Ik woon in Rhode Island. Rijd door een willekeurige kustgemeenschap in onze staat en je zult borden op gazons zien die zich verzetten tegen het nieuwste offshore windturbineproject. Kom naar een hoorzitting van de gemeenteraad over deze projecten en je zult bewoners horen beweren dat klimaatverandering niet alleen een hoax is, maar ook dat windturbines walvissen doden (dat doen ze niet) en allerlei andere schijnheilige beweringen — desinformatie die rechtstreeks wordt gefinancierd door de fossielebrandstoffenindustrie.
Toen ik staatswetgever was, ervoer ik de overweldigend krachtige effecten van klimaatdesinformatie nog regelmatiger. Elke keer dat klimaatactivisten zich verzetten tegen de voorgestelde uitbreiding van de infrastructuur voor fossiele brandstoffen in onze staat, van nieuwe pijpleidingen tot een enorme gascentrale, kwamen we dezelfde (nu in diskrediet gebrachte) propaganda tegen: aardgas is “schone energie” en investeren in deze “brugbrandstof” zou de koolstofemissies van onze staat daadwerkelijk verlagen. Deze desinformatie maakte het veel moeilijker om potentiële wetgevende bondgenoten te overtuigen om allerlei klimaatinitiatieven aan de aanbod- en vraagzijde te ondersteunen.
Toen ik voor het eerst de kop van de Jacobijn essay dat deze week de ronde deed in klimaatkringen, “Obsedering Over Climate Disinformation Is a Wrong Turn,” waarin auteur Holly Buck betoogt dat het bestrijden van klimaatdesinformatie “een strategische doodlopende weg” is — ik dacht dat ik het verkeerd had gelezen.
Er zijn zoveel voorbeelden zoals die ik heb meegemaakt van hoe klimaatdesinformatie — in echte, concrete, praktische termen — de olie- en gasindustrie helpt om te blokkeren en te vertragen wat Buck beschrijft als “het daadwerkelijke werk van klimaatactie, wat uiteindelijk neerkomt op het hervormen van fysieke systemen om de 80 procent van de fossiele energie die nu ons leven aandrijft te vervangen door schone energie.” Daarom is de focus van de klimaatbeweging op het bestrijden van deze desinformatie zo urgent en essentieel.
Het sterkste punt dat Buck maakt is dat, op een moment dat we in de Verenigde Staten “werkelijk wat geld hebben voor klimaatactie op de grond” van de Inflation Reduction Act (IRA), de klimaatbeweging zich zou moeten richten op “dingen zoals mensen uitleggen wat warmtepompen zijn, campagne voeren om transmissielijnen te versnellen en gemeenschappen helpen het doolhof van federale financiering te begrijpen.” Buck betoogt dat klimaatdesinformatie in dit soort gesprekken niet het juiste organisatie- of communicatiekader is – en ze heeft gelijk. Maar in mijn ervaring argumenteert ze hier vooral met een stropop; ik hoor klimaatactivisten zeker niet vaak beweren dat we de zorgen van mensen over de vraag of “ze zich elektrische auto’s kunnen veroorloven” of of “wind en zon alles kunnen aandrijven” als desinformatie moeten afdoen en vervolgens “de mensen met deze zorgen als slachtoffers van desinformatie moeten afschrijven.”
Als dat de reikwijdte van haar these was, dan zou het correct zijn, zij het enigszins banaal. Maar dat is niet de kern van haar stuk. Buck beweert in wezen dat klimaatdesinformatie geen serieus obstakel is voor klimaatactie, een argument dat rust op verschillende onjuiste premissen.
De eerste is wat een misverstand lijkt te zijn over hoe de klimaatdesinformatiestrategieën van Big Oil eigenlijk werken. Buck schrijft dat “de meeste mensen niet echt beïnvloed worden door geruststellingen van bedrijven” omdat “mensen enorm sceptisch zijn over niet alleen fossiele brandstofbedrijven, maar over alle bedrijven.” Maar afgezien van de greenwashingcampagnes van bedrijven, heeft de fossiele brandstofindustrie nooit directe communicatie gebruikt als primair instrument voor het verspreiden van klimaatdesinformatie.
Olie- en gasbedrijven sturen geen vertegenwoordigers naar de huizen van mensen om te zeggen: “Windturbines doden walvissen, vertrouw ons” — ze steunen de oprichting van een heel netwerk van frontgroepen om die boodschap op veel organischere manieren over te brengen. Ze financieren niet alleen advertenties om een gasfornuiscultuuroorlog op te stoken — ze betalen ook populaire social media influencers om dat vuile werk voor hen te doen. En ze produceren niet alleen materialen op hun briefpapier met de valse bewering dat gefrackt gas de koolstofuitstoot verlaagt — ze financieren programma’s en onderzoekers aan elite-universiteiten om deze beweringen wit te wassen via prestigieuze academische instellingen en wetenschappelijke tijdschriften.
Als je zegt dat mensen immuun zijn voor dit soort pogingen omdat ze bedrijven wantrouwen, negeer je de manier waarop deze bedrijven, vaak heel effectief, hun desinformatie proberen te verspreiden. Dat doen ze niet als bedrijfsbrieven, maar als boodschappen die getuigen van gezond verstand, dat voortkomt uit de heersende culturele overtuiging.
