Toen president Barack Obama Toen hij in 2013 Syrië wilde bombarderen nadat er berichten waren dat Bashar al-Assad chemische wapens gebruikte tegen zijn eigen volk, ging afgevaardigde Tim Walz, D-Minn., die een landelijk district in het zuiden van Minnesota vertegenwoordigde, naar een plaatselijke supermarkt.
Walz stond buiten de winkel en vroeg iedereen die naar buiten kwam of ze het bombarderen van Syrië steunden. Iedereen zei nee.
“Hij was duidelijk verbijsterd, want de volgende keer dat we met hem spraken, vertelde hij ons dat verhaal”, zei Cathy Murphy, voorzitter van het Minnesota Peace Project, dat Walz al jarenlang lobbyt voor een reeks buitenlandse beleidskwesties. “Het is zoiets van: ‘De mensen in mijn omgeving willen geen oorlog meer.’ En dat had echt invloed op de manier waarop hij stemde.”
Tijdens zijn tijd in het Congres was Walz, nu aan de top van het Democratische ticket als running mate van vicepresident Kamala Harris, een uitgesproken voorstander tegen een nieuwe oorlog in Syrië en ontwikkelde hij zich tot een sterke verdediger van de oorlogsbevoegdheden van het Congres. Hij stelde zich in 2006 kandidaat voor het Huis van Afgevaardigden op een anti-Irak-oorlogsplatform, was actief in meerdere pogingen om te voorkomen dat de VS een nieuwe oorlog in Syrië zou voeren en was mede-sponsor van elke oorlogsbevoegdheidsresolutie die gericht was op het opleggen van congresbevoegdheid aan de Amerikaanse rol in de oorlog in Jemen, naast andere wetgeving met betrekking tot Amerikaanse interventie in het buitenland.
Walz en Harris vormen het eerste presidentiële ticket in de Amerikaanse geschiedenis dat verenigd is ter ondersteuning van belangrijke juridische interpretaties die belangrijke implicaties hebben voor oorlogsbevoegdheden. Sinds het debacle van de oorlog in Irak hebben Democraten sterkere posities ingenomen tegen het idee van de regering-Bush van ongecontroleerde presidentiële bevoegdheden om oorlog te voeren. Toen Obama echter aan de macht kwam, ondernam de regering een programma van meer beperkt avontuur, maar deed nooit afstand van de claims van uitgebreide bevoegdheden die ze erfde via precedenten van de regering-Bush.
Walz en Harris namen daarentegen openlijk een standpunt in ten gunste van het gebruik van wetgeving om die bevoegdheden te beperken.
Ze waren beiden vroege voorstanders van de Yemen War Powers Resolution, die de president opdroeg om Amerikaanse troepen terug te trekken uit vijandelijkheden “in of met betrekking tot” Jemen. De War Powers Resolution van 1973 werd aangenomen om de constitutionele rol van het Congres te bevestigen bij het beslissen of er oorlog gevoerd moet worden. Onder de wet uit het Vietnam-tijdperk kan de president geen troepen naar het buitenland sturen in vijandelijkheden, tenzij dit door het Congres is geautoriseerd.
De resolutie over de oorlogsbevoegdheden in Jemen uit 2019 was de eerste sinds de invoering van de wet die door beide kamers van het Congres werd aangenomen. (Harris stemde ook voor een resolutie over de oorlogsbevoegdheden in Iran nadat president Donald Trump een hoge Iraanse militaire commandant had vermoord.)
Naast het verzet tegen diverse interventies heeft Walz op zijn beurt ook zijn steun uitgesproken voor pogingen om de machtigingen uit 2001 en 2002 voor het gebruik van militaire macht (AUMF’s) in te trekken en opnieuw uit te geven in een meer ingetogen versie. Deze machtigingen vormden een wankel juridisch fundament voor een wereldwijde ‘oorlog tegen het terrorisme’.
Nu de Israëlische oorlog in Gaza heeft geleid tot Amerikaanse bombardementen op Jemen, zeggen voorstanders van humanitaire hulp dat het belangrijker is dan ooit om bij een presidentieel verkiezingscampagne de grenzen van oorlogvoerende macht te erkennen.
“Ze moeten ons, het publiek, laten zien dat ze deze kwesties steunen, omdat dat hun principe is, dat ze geloven in de waarde van de War Powers Resolution,” zei Dr. Aisha Jumaan, voorzitter van de Yemen Relief and Reconstruction Foundation, “en dat we toezicht moeten houden op oorlogen, vooral nu gezien het risico van escalatie in het Midden-Oosten.”
