“De communisten versmaden het om hun standpunten en doelen te verbergen. Ze verklaren openlijk dat hun doelen alleen bereikt kunnen worden door de gewelddadige omverwerping van alle bestaande sociale omstandigheden. Laat de heersende klassen beven voor een communistische revolutie.” Zo sloten Marx en Engels de Communistisch Manifestde centrale tekst van de socialistische beweging. Socialisten en communisten zullen de eersten zijn om u te vertellen dat we, om problemen als de klimaatcrisis, de genocide in Palestina of de constante druk op de levensstandaard van de werkende klasse op te lossen, een einde moeten maken aan het kapitalisme.
Maar tegenwoordig gaat er onder online linksen en campagneactivisten een idee rond dat socialisten een geheime, duistere verborgen agenda hebben. Het is de “progressieve” versie van de Trumpistische complotdenkers die elk initiatief voor sociale rechtvaardigheid afdoen als het werk van George Soros en cultureel marxisme.
Voor deze mensen is politieke zuiverheid synoniem met bezorgdheid over slechts één kwestie. Het leggen van verbanden tussen onrechtvaardigheden, of het vestigen van de aandacht op het overkoepelende sociale systeem waarbinnen ze plaatsvinden, is zeer verdacht. Deze agenda, van het controleren van de politieke visie van anderen in een beweging en het waarderen van een gecompartimenteerde visie op de maatschappij, weerspiegelt net zo goed een agenda als die van marxisten.
Het behandelen van de verschillende problemen van de maatschappij als afzonderlijke fenomenen weerspiegelt een reformistische of liberale wereldvisie. Het impliceert dat de oorzaken van de meeste onrechtvaardigheden slechte wetten, slecht militair oordeel, onwetendheid of het individuele misbruik van bedrijfs- of staatsmacht zijn. Hieruit volgt dat een verandering van wetten op één gebied, of het beëindigen van een bepaald militair avontuur, of het verwijderen van een bijzonder slechte baas, de meeste sociale problemen zal oplossen. Dit kan worden gedaan door sympathieke vertegenwoordigers in het parlement, de Verenigde Naties, de bedrijfssector of wat dan ook. Er is misschien wat druk van buitenaf nodig, maar geen bredere sociale verandering. Activisten die verbonden zijn met reformistische parlementaire partijen of NGO-lobbygroepen zijn vaak degenen die het meest vijandig staan tegenover de socialistische agenda om afzonderlijke wreedheden te verbinden met het bredere systeem.
Als het veranderen van het systeem wordt uitgesloten, moeten we genoegen nemen met alle concessies die de machtigen bereid zijn te doen. De klimaatcrisis is een goed voorbeeld van waar deze logica je brengt. Klimaat-NGO’s en Groenen over de hele wereld proberen klimaatwetgeving te implementeren om emissies te beteugelen. Dit betekent lobbyen bij politici, rapporten schrijven en glanzende marketingcampagnes lanceren. Dingen die centristen en politici buitenspel zouden kunnen zetten, worden afgewezen als te radicaal, zoals het verstoren van bedrijfsmijnconferenties. Deze strategie heeft ons helaas niet dichter bij het oplossen van de milieucrisis gebracht.
Of neem het voorbeeld van mensen die beweren dat we naar Arabische staten, Iran of Hezbollah moeten kijken om Palestina te bevrijden. Hun agenda is om de ene imperialistische macht boven de andere te steunen, wat niet tot bevrijding zal leiden, maar een andere groep repressieve, oorlogszuchtige kapitalistische staten zal versterken. Kritiek op liberale of reformistische benaderingen van verandering en het bieden van een alternatief zijn daarom niet alleen legitiem, maar ook noodzakelijk als we serieus zijn over winnen.
Soms komt het argument van de “socialistische agenda” naar voren door te beweren dat socialisten door te praten over bredere kwesties of kapitalisme de stem van de onderdrukten “het zwijgen opleggen”. Het idee is dat politieke argumenten die in de loop van de strijd worden aangevoerd, op de een of andere manier de macht van de onderdrukten wegnemen of hun onderdrukking in stand houden. Maar een pluraliteit aan meningen binnen een campagne onder mensen die zich inzetten om gemeenschappelijke eisen te winnen, ontneemt niemand zijn macht en veroorzaakt geen onderdrukking. Integendeel, vrije politieke meningsuiting zorgt er beter voor dat een verscheidenheid aan strategieën en ideeën kan worden aangegrepen en getest in de loop van de strijd, waardoor we allemaal in een betere positie zijn om te winnen.
Vaak is wat aan deze kritiek ten grondslag ligt een fundamentele vijandigheid tegenover socialistische ideeën en radicale politiek. Bedrijfseigenaren, mensen met machtsambities, en mensen die onschuldig het “gezonde verstand” van het kapitalisme hebben geabsorbeerd, dat een beroep doen op de machthebbers en betere “gesprekken” voeren je de beste kans geeft om verandering te bewerkstelligen, staan vijandig tegenover socialistische politiek om voor de hand liggende redenen. Ze zijn geïnvesteerd in het systeem. Anderen willen gewoon dat hun ideeën of strategieën domineren in een bepaalde campagne en zoeken naar gemakkelijke manieren om rivalen te kleineren. Zelden zijn mensen openlijk over het feit dat dit hun agenda is, wat beschuldigingen van “verborgen agenda’s” van socialisten, die niet eens verborgen zijn, zowel hypocriet als absurd maakt.
Socialisten en revolutionairen zijn toegewijd aan deelname aan sociale bewegingen, zelfs als velen binnen hen een wereldbeeld hebben dat verschilt van het onze. We willen vechten om hervormingen binnen het systeem te winnen en de strijd van de arbeidersklasse en onderdrukte mensen vooruit te helpen. We maken overeenstemming met bredere socialistische politiek geen voorwaarde voor samenwerking, noch beschouwen we andere standpunten als noodzakelijkerwijs “problematisch”. Dit verschilt van de benadering die velen die vandaag de dag bij sociale bewegingen betrokken zijn, hanteren, die socialistische argumenten willen afkraken om hun eigen politieke dominantie te behouden.
Als socialist is mijn agenda duidelijk. Ik geloof dat echte menselijke bevrijding alleen mogelijk is in een wereld die wordt gerund op basis van behoefte, niet op basis van winst. Hiervoor hebben we revolutionaire strijd van de arbeidersklasse nodig om het kapitalisme omver te werpen en een nieuwe, democratische socialistische maatschappij te creëren. Gedeeltelijke hervormingen op zichzelf zullen niet genoeg zijn om de problemen van de mensheid op te lossen; daarvoor hebben we een bredere uitdaging nodig aan de winstgedreven logica die ze veroorzaakt.
Socialisten erkennen ook dat onderdrukte groepen hun onderdrukking niet alleen kunnen overwinnen. De Palestijnse beweging zal opstanden nodig hebben in de hele Arabische wereld en in de imperiale kern zoals de Verenigde Staten om de macht van de Israëlische staat te breken. In Australië zal de inheemse strijd noodzakelijkerwijs gecombineerd moeten worden met de macht van georganiseerde arbeid om te winnen van de heersende klasse, de bazen en de regering. Daarom geloof ik dat het strategisch noodzakelijk is om verschillende sociale strijden samen te brengen en solidariteit tussen hen uit te breiden.
Niets van deze agenda is geheim of verborgen. Wat verborgen is, is dat minachting voor zo’n agenda meestal een uiting is van steun, op de een of andere manier, voor het systeem en zijn verschillende instellingen. We zijn allemaal beter af als we dat kunnen zien voor wat het is.
Bron: redflag.org.au
