Jeremy Hogan/SOPA/ZUMA
Toen vice-president Kamala Harris greep het debat van dinsdagavond aan om haar bipartizane aantrekkingskracht te benadrukken. Ze benadrukte de steun die ze had gekregen van twee bijzonder vooraanstaande GOP-functionarissen.
“Ik heb de steun van 200 Republikeinen,” zei ze, waaronder “de steun van voormalig vicepresident Dick Cheney en congreslid Liz Cheney.”
Op zichzelf is het verwelkomen van de Cheneys in haar tent door Harris geen grote schok. Liz’ werk in het comité van 6 januari maakte haar populair bij Democraten. Dick is 83, oud genoeg om minder snel een roekeloze oorlog te beginnen, en is allang voorbijgestreefd als grootste boeman van de Democraten door Trump zelf.
Maar als de Cheneys geen Republikeinse kiezers meer zijn, blijven ze onverbeterlijke haviken, voorstanders van het agressief gebruiken van Amerikaanse militaire macht om Amerikaanse beleidsdoelen te bereiken. En Harris’ omarming van een toparchitect van het rampzalige militarisme van de regering van George W. Bush was een van de vele signalen die ze gaf die suggereerden dat fans van het neoconservatieve buitenlandse beleid dat geassocieerd werd met de Cheneys zich op hun gemak zouden moeten voelen met haar als president.
Over Gaza, Oekraïne, Afghanistan en andere nationale veiligheidskwesties leek Harris opzettelijk noten te slaan die bedoeld waren om een beroep te doen op de interventionistische consensus in het buitenlandbeleid van Washington. Het resultaat was Harris’ laatste en misschien wel duidelijkste suggestie dat ze niet ver naar links zal gaan van president Joe Biden of voormalig president Barack Obama op het gebied van nationale veiligheid. Dat is misschien wel of niet goede politiek, maar het is een teleurstelling voor het aanzienlijke aantal Amerikanen dat hoopt dat Harris een terughoudender, anti-oorlogsbuitenlands beleid zal voeren dan Biden.
Harris, die graag de verkiezingen wil laten draaien om Trumps ongeschiktheid voor het ambt, probeert duidelijk het zekere voor het onzekere te nemen op het gebied van nationale veiligheid, net als op andere beleidsgebieden. Wat echter opmerkelijk is, is wat het zekere voor het onzekere inhoudt.
Nergens is die dynamiek duidelijker dan in Israël. Terwijl een handvol pro-Palestijnse demonstranten buiten het debat met de politie van Philadelphia botste, reageerde Harris op een vraag over het bereiken van een staakt-het-vuren in Gaza door haar steun te benadrukken voor Israëls “recht om zichzelf te verdedigen”. Natuurlijk draaide ze toen om. “Het is ook waar dat er veel te veel onschuldige Palestijnen zijn gedood”, zei ze in een inmiddels bekende waarschuwing. “Kinderen, moeders. Wat we weten is dat deze oorlog moet eindigen.” Ze riep ook op tot een tweestatenoplossing. Maar Harris’ formulering biedt geen echte afwijking van Bidens beleid, dat er tot nu toe niet in is geslaagd de oorlog te beëindigen.
Dinsdag leek Harris zelfs te suggereren dat ze de Amerikaanse inspanningen om Israël te weerhouden van acties die een bredere regionale oorlog zouden kunnen veroorzaken, zou beperken. “Het enige dat ik u altijd zal verzekeren, is dat ik Israël altijd de mogelijkheid zal geven om zichzelf te verdedigen, met name met betrekking tot Iran en elke bedreiging die Iran en zijn vazallen vormen voor Israël,” zei Harris.
Wat Oekraïne betreft, concentreerde Harris zich op het onderscheiden van Trump, die zijn nauwe banden met de Russische president Vladimir Poetin aanprees en zijn twijfelachtige bewering herhaalde dat hij die oorlog kon beslechten “nog voordat ik president werd”, vermoedelijk door Rusland het Oekraïense grondgebied te laten behouden dat het nu bezet.