In navolging van anti-oorlogskiezers
Walz verzette zich tegen de oorlog in Syrië tijdens beide belangrijke pogingen om de VS een sterke rol in het conflict te geven: in 2013, toen Obama toestemming vroeg, en in 2016, toen haviken aandrongen op meer betrokkenheid.
In 2016 hielp Walz een groep Democraten in het Huis van Afgevaardigden leiden die Obama met succes aanspoorden om de toenemende druk te weerstaan. Nadat meer dan 50 ambtenaren van het ministerie van Buitenlandse Zaken Obama aanspoorden om aanvallen op Syrië uit te voeren, leidde Walz — die 24 jaar in de Army National Guard diende en in 2005 met pensioen ging — een brief met collega-veteranen Reps. John Conyers, D-Mich., en Seth Moulton, D-Mass., waarin de president werd opgeroepen om diplomatieke onderhandelingen te blijven voeren.
Tijdens het nationale gesprek over ingrijpen in 2013 was hij ook een van de 18 Democraten die een door de Republikeinen geleide brief aan Obama ondertekenden, geschreven door afgevaardigde Scott Rigell (R-Va.), waarin hij stelde dat een aanval op Syrië zonder goedkeuring van het Congres ongrondwettelijk zou zijn.
“We moeten de regering uitdagen”, zei Walz in 2013. “Als we trouw willen blijven aan wie we zijn, dan gaat het om de constitutionele verantwoordelijkheid van het Huis en zou het niet uit moeten maken wie er in het Witte Huis woont.”
Walz vertelde de Star Tribune dat hij de anti-oorlogsopvattingen van zijn kiezers vertegenwoordigde, die unaniem waren. “Na 12 jaar oorlog heeft het Amerikaanse publiek alle recht om zijn mening te laten horen en te verwachten dat hun opvattingen in het Congres worden vertegenwoordigd,” zei Walz.
Net als de meeste Democraten stemde Walz in 2011 mee met de regering-Obama toen hij tegen een abrupt einde van de interventie in Libië stemde. Nadat de burgeroorlog in Libië in een ramp was beland — zelfs Obama gaf toe dat de Amerikaanse interventie de “grootste fout” van zijn presidentschap was — werd Walz’s traject duidelijk. Hij kwam naar voren als verdediger van de oorlogsbevoegdheden van het Congres. Hij ging door met het steunen van wetgeving die erop gericht was een aanval op Noord-Korea te blokkeren zonder toestemming van het Congres toen president Donald Trump dreigde met “vuur en woede zoals de wereld nog nooit heeft gezien.”
In 2017 was Walz mede-sponsor van een wetsvoorstel dat de AUMF’s van 2001 en 2002 zou intrekken en vervangen door een nauwere machtiging met een vervaltermijn van drie jaar. De AUMF van 2001, die werd aangenomen na de aanslagen van 11 september en diende als de wettelijke basis van de Amerikaanse oorlog tegen terreur, was bedoeld om oorlog te autoriseren tegen de orkestrators van de aanval. De tientallen jaren oude machtiging is echter opgerekt om oorlog te voeren in ten minste een dozijn landen zonder aanvullende bevoegdheid van het Congres.
Een senior Democratische adviseur die betrokken is geweest bij recente pogingen om de presidentiële oorlogsbevoegdheden in te perken, zei dat Walz en Harris een “vrij sterk en consistent standpunt” hebben ingenomen over het feit dat het Congres de enige autoriteit heeft over het offensieve gebruik van geweld. “Dit is een verademing”, zei de adviseur, die anoniem wenste te blijven omdat ze niet bevoegd zijn om met de pers te praten. “Als ze consistent blijven met hun stemgedrag en als ze reageren op de publieke betrokkenheid hierover, zou dat een veel vreedzamer en grondwettelijk verantwoord buitenlands beleid kunnen beloven.”
Murphy, van het Minnesota Peace Project, zei dat Walz ontvankelijk was voor de standpunten van haar groep en bereid was zijn standpunt te veranderen als hij zich realiseerde dat hij het mis had. “Ik denk niet dat Tim Walz dat zou hebben gesteund, maar na verloop van tijd zei hij in feite: ‘Ik wil de AUMF intrekken'”, herinnerde ze zich. “Hij steunde de intrekking ervan simpelweg omdat hij kon zien dat dit ding op manieren werd gebruikt waarvoor het niet bedoeld was. Hij begreep echt de grondwettelijke vereiste dat het Congres de oorlog verklaart, dat het Congres bepaalt of de president zomaar ergens naartoe kan gaan.”
