vietnamoorlog heeft de Amerikaanse regering 2,75 ton munitie op Cambodja gedropt – meer dan de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog hadden gedropt. Tijdens de Nixon-regering, tussen 1970 en 1973, kwamen door deze razernij van tapijtbombardementen minstens 150.000 mensen om het leven en droeg het bij aan hongersnood en burgeroorlog, wat uiteindelijk leidde tot de genocide op het regime van Pol Pot.

Gaan we dit de Palestijnen laten gebeuren?

Kort nadat de VS Indochina hadden verlaten, begon een nieuwe genocide in Oost-Timor, toen Indonesië op 7 december 1975 binnenviel. De Amerikaanse president Gerald Ford had de dag ervoor een ontmoeting met de Indonesische dictator generaal Soeharto en gaf groen licht voor die invasie. Soeharto was tien jaar eerder aan de macht gekomen via een militaire staatsgreep die resulteerde in de dood van 1 miljoen Indonesiërs, met steun van de Amerikaanse regering.

Tijdens de 23 jaar durende bezetting van Oost-Timor door Indonesië stierven 250.000 Timorezen – een derde van de bevolking. Deze genocide werd mogelijk gemaakt door door Amerika geleverde wapens en Britse Hawke-vliegtuigen.

Gaan we dit de Palestijnen laten gebeuren?

Twaalf jaar lang, te beginnen in 1991, heeft Irak geleden onder een regime van VN-sancties die in opdracht van Washington waren opgelegd. Volgens UNICEF kwamen een half miljoen Irakese kinderen om het leven, meer dan bij het bombardement op Hiroshima.

Toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright op de nationale televisie werd gevraagd naar het dodental, antwoordde zij: “Wij denken dat de prijs het waard is”.

Het sanctieregime eindigde pas toen de VS Irak bombardeerden en binnenvielen, waarbij het land verwoest werd.

Gaan we dit de Palestijnen laten gebeuren?

In 2016 lanceerde de militaire junta van Myanmar een campagne van etnische zuivering tegen de Rohingya in de deelstaat Rakhine. Tienduizenden werden gedood, ervan beschuldigd buitenlanders en terroristisch ongedierte te zijn. 750.000 mensen werden over de grens naar Bangladesh gedreven, waar de meesten nog steeds wegkwijnen in vluchtelingenkampen.

In de aanloop naar het bloedbad bagatelliseerden westerse regeringen de misdaden van de militaire junta, die graag de enorme natuurlijke hulpbronnen van Myanmar in handen wilden krijgen. Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi, geprezen in het Westen, heeft deze genocide mede mogelijk gemaakt en fungeerde als het lachende gezicht van het regime.

Gaan we de Palestijnen hetzelfde lot laten ondergaan?

Natuurlijk hebben de Palestijnen hun eigen ervaringen met etnische zuiveringen. Tijdens de stichting van de staat Israël in 1948 werden 500 dorpen ontvolkt en duizenden gedood door zionistische milities. Net als de Rohingya werden 750.000 mensen uit hun huizen verdreven en gedwongen tot permanente ballingschap uit hun thuisland.

Nu wil Israël de Nakba van 1948 herhalen door huizen te vernietigen en honderdduizenden Palestijnen opnieuw in ballingschap te dwingen.

Een week geleden vergeleek de Israëlische ambassadeur in Groot-Brittannië, Tzipi Hotovely, de Palestijnen met de nazi’s in een televisie-interview. Net zoals de Britse oorlog tegen nazi-Duitsland tot 600.000 burgerdoden leidde, zei Hotovely, is er sprake van morele gelijkwaardigheid als Palestijnse burgers door Israël worden gedood.

Toch werd het fascisme in 1945 niet verslagen door de bombardementen op Duitse steden. Het werd verslagen door verzetsbewegingen die ondanks tegenspoed weigerden op te geven.

Een van de ergste misdaden van de nazi’s was de opsluiting van 400.000 Poolse joden in het getto van Warschau. Net als het hedendaagse Gaza was het getto een openluchtgevangenis, afgesloten van de buitenwereld. Achter die gevangenismuren ontwikkelde zich een verzet dat vastbesloten was strijdend ten onder te gaan en niet vergeten te worden.

De laatste overlevende van het getto van Warschau, Marek Edelman, die in 2009 stierf, was een socialist die niets met het zionisme te maken wilde hebben. Edleman beloofde zijn steun voor de rechten van de Palestijnen.

“Jood zijn betekent altijd bij de onderdrukten zijn, nooit bij de onderdrukkers”, zei hij.

Net als Edelman moeten we ons verzetten. Wij moeten aan de kant staan ​​van de onderdrukten, de Palestijnen. En we mogen nooit opgeven.