Ten tweede lijkt Buck te impliceren dat inspanningen om klimaatdesinformatie aan te pakken, middelen en aandacht opslokken die zouden moeten worden besteed aan programma’s die mensen helpen toegang te krijgen tot en deel te nemen aan programma’s voor koolstofreductie. Maar dat is gewoon niet waar. Er wordt momenteel enorm veel aandacht en financiering in de klimaatbeweging besteed aan bijvoorbeeld de implementatie van IRA. Buck verwijst in haar stuk zelfs naar zo’n programma: de Climate Pollution Reduction Grants van de Environmental Protection Agency, die $ 5 miljard investeert in lokale inspanningen voor koolstofreductieplanning. Ik ben ervan overtuigd dat als je de financiering optelt die naar elke pleitbezorgingsinspanning gaat die ook maar zijdelings met klimaatdesinformatie te maken heeft, je nog steeds minstens een orde van grootte verwijderd bent van dat ene IRA-implementatieprogramma.
Het werk van het implementeren van klimaatoplossingen is natuurlijk ook een hele sector van de economie, met bedrijven als Ford die elektrische auto’s promoten en miljardenbedrijven in zonne-energie die reclame maken voor nieuwe klanten. Dat wil niet zeggen dat er geen rol is voor filantropie en non-profitorganisaties, maar ook dat is relatief goed gefinancierd: grote klimaatgroepen lanceerden onlangs een advertentiecampagne van $ 55 miljoen om de economische voordelen van de IRA aan te prijzen, terwijl nieuwe organisaties zoals Rewiring America miljoenen hebben opgehaald om “verhalen over elektrische transformatie te vertellen” om “elektrificatie eenvoudig te maken”. Het echte financieringstekort in de klimaatruimte is op dit moment voor frontliniegemeenschappen die zich verzetten tegen uitbreiding van fossiele brandstoffen – juist de organiserende inspanningen die vaak het meest direct te maken hebben met de politieke effecten van desinformatie en manipulatie van Big Oil.
Ten derde, zoals klimaatactivist en wetenschapper Thea Riofrancos opmerkte in een reactie op Bucks stuk, lijkt Buck twee heel verschillende vragen te verwarren: Is desinformatie van Big Oil een probleem? En is het het beste raamwerk voor klimaatorganisatie? In veel gevallen is het antwoord op de tweede vraag misschien nee. Maar dat vertelt ons niet het antwoord op de eerste vraag.
Neem bijvoorbeeld Bucks oproep dat de klimaatbeweging zich moet richten op “dingen als mensen uitleggen wat warmtepompen zijn.” Zeker. Maar de fossielebrandstoffenindustrie spendeert miljoenen dollars om pogingen om huizen en gebouwen te elektrificeren te dwarsbomen door sociale media te overspoelen met desinformatie over warmtepompen. Ja, organisatoren die effectief willen reageren op dergelijke desinformatie moeten mensen tegemoetkomen waar ze zijn en niet simpelweg zeggen: “Je bent het slachtoffer van desinformatie, die zorgen zijn dom, stop ermee.” Maar dat ontkent niet de ernstige bedreiging die dergelijke desinformatiecampagnes vormen voor onze transitie naar schone energie.
Dit laatste punt is een uiting van wat ik de grootste zwakte in Bucks algehele analyse vind: haar onderschatting van politiek in tegenstelling tot technisch obstakels voor decarbonisatie. Het werk om onze hele economie van fossiele brandstoffen naar schone energie te laten overstappen, vereist zeker het oplossen van een miljoen technische uitdagingen, waarvan er één de effectieve implementatie is van programma’s zoals de IRA, wat op zijn beurt vereist dat gewone mensen die legitieme vragen en zorgen hebben over deze transitie, meedoen.
Maar de mensheid kan technische uitdagingen overwinnen, zelfs enorme. Toen het duidelijk werd dat we de ozonlaag aan het vernietigen waren, kwam de mensheid bijeen, schafte de CFC-chemicaliën af die ozonafbraak veroorzaken en loste de crisis op. We konden dit grotendeels doen omdat de CFC-industrie niet de neiging of capaciteit had om een massale desinformatiecampagne te starten om twijfel te zaaien over het bestaan van het ozonprobleem en oplossingen daarvoor te vertragen en te blokkeren, zoals Big Oil deed en blijft doen met betrekking tot de klimaatcrisis.
De fossielebrandstoffenindustrie blijft het grootste obstakel voor de transitie naar schone energie, en klimaatdesinformatie blijft het krachtigste instrument. Het is zeer in het belang van Big Oil dat klimaatactivisten, zoals Buck suggereert, stoppen met “geobsedeerd te zijn door klimaatdesinformatie.” Maar we moeten ons verzetten tegen dergelijke suggesties. De klimaatbeweging kan lopen en tegelijkertijd kauwgom kauwen; we kunnen hard werken om klimaatdesinformatie te bestrijden en tegelijkertijd andere organisatiekaders op de grond te gebruiken wanneer die geschikter zijn. Gezien de urgente omslagpuntdeadlines die de klimaatcrisis ons oplegt, hebben we geen tijd voor minder.
Bron: jacobin.com
