George Santos is niet uniek omdat hij corrupt is. Hij is uniek omdat hij er zo slecht in is.

Voormalig congreslid George Santos, een Republikein uit New York, was nooit een volleybalster. Hij was ook geen producer van de musical uit 2011 Spider-Man: schakel het donker uit. Zijn moeder stierf niet op 9/11. Zijn grootouders vluchtten niet voor de Holocaust. Hij heeft nooit op Wall Street gewerkt. En hij was niet de werkgever van verschillende slachtoffers – of, zo blijkt, elk slachtoffers – van de massale schietpartij in nachtclub Pulse in Orlando.

Dit was, op zijn zachtst gezegd, een tamelijk vreemde reeks leugens die een politicus over zichzelf kon vertellen. Die over 9/11 en de Holocaust kan ik begrijpen. Maar dacht hij echt dat zijn politieke carrière er baat bij zou hebben als mensen zouden denken dat hij een grote rol had gespeeld in de wereld van het universiteitsvolleybal? En waarom deed hij in hemelsnaam alsof hij betrokken was bij een notoir rampzalige Broadway-flop?

De enige manier waarop ik het logisch kan maken is dat congreslid Santos vooral een belangrijk of interessant persoon wilde zijn met een connectie met nieuwsgebeurtenissen die de aandacht van mensen trokken. Als dat zo is, heeft hij eindelijk zijn wens vervuld.

Het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden heeft een ruime constitutionele macht om zijn leden uit te zetten, maar het heeft in de loop van de eeuwen slechts zes keer gestemd om die macht uit te oefenen. Drie van de congresleden waren Zuidelijken die in 1861 de laars kregen wegens het plegen van verraad. Maar George Santos is zojuist veel interessanter en belangrijker geworden door een van de in totaal drie te worden die erin slaagden zichzelf te laten uitzetten wegens persoonlijke corruptie. De laatste van die was Jim Traficant in 2002.

Dus – laten we even pauzeren voor een popquiz. Wat is er voor nodig om de eerste man in eenentwintig jaar uit het Congres te worden gezet wegens corruptie?

Als uw antwoord luidde: ‘Het eerste lid van het Congres zijn dat duidelijk en diep corrupt is’, dan heeft u zojuist de quiz niet gehaald. Je komt net uit een parallel universum of je besteedt hier heel weinig aandacht aan.

Nancy Pelosi heeft bijvoorbeeld haar hele leven geen andere baan gehad dan ‘politicus’, maar vanaf 2021, toen ze voorzitter van het Huis van Afgevaardigden was, had ze op de een of andere manier een nettowaarde van $ 120 miljoen opgebouwd. Zoals Glenn Greenwald destijds opmerkte, lijken Pelosi en haar man Paul buitengewoon gelukkig in hun inschattingen over ‘wanneer ze aandelen en opties moeten kopen en verkopen in precies die sectoren en bedrijven waarop Pelosi, als voorzitter van het Huis van Afgevaardigden’, ‘enorme en directe invloed uitoefende’. .” De ongepastheid daarvan heeft zelfs geleid tot een tweeledige wetgeving die congresleden verbiedt om in aandelen te handelen, een beleid dat door de meerderheid van de Amerikanen wordt gesteund.

Misschien denk je dat het succes van Pelosi op de aandelenmarkt toeval is. Maar hoe verklaar je de 468 voormalige congresleden die momenteel als lobbyisten werken? Ik kan moeilijk geloven dat iemand die zich niet routinematig voor de gek laat houden door de “portemonnee-inspecteur” in de Simpsons denkt dat het gedrag van politici tijdens hun ambtsperiode niets te maken heeft met de hoop precies zo’n post-congresbeloning te ontvangen.

Je krijgt een beter idee van hoe Santos zichzelf heeft weten te bemachtigen verbannen wegens corruptie wanneer u de New York Times‘ verslag van de drieëntwintig aanklachten waarmee het voormalige congreslid nu wordt geconfronteerd. Hij vervalste gegevens bij de Federal Election Commission (FEC). Hij heeft draadfraude gepleegd. Hij verzon valse donaties om in aanmerking te komen voor geld van een nationale GOP-commissie. Hij “stal het creditcardnummer van een donor om meer dan 11.000 dollar naar zijn eigen bankrekening over te maken” en “heeft 50.000 dollar opgelicht van twee andere donoren met behulp van een nep-non-profitorganisatie – waarbij hij het geld gebruikte om designerartikelen te kopen en persoonlijke schulden af ​​te betalen.”

Zoals de Keer merkt op dat deze beschuldigingen “heel anders lijken dan de typische corruptiezaken die politici in de val lokken”, die vaak “afhingen van ingewikkelde tegenprestatie en complexe juridische vragen over de aard van politiek omkoping.” De misdaden van Santos ‘hebben meer gemeen met die van een doorsnee oplichter.’

Het enige wat ik kan bedenken, terwijl ik lees over de creditcardfraude, de FEC-schandalen en de ‘designergoederen en persoonlijke schulden’, is dat het ongelooflijk is dat niemand deze man ooit apart heeft genomen en hem heeft uitgelegd dat dit niet de manier is waarop de dingen gebeuren. zijn klaar.

Jezelf verrijken door een carrière in een openbaar ambt? Zeker. Prima. Standaard. Maar je kunt het niet zo doen Dat.

Hij had een paar rijke vrienden een baantje voor zijn man kunnen laten regelen. Hij had de wereld rond kunnen reizen op ‘onderzoeksreizen’, betaald door geldelijke belangen, en af ​​en toe een verrassend toevallige aandelenhandel kunnen ondernemen, totdat hij, toen hij uit zijn ambt stapte, de wettelijk verplichte ‘afkoelingsperiode’ van een jaar had afgewacht. voordat hij geld verdiende met een baan bij het lobbyen bij zijn voormalige collega’s.

Met andere woorden: hij had zich kunnen gedragen als een normaal lid van het Congres. Wat hij in plaats daarvan deed was ongeveer het equivalent van een arrestatie wegens het verkopen van wiet op de parkeerplaats van een legale apotheek.

Hij was misschien niet een Spider Man producer of een volleybalster of had enige connectie met 9/11 of de schietpartij in de nachtclub Pulse. Maar hij verdient het om voor altijd herinnerd te worden als een van de domste mannen die ooit in het Congres hebben gediend.