Hoeveel is uw privacy waard? Meer dan $ 20, misschien? Je zou kunnen denken dat dit een vrij laag cijfer is. Velen zouden immers verwachten dat privacy van onschatbare waarde is; iets dat niet tegen elke prijs te koop is. Maar voor miljoenen mensen die worden bespioneerd door Apple’s Siri is $ 20 het gangbare tarief.
Begin januari stemde Apple in met een schikking van $ 95 miljoen die voortkwam uit een class action-rechtszaak uit 2019 in de Verenigde Staten. De zaak beweerde dat Siri, de kunstmatige intelligentie-assistent van het bedrijf, de stemmen van gebruikers – en zelfs privégesprekken – had opgenomen zonder hun toestemming.
De schikking van $95 miljoen is niet veel: het loopt op tot grofweg $20 per persoon, per apparaat, en mogelijk minder, afhankelijk van hoeveel mensen claims indienen. De uitbetaling lijkt bijzonder beledigend gezien de details van wat er werd afgeluisterd. In 2019 heeft de Voogd meldde dat Apple-contractanten “regelmatig” luisterden naar privégesprekken en ontmoetingen, waaronder medische afspraken, drugsdeals en seks. De opnames zijn per ongeluk gemaakt toen Sir een woord ‘verkeerd hoorde’ als activatiesignaal. Het is veilig om aan te nemen dat mensen het niet opzettelijk hebben geactiveerd om hun meest intieme momenten te delen met een mondiale technologiegigant en zijn onderaannemers.
We hebben een lange weg afgelegd sinds de dagen van caveat emptor – “koper pas op” – toen kwesties op het gebied van veiligheid en consumentenrechten onopgemerkt bleven. Sociale agitatie en consumentenrechtenbewegingen, vaak in alliantie met de arbeidersbeweging, vochten voor en wonnen bescherming die tot op de dag van vandaag voortduurt. Maar nu worden ze beetje bij beetje ondermijnd.
Zoals de Rand Volgens rapporten zijn Google en Amazon er ook van beschuldigd zonder toestemming vertrouwelijke gesprekken te delen, en Google wordt geconfronteerd met een eigen rechtszaak. Kortom, het is normaal geworden en stilzwijgend geaccepteerd dat multinationale technologiebedrijven uw privémomenten kunnen vastleggen via hun AI-assistenten en dat die opnames hun weg naar de oren van mensen kunnen vinden.
Wat de kosten van de overtreding betreft: 95 miljoen dollar is een afrondingsfout op een afrondingsfout voor een bedrijf als Apple, dat er vorig jaar in slaagde om grofweg 391 miljard miljard dollar aan inkomsten binnen te halen, waarvan bijna 94 miljard dollar winst was. Voor technologiegiganten als Apple, Google of Meta zijn privacyschendingen weinig meer dan een onnozele uitgave. Uitbetalingen via class action zijn slechts een onderdeel van de begroting en vormen geen afschrikmiddel voor invasieve praktijken. Omdat slechts een paar ultrarijke bedrijven de markt domineren, kunnen gebruikers maar weinig terecht als ze hun privacy willen beschermen – en hebben bedrijven weinig prikkels om grenzen te respecteren.
De technologie-industrie, en alles wat ermee in aanraking komt, is notoir slecht geworden op het gebied van privacy. Inbraken – zo niet regelrechte schendingen – zijn routine geworden.
In maart schreef ik over de verraderlijke praktijk waarbij je auto je bespioneert en die informatie deelt met verzekeringsmaatschappijen, uiteraard in hun voordeel. Het Big Tech-bewakingsnetwerk heeft zich uitgebreid tot elke laatste centimeter van uw leven: uw telefoon, uw televisie, uw luidsprekers, uw deurbel, uw horloge, uw auto en zo ongeveer alles wat met internet is verbonden.
Dat we deze inbreuken verwelkomen, negeren, minimaliseren of er überhaupt nooit over nadenken, nodigt bedrijven en politici uit om onze privacyrechten met voeten te treden in naam van het verzamelen van gegevens en het maken van winst. Hoewel dit misschien klinkt als het beschuldigen van het slachtoffer, gaat het minder om het toewijzen van fouten aan individuen, maar meer om het benadrukken van de afwezigheid van collectief verzet. Zonder tegenreactie van de basis – of dat nu op politiek of consumentenniveau is – blijven privacyschendingen ongecontroleerd. Ja, de individuele macht is beperkt in een systeem dat de oligarchen van het bedrijfsleven dient, maar het is niet onbestaande. En toch geven velen van ons de weinige macht die we hebben op, en besluiten dat de afweging de kosten waard is.
Ik ben net zo schuldig als de volgende persoon. Het opbouwen van een zichzelf gevangennemend panopticon ten dienste van het voordeel van Silicon Valley gebeurt vrijwel moeiteloos. Je voegt hier het ene apparaat toe, het andere daar, en al snel heb je je eigen gevangenis gebouwd: gadget voor gadget. Het is tenslotte het gemakkelijkste om te doen en, nou ja, iedereen doet het – en waar ga je anders heen om je broodrooster te halen?
De class action-schikking van Apple is daar een voorbeeld van. Voor zo’n ernstige vertrouwensbreuk zou het schikkingsbedrag – de triviale uitbetalingen aan degenen wier privacy werd geschonden – het probleem waarmee we worden geconfronteerd onder de aandacht moeten brengen. We hebben ons recht op privacy weggegeven, En we zijn volkomen onzeker over het vechten ervoor of het straffen van degenen die het schenden.
De uitbetaling van Apple had exponentieel hoger moeten zijn, en overheden zouden strikte vangrails moeten implementeren om de privacy te beschermen, samen met zinvolle sancties voor bedrijven die weigeren hieraan te voldoen. Individuele gebruikers kunnen nog steeds proberen te kiezen voor producten of apparaatinstellingen die de privacy maximaliseren, maar we moeten niettemin de realiteit onder ogen zien dat slimme apparaten niet meer weg te denken zijn – en inderdaad, veel consumenten geven er de voorkeur aan.
Deze consumenten verdienen de bescherming van overheden die strenge privacynormen handhaven. Het is geen schandalige eis dat bedrijven verplicht worden de gegevens van consumenten veilig te houden, er op verantwoorde wijze mee om te gaan en alleen met directe, uitdrukkelijke toestemming – niet via verborgen servicevoorwaarden of obscure instellingen die zijn ontworpen om gebruikers uit te buiten door middel van juridische en technische details. Het aandringen op robuuste consumentenbescherming in het digitale tijdperk zou consistent zijn met, en een logische uitbreiding van, de rechten die in de vorige eeuw zijn verworven en steeds meer worden verspild. We moeten die rechten niet afstaan aan de technische giganten van het panopticon-tijdperk.
De strijd voor privacyrechten in het digitale tijdperk zal vereisen dat individuen aandringen op meer, maar de keuze van de consument alleen kan ons collectieve lot niet bepalen. Regeringen over de hele wereld moeten robuuste privacynormen vaststellen en handhaven, en die inspanning begint met de publieke vraag. Een beledigende uitbetaling van $ 20 voor een enorme schending van de privacy lijkt een goede plek om als lanceerplatform te gebruiken.
Bron: jacobin.com