Oorlogsmachten resoluties
Artikel 8(c) van de War Powers Resolution definieert de inzet van strijdkrachten in vijandelijkheden als “de toewijzing van leden van dergelijke strijdkrachten om het bevel te voeren over, te coördineren, deel te nemen aan de verplaatsing van of te begeleiden” de strijdkrachten van een vreemd land wanneer die strijdkrachten betrokken zijn bij vijandelijkheden of potentieel betrokken zijn bij vijandelijkheden.
Een rapport van de Senaat over de War Powers Resolution legde uit hoe de taal bedoeld was om “geheime, ongeoorloofde militaire steunactiviteiten te voorkomen en een herhaling van veel van de meest controversiële en betreurenswaardige acties in Indochina” te voorkomen – een betrokkenheid die begon met “adviseurs” op de grond en uitgroeide tot de volledige catastrofe van de Vietnamoorlog en de daarmee gepaard gaande geheime campagnes.
De door Harris en Walz medeondertekende resoluties over de oorlog in Jemen maakten gebruik van deze ruimere juridische interpretatie van de term ‘vijandelijkheden’ – ruim genoeg om ook de cruciale steun te omvatten die de VS verleende aan de door Saoedi-Arabië geleide coalitie die Jemen bombardeerde.
Hoewel de regeringen van Obama en Trump betoogden dat de VS niet deelnamen aan de vijandelijkheden tegen Ansar Allah, de rebellengroep die bekendstaat als de Houthi’s, was de rol van de VS nog steeds van cruciaal belang voor de wrede campagne – de ergste humanitaire crisis ter wereld vóór Gaza.
Destijds leverde de VS doorlopend onderhoud en reserveonderdelen voor bommenwerpers, inlichtingen voor aanvallen en bijtanken in de lucht — een dienst waar Saoedi-Arabië niet voor betaalt. De ondersteunende rol omvatte Amerikaanse troepen in Saoedi-Arabië, zowel in de “joint coordination planning cell” als op Saoedische luchtmachtbases. Walz en Harris aarzelden niet om te zeggen dat deze activiteiten ongeoorloofde “vijandelijkheden” vormden volgens de Amerikaanse wet.
Het perspectief op “vijandelijkheden” in de resoluties van de oorlogsmachten is vandaag de dag bijzonder relevant. Het Obama-tijdperk zag een overgang van invasies in de stijl van George W. Bush naar een wereldwijd geheim droneprogramma. Uiteindelijk nam het Amerikaanse militaire avontuur de vorm aan van proxy-oorlogen: met de oorlog in Oekraïne, de genocidale oorlog van Israël in Gaza en de VS die de militarisering van de Zuid-Chinese Zee en Taiwan opvoerde, werd het gebruik van proxy’s een gemakkelijkere en onopvallende manier om oorlogen te voeren die Amerikanen nooit zouden steunen.
Walz en Harris zijn niet voorbestemd om dezelfde standpunten over presidentiële oorlogsvoeringsbevoegdheden te behouden als ze het Witte Huis innemen. De dynamiek en gevestigde macht van langzittende bureaucraten in de uitvoerende macht zouden de berekening kunnen veranderen en hun aanpak kunnen beïnvloeden.
Hun verslagen geven voorstanders van terughoudendheid echter reden om hoopvol te zijn, en een basis om hen ter verantwoording te roepen als ze afwijken van hun eerdere standpunten. Senatoren Chris Murphy, D-Conn., en Chris Coons, D-Del., ook voorstanders van de Yemen war powers resolution, zijn geopperd als opties voor minister van buitenlandse zaken.
“Als wetgevers hebben zowel Harris als Walz expliciet de oorspronkelijke bedoeling van het Congres van de War Powers Resolution gesteund, maar we zullen eraan werken om ervoor te zorgen dat iedereen die het Witte Huis bezet, handelt volgens de grondwet en de wet”, aldus Cavan Kharrazian, een buitenlands-politiek adviseur bij Demand Progress, een linkse groep die hielp bij het leiden van de coalitie die de Jemenitische oorlogsmachtenresolutie aannam.
Daarentegen onderdrukten Biden, als hoofd van de Commissie Buitenlandse Betrekkingen van de Senaat, en minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, als stafdirecteur van de commissie van de Democraten, afwijkende standpunten met betrekking tot oorlogsbevoegdheden en spanden zich in om de regering-Bush ruime bevoegdheden te geven om oorlog te voeren met Irak.
Bron: theintercept.com
