Het Amerikaanse buitenlandse beleid heeft een genocidaal Israël gecreëerd

Terwijl Beiroet brandt onder de bommen van Israël is het voor iedereen die erop let duidelijk dat Amerika al lang de opkomst van de slechtst mogelijke versie van Israël heeft geïncubeerd. Tientallen jaren van Amerikaans buitenlands beleid hebben een neerwaarts traject van genocidale politiek en acties in zowel de Israëlische samenleving als de Israëlische regering beloond en versneld. En nu, met de volledige steun van president Joe Biden en vice-president Kamala Harris, drijft Israël golf na golf van escalerend geweld aan in zijn voortdurende poging om elke oppositie tegen de voortdurende uitbreiding van een Joodse staat te elimineren in landen waar miljoenen Palestijnse, Libanese , en andere mensen leven al.

Het Israël dat we vandaag de dag zien is het ergste van alle mogelijke uitkomsten, een chauvinistisch, racistisch en genocidaal land dat christelijke en islamitische Arabieren beschouwt als lichamen die verpletterd en vernietigd moeten worden. Deze lelijke realiteit is het directe gevolg van tientallen jaren van massale militaire subsidies en politieke steun van de Verenigde Staten. Zonder deze steun zou Israël al jaren geleden een compromis hebben moeten sluiten met zijn buren.

De Amerikaanse steun voor Israël heeft de Israëlische politieke elites volledig geïsoleerd van alle gevolgen van hun daden. Als gevolg hiervan is de Israëlische samenleving nu een gruwelijke case study geworden in de genocidepolitiek. Tegenwoordig noemen zionistische Israëlische functionarissen Palestijnse kinderen zelfs ‘terroristen’, terwijl Israëlische sluipschutters in Gaza kogels in de harten en hoofden van Palestijnse kinderen schieten. Ondertussen dagdromen Joodse kolonisten openlijk over de zionistische kolonisatie van Palestijns en Libanees land. En als beloning voor het aandrijven van deze genocidale politiek heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu een hernieuwde populariteit onder de kiezers verworven.

Bij elke stap onderweg hebben Biden en Harris deze politieke ontwikkelingen beloond met meer wapens en ondersteunende pro-Israëlische propaganda. De meest recente uiting van steun aan Israël kwam tijdens Harris’ interview in het Amerikaanse nieuwsprogramma ’60 Minutes’, toen ze opnieuw haar holle praatjes herhaalde over Israëls ‘recht om zichzelf te verdedigen’.

De laatste golven van destructief geweld zijn allemaal terug te voeren op recente Amerikaanse inspanningen om een ​​nieuwe geopolitieke realiteit voor het Midden-Oosten vorm te geven, waarbij echte democratische steun van de getroffen samenlevingen ontbrak. In het kader van de Abraham-akkoorden hebben zowel de regeringen Trump als Biden geprobeerd publieke allianties op te bouwen tussen Israël en de aangrenzende oliemonarchieën in het Midden-Oosten.

Deze voortdurende inspanningen hebben voor de Palestijnen reële kosten met zich meegebracht. Als Israël volledige diplomatieke betrekkingen met zijn naburige dictators zou kunnen aangaan, zou het weg kunnen komen met het voortzetten van de vernietiging van de Palestijnse samenleving, zonder enige regionale diplomatieke kosten. Uiteraard was de enige samenleving die enige zeggenschap had in deze kwestie die van het Israëlische electoraat dat Netanyahu aan de macht bracht. Elke andere regering in de regio die heeft deelgenomen aan de Abraham-akkoorden – inclusief Marokko, Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten – is fundamenteel ondemocratisch.

Het was in de context van deze Palestijnse marginalisering onder de Abraham-akkoorden dat Yahya Sinwar van Hamas de gewelddadige aanvallen van 7 oktober op Israëlische soldaten en burgers lanceerde. Omdat de VS een Abraham Accords-agenda doorvoerden die de apartheid nog verder zou verankeren, speelde Hamas de enige echte kaart die het land in handen heeft: het aanvallen van Israëlische soldaten en burgers.

Israël begon toen met massale bombardementen op Gaza, die al snel escaleerden in een grootschalige campagne van etnische zuivering en genocide, met als uitgesproken doel zowel Hamas als het Palestijnse volk te vernietigen. Hezbollah en de Houthi’s uit Jemen reageerden gaandeweg door hun eigen aanvallen op Israël en de Israëlische belangen te organiseren. De verdere escalaties van Israël – het doden van de politieke leider van Hamas, Ismael Haniyeh in Iran en Hezbollah-leider Hassan Nasrallah in Libanon – leidden tot twee berekende rondes van Iraanse raketaanvallen op Israël.

De ultieme bestuurder want al dit geweld is het buitenlands beleid van de VS. Er zijn veel actoren in het Midden-Oosten met hun eigen agenda’s, en Iran, Hezbollah en Hamas hebben allemaal bloed aan hun handen, ook voor wat Iran en Hezbollah afzonderlijk hebben begaan in Syrië. Maar het geweld dat we vandaag de dag in het hele Midden-Oosten zien, wordt fundamenteel gedreven door Amerikaanse interventies in de regio. Deze interventies, variërend van diplomatieke initiatieven zoals de Abraham-akkoorden tot de nooit eindigende blanco cheque van Amerikaanse militaire steun aan Israël, dienen allemaal om Israël te beschermen tegen de druk en kosten waarmee het normaal gesproken te maken zou krijgen vanwege zijn onderdrukking van de Palestijnen.

De simpele realiteit is dat het Amerikaanse buitenlandse beleid net zo bloedig en gruwelijk blijft als het altijd is geweest. In de voorgaande decennia omvatten de ‘aanvaardbare’ verliezen de 1 tot 2 miljoen burgerslachtoffers die in Vietnam zijn gedood, nog eens een miljoen doden in Indonesië, het bloedbad van door de VS gesteunde dictators in heel Latijns-Amerika, en de honderdduizenden doden tijdens de Amerikaanse invasies in Irak en Afghanistan. . De huidige militaire en diplomatieke interventies van de VS in het Midden-Oosten zijn niet anders.

Om een ​​einde te maken aan Israëls gruwelijke acties in het Midden-Oosten moeten we de politiek van Amerika zelf veranderen. Dit is geen gemakkelijke taak, gezien de robuuste macht en invloed van pro-Israëlische – en pro-oorlogse – netwerken, donoren en lobbygroepen binnen de VS. Maar het is de taak die voor ons ligt, en het zou de focus moeten zijn van iedere persoon in geweten, zowel binnen als buiten de grenzen van de Verenigde Staten. Net als in andere delen van de wereld is het Amerikaanse buitenlandse beleid het fundamentele obstakel voor gerechtigheid, democratie en vrede in het Midden-Oosten.