Gemeenschapswerkers trekken uit naar Palestina

Op 22 februari legden ruim 200 maatschappelijk werkers en gemeenschapswerkers in Melbourne hun werk neer uit solidariteit met de Palestijnen. Terwijl ze eisen dat organisaties uit de gemeenschapssector een verklaring afleggen tegen de genocide in Gaza, marcheerden de arbeiders van de Victoriaanse Raad van Sociale Voorzieningen naar de kantoren van de Federatie van Gemeenschapsjuridische Centra.

In een open brief, ondertekend door meer dan 500 mensen, werd eerder geëist dat gemeenschaps- en non-profitorganisaties hun verzet tegen de genocide duidelijk zouden maken in overeenstemming met de mensenrechten en sociale rechtvaardigheid van hun werk, maar zonder succes.

Louisa Bassini, een gemeenschapsadvocaat bij Inner Melbourne Community Legal en lange tijd socialist, was een van de leiders van de actie. Dit is een bewerkte transcriptie van haar toespraak tijdens de bijeenkomst voor Gaza op 25 februari in Melbourne de daaropvolgende zondag.

——————-

Afgelopen donderdag hebben enkele honderden juridische en sociale dienstverleners uit de gemeenschap onbeschermde stakingsacties ondernomen om de leiders van onze sector glashelder te maken over de diepgang van ons verzet tegen de genocide in Palestina.

Dit kwam na een weigering van onze CEO’s en de raden van bestuur van onze organisaties om publieke verklaringen over deze kwestie af te leggen, ondanks een vloedgolf aan meningen die werden geuit via bijeenkomsten, talloze e-mails en open brieven.

Er is ons verteld dat dit geen probleem op de werkplek is. “Waarom zoek je niet gewoon hulp als je van streek bent”, zeggen ze, of “protesteer in je eigen tijd”. Maar de sociale rechtvaardigheidssector beweert de waarden rechtvaardigheid, eerlijkheid, mensenrechten en menselijke waardigheid centraal te stellen. Om onze respectieve organisaties te horen zeggen dat het niet hun plaats is om publieke verklaringen af ​​te leggen, en om getuige te zijn van de houding van “die mensen daar, ze zijn anders dan jij, laten we allemaal doorgaan, stop met het verdelen van mensen met jouw vijandigheid en agitatie.” ”, is voor ons niet acceptabel.

We zien elke dag met onze ogen precies wat gewone mensen moeten doorstaan, en de zorg die we in ons werk moeten tonen – de zorg die we hebben voor onze gemeenschappen, onze cliënten en elkaar – houdt niet op bij de grens; het houdt niet op simpelweg omdat de mensen die dit lijden ondergaan in Palestina wonen. In feite is het het tegenovergestelde. Degenen onder ons die te eten hebben, die geen dorst hebben, die ‘s nachts kunnen slapen zonder angst voor bommen en de dood en die in staat zijn om onze kinderen te zien lachen en bloeien, zouden alles moeten doen wat we kunnen om degenen te helpen die dat niet doen. ‘t, en om een ​​einde te maken aan deze verschrikkelijke wreedheden.

Het andere argument dat we hoorden als reactie op de stakingsactie die we ondernamen was: “kijk hier, er zijn goede processen waar je je aan moet houden om je doelen te bereiken”. Stakingen en protesten zijn onnodig confronterend. Maar we hebben deze juiste processen gebruikt, maar het mocht niet baten. En welke legitimiteit hebben de juiste processen als degenen die er zogenaamd naar leven – regeringen, bedrijfsleiders en de media – in staat zijn een staat die zich in zo’n flagrante schending van het internationaal recht bevindt, te steunen en in sommige gevallen materiële hulp te bieden. Wanneer de juiste processen genocide faciliteren en zuiveren, en tegenstanders ervan het zwijgen opleggen, dan moet het hele systeem ter discussie worden gesteld.

De afgelopen weken hebben velen van ons die in de gemeenschapssector werken, de organisaties waarvoor we werken gevraagd om publieke verklaringen af ​​te leggen. Maar tegelijkertijd vonden de meeste van mijn collega’s, geweldige mensen die zowel moslim als jood als atheïst zijn, dat we ook iets meer moesten doen, gezien de verschrikkingen die we in Gaza zien gebeuren. We wilden actie ondernemen die de overheid niet zomaar kan negeren.

We hadden het geluk dat we al verbonden waren als vakbondsleden en, via ons vakbondsactivisme, met werknemers in andere juridische centra in de gemeenschap. Toen we een oproep deden om een ​​staking over deze kwestie te organiseren, werd het duidelijk dat mensen in de hele sector net zo woedend waren over wat Israël en de westerse regeringen in Palestina doen als wij. Meer dan enig ander probleem op de werkplek in mijn tijd als vakbondsactivist waren mensen gemotiveerd om in actie te komen. Ze wilden hiertegen vechten en waren bereid de gevolgen onder ogen te zien, wat die ook mochten zijn.

Er zijn strikte wetten in dit land over hoe en wanneer je als werknemer kunt staken, met aanzienlijke straffen voor overtredingen. Dat op zichzelf zou ons moeten doen nadenken over hoe vrij we werkelijk zijn in Australië: het is illegaal om te stoppen met werken om een ​​genocide tegen te gaan, maar niet voor politici om er een te steunen.

Maar het is ook nuttig om na te denken over waarom vakbondsacties zo zwaar gecontroleerd worden. Als onze actie zou worden uitgebreid tot andere arbeiders en andere industrieën – tot de productie, de scheepvaart en andere gebieden waar echte economische macht bestaat – zouden we kunnen bijdragen aan het soort beweging dat niet kan worden genegeerd. Een waarin de wetten en straffen die ons tegenhouden zinloos worden, omdat geen enkele werkgever of regering ze zou durven opleggen. Een waarin onze stemmen en acties de impact hebben die ze zouden moeten hebben, en daadwerkelijk onze broeders en zusters in Palestina bereiken. Dat is het soort beweging waar we vandaag de dag tegen moeten strijden, om de wanhopige bevolking van Gaza te helpen bevrijden, en om een ​​echte concrete slag toe te brengen aan de mensenrechten en sociale rechtvaardigheid overal.