Het combineren van het zionisme en het jodendom is antisemitisch

Regeringen en andere instellingen hebben onlangs definities van antisemitisme aangenomen, maar niet om Joden te beschermen tegen vervolging of discriminatie. Ze doen het om de repressie te rechtvaardigen van mensen die bezwaar maken tegen het genocidale beleid van de Apartheid Israëlische staat en het buitenlandse beleid van regeringen die hen ondersteunen. En ze proberen een morele paniek te creëren over antisemitisme.

In het licht van mediabeelden van vernietiging en massamoord in Gaza, hebben regeringen problemen gehad met het overtuigen van hun bevolking dat ze Israël moeten steunen als het zich bezighoudt met genocide. In plaats daarvan nemen ze hun toevlucht tot de naakte repressie van uitingen van solidariteit met de Palestijnen, nauwelijks bedekt door het gescheurde lendendoek van deze antisemitisme -definities.

Universiteiten Australië (UA), het piekorgaan van de 39 universiteiten van het land, besloten eind februari dat antisemitisme “kritiek op Israël omvat … wanneer het roept op de eliminatie van de staat Israël”. Dit loopt parallel met de definitie van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA) van 2016, die regeringen gebruiken als excuus om Palestijnse solidariteitsactiviteit aan te vallen. De alliantie zegt dat het antisemitisch is om te beweren “dat het bestaan ​​van een staat Israël een racistisch onderdeel is”.

Die aanpak heeft de Duitse regering een gratis licentie gegeven om een ​​Palestijnse solidariteitsconferentie te sluiten, waaronder veel Joden, en de voormalige Griekse minister van Financiën Yanis Varoufakis verbiedt om erover te spreken, zelfs per videolink. Het stelde de politie in de Verenigde Staten in staat om campus Palestina Solidarity Champments te verbreken, waaronder een groot deel van de anti-zionistische joden. Dit soort “bestrijdende antisemitisme” omvatte honderden jonge Joodse mensen arresteren, vaak gewelddadig,.

Het is de reden dat de Australische Labour -regering een zionist heeft benoemd, wiens belangrijkste prioriteit lijkt te zijn gericht op critici van Israël, als zijn speciale gezant om antisemitisme te bestrijden. De aanpak leidde tot de absurde situatie aan de Monash University in Melbourne, waar veiligheidsfunctionarissen Palestina -solidariteitsactivisten vertelden dat het gebruik van de woorden “zionistisch” of “zionisme” of het beschuldigen van iemand van ondersteunende genocide in strijd was met universitair beleid. De Australian National University gaf een schriftelijke instructie aan socialisten dat ze niet konden zeggen “van de rivier tot de zee, Palestina zal gratis zijn” of een banner weergeven met de slogan erop.

De samenvoeging van het zionisme met het jodendom schildert een bullseye op de rug van alle Joden. Als u bezwaar maakt tegen de genocide die Israël de Palestijnen toebrengt, dan, volgens deze valse propositie, u zou moeten Haat Joden – omdat ze allemaal ogenschijnlijk het bestaan ​​van Israël steunen als een raciaal gedefinieerde staat (onder de dekking van religie) en, in meer of mindere mate, het beleid.

Zionisten kunnen antisemitisme aan de kaak stellen en gebruiken om te eisen dat autoriteiten zich richten op tegenstanders van Israël. Maar het zionisme gaat ervan uit dat antisemitisme onvermijdelijk is. De beweging om een ​​Joodse staat op te richten, was gebaseerd op het idee dat Joden en niet-joden niet in vrede kunnen leven. Dat blijft een belangrijke reden voor het bestaan ​​van Israël als een staat waarin niet-joden tweederangs burgers zijn. Maar het verontschuldigt zich ook voor antisemitisme omdat het volgens zionisten onvermijdelijk en normaal is dat niet-joden joden haten.

Het is dus prima voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om de beste vrienden te zijn met Viktor Orban – de autoritaire premier van Hongarije, die antisemitische tropen gebruikt wanneer het hem past – en voor Israël om christelijke zionisten aan te moedigen. Miljoenen evangelische christenen, velen van hen antisemieten, zijn zionisten omdat ze geloven dat hun eigen landen, vooral de Verenigde Staten, van Joden moeten ontdoen, en dat de verzameling van Joden in het ‘Heilige Land’ een teken is van ‘eindtijden’ voorafgaand aan de Apocalyps en de tweede komst van Christus, wanneer Joden zullen omzetten of worden uitgelegd.

Maar natuurlijk, de overgrote meerderheid van niet-joden, van verschillende religies en geen, haat Joden niet. Er is een geschiedenis van Joden die worden vervolgd op bepaalde plaatsen en gedurende bepaalde periodes. Maar er is ook een uitgebreide geschiedenis van Joden en niet-joden die honderden jaren samenwonen, zonder geweld, uit China, uit Centraal-Azië, de Arabische wereld, India, Europa (inclusief Spanje en Polen), naar Amerika en, op de bodem van de planeet, Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland.

In Australië is er ongetwijfeld een minderheid met antisemitische attitudes en een klein aantal dat antisemitische handelingen begaat. Maar in een land waar een joodse gouverneur-generaal is geweest en Joden zijn gehouden en gehouden in senior ministeries in liberale en arbeidsregeringen, zijn joden tegenwoordig niet onderworpen aan structurele of systematische onderdrukking.

Volgens de Anti-Defamation League, een pro-Israëlische organisatie, waren er 150 incidenten van geweld tegen Joden in de VS in het jaar na 7 oktober 2023, tijdens de Israëlische oorlog op Gaza. Dat is slecht, maar klein in vergelijking met politie en zionistisch geweld tegen deelnemers, velen van hen Joods, in de Palestijnse solidariteitscampments op Amerikaanse universiteiten, of met Duitse politieaanvallen op pro-Palestijnse evenementen en protesten in Duitsland.

Zowel de