Harris, die een beroep deed op “de 800.000 Pools-Amerikanen hier in Pennsylvania”, betoogde dat zonder Amerikaanse steun “Poetin in Kiev zou zitten met zijn ogen gericht op de rest van Europa, te beginnen met Polen.” Wat de vicepresident niet noemde, is dat Polen, als NAVO-lid, bescherming geniet die Oekraïne niet heeft, een wederzijdse verdedigingsovereenkomst met de VS en haar bondgenoten. Rusland is voormalige Sovjetrepublieken binnengevallen, maar heeft nooit, sinds de oprichting van de NAVO, een nucleaire oorlog geriskeerd door een lid van de alliantie aan te vallen.
Harris vermeed ook haar eigen recept voor het beëindigen van de oorlog in Oekraïne, zonder Oekraïne, dat momenteel terrein verliest en zijn steeds verdergezochte doel bereikt om al het grondgebied terug te winnen dat Rusland sinds 2014 heeft veroverd. (Ook gaven zij en Trump geen mening over de vraag of de VS Oekraïne raketten zou moeten laten afvuren die door de VS en andere staten zijn geleverd op doelen die zich meer dan 60 mijl binnen Russisch grondgebied bevinden.)
Harris “deed alsof het nog steeds 2022 was en dat dat voor altijd zou blijven zolang de VS de oorlog bleven financieren”, zonder “echte uitleg waarom het in iemands belang was, zelfs niet in dat van Oekraïne, om op deze koers door te gaan”, schreef Kelley Beaucar Vlahos, een senior adviseur bij het Quincy Institute, een denktank die pleit voor een meer duifachtig Amerikaans beleid.
Dinsdag somde Harris beleidsdoelen op, waaronder “zorgen dat we de dodelijkste strijdmacht ter wereld hebben.” Gevraagd naar Amerikaanse soldaten die stierven tijdens de terugtrekking uit Afghanistan, zei Harris dat ze “het eens was met het besluit van president Biden om zich terug te trekken uit Afghanistan.” Maar de vicepresident haalde ook uit naar Trump omdat hij de onderhandelingen startte die aan die terugtrekking voorafgingen. “Hij onderhandelde rechtstreeks met een terroristische organisatie genaamd de Taliban,” zei Harris. Harris betoogde dat Trump te veel had weggegeven in die gesprekken en de toenmalige regering van Afghanistan niet had betrokken. Dat kan waar zijn, maar haar antwoord liet haar achter met het steunen van het einde van een 20-jarige oorlog, terwijl ze het loutere bestaan van onderhandelingen met de groep die de VS in die oorlog had bestreden, belachelijk maakte.
Harris bespotte Trump ook omdat hij “liefdesbrieven met Kim Jong Un” uitwisselde. De details van Trumps diplomatieke inspanningen zijn zeer open voor discussie. Maar door de onderhandelingen met de Taliban en Noord-Korea te noemen, flirtte Harris met het argument dat de VS helemaal niet met slechte acteurs moet praten. Dat soort kritiek komt vaker van de havikachtige rechterzijde en roept de aanvallen op die Republikeinen als John McCain en Mitt Romney — die Harris dinsdag allebei noemde — ooit naar Obama stuurden.
In zijn toespraak over Afghanistan deed Harris ook de merkwaardige uitspraak dat “er tot op heden geen enkel lid van het Amerikaanse leger in actieve dienst is in een gevechtszone in welke oorlogszone ter wereld dan ook.” Dat is waar als je de ongeveer 3.500 Amerikaanse soldaten in Syrië en Irak niet als oorlogsgebieden beschouwt. Maar veel van die troepen bevinden zich op bases die herhaaldelijk het doelwit zijn van raketaanvallen die worden toegeschreven aan bondgenoten van Iran. In januari werden drie Amerikaanse soldaten die in Jordanië waren gestationeerd, vlak bij de Syrische grens, gedood en raakten er 30 gewond bij een drone-aanval.
Een woordvoerder van de campagne van Harris reageerde niet op vragen over die verklaring. Maar de opmerking van de vicepresident suggereert niet dat ze een dringende noodzaak ziet om de Amerikaanse militaire aanwezigheid in het Midden-Oosten te beëindigen.
Dick Cheney, die 20 jaar geleden hielp bij het inzetten van Amerikaanse troepen in Irak, is het daar vermoedelijk mee eens.
Noah Lanard heeft bijgedragen aan dit artikel.
Bron: www.motherjones.com
