Rachel Corrie, een Amerikaanse Palestijnse solidariteitsactiviste, werd deze maand twintig jaar geleden doodgedrukt door een Israëlische bulldozer. Ze werd vermoord door de Israeli Defence Force (IDF) terwijl ze probeerde een Palestijns huis te verdedigen tegen sloop in Rafah, een stad in de geblokkeerde Gazastrook. Samir Nazrallah, wiens huis Corrie probeerde te beschermen, vertelde het Al-Monitor: “Ik keek naar wat er gebeurde door een gat in de muur van het huis. Ik herinner me dat de chauffeur de grond onder Rachels voeten wegtrok, waardoor ze haar evenwicht verloor, en toen ze viel, rende hij over haar heen”.
Israëlische verslagen van het evenement tarten de geloofwaardigheid. Een IDF-majoor beschuldigde Corrie en haar mede-activisten ervan de Israëlische troepen in gevaar te brengen door hun geweldloze protesten. Haar moordenaar beweerde dat hij haar niet kon zien. Corrie stond recht voor de bulldozer met een megafoon in haar hand en gekleed in een fluorescerend oranje jasje.
“Ze stond bovenop een hoop aarde … De chauffeur kan haar niet hebben gemist”, vertelde Richard Pursell, een andere ooggetuige, aan de Voogd. “Terwijl het blad de stapel duwde, rees de aarde omhoog. Rachel gleed van de stapel af. Het lijkt alsof haar voet bekneld is geraakt. De chauffeur remde niet af; hij reed gewoon over haar heen. Daarna reed hij de bulldozer weer achteruit over haar heen.’
Toch oordeelden de Israëlische rechtbanken in 2012 dat Rachel Corrie zelf schuldig was. De rechter verklaarde dat dit “een ongeluk was dat ze zichzelf had aangedaan”. Het Hooggerechtshof van Israël bekrachtigde de uitspraak in 2015.
Na de moord op Corrie lanceerden veel van de Amerikaanse reguliere media een lastercampagne tegen haar. De Wall Street Journal publiceerde een artikel dat luidde: “Ik wil Corrie bedanken voor de explosieven die vrijelijk van Egypte naar Gaza stromen, via de smokkeltunnels onder de huizen in Gaza die ze stierf terwijl ze verdedigde … Ik wil Rachel Corrie bedanken voor het tonen van Palestijnse kinderen hoe ze veracht Amerika”.
De familie van Rachel Corrie zoekt al twintig jaar gerechtigheid. Telkens werden ze belemmerd door de niet aflatende steun van de Verenigde Staten aan Israël en zijn misdaden.
De Corries hadden vaak ontmoetingen met de huidige staatssecretaris Anthony Blinken. Volgens de familie was hij persoonlijk warm en ondertekende hij zelfs brieven en e-mails als “Tony”. Maar persoonlijk medeleven betekent weinig wanneer de regering-Obama, waar Blinken deel van uitmaakte, het Israëlische leger op recordniveau financierde. Een wetsvoorstel voor een door de VS geleid onderzoek naar de moord op Corrie is nooit op de vloer van het Congres ingediend. Toen in 2018 in Israël een Amerikaanse burger werd vermoord door een Palestijn, werd er echter snel een wet aangenomen om de economische hulp aan Palestina stop te zetten.
De achtergrond van de moord op Corrie was de Tweede Intifada. Toen de Israëlische premier Ariel Sharon in 2000 provocerend de al-Aqsa-moskee binnentrok, begonnen de Palestijnen een opstand tegen hun onderdrukkers. Israël behandelde hen meedogenloos. Meer dan 3.000 Palestijnen werden vermoord, ongeveer 6.000 werden gearresteerd en 4.100 Palestijnse huizen werden gesloopt. In de nacht van de dood van Corrie werden negen Palestijnen gedood in de Gazastrook.
De moord op Rachel Corrie en de lange strijd van haar familie voor gerechtigheid staan symbool voor de misdaden van Israël tegen de Palestijnen. Haar moord legt de wreedheid van het Israëlische leger bloot, waarmee Palestijnen dagelijks worden geconfronteerd. De rechtsweigering door het Israëlische rechtssysteem is de Palestijnen wier rechten zijn geschonden maar al te bekend.
Corrie’s moed maakt deel uit van een rijke geschiedenis van solidariteit met de lange strijd voor Palestijnse bevrijding. Dit is het waard om te onthouden in Australië, een land dat zo toegewijd is aan zijn alliantie met Israël. Zoals Corrie zelf twee weken voor haar dood schreef: “Ik denk dat vrijheid voor Palestina een ongelooflijke bron van hoop kan zijn voor mensen die overal ter wereld worstelen”.
Bron: redflag.org.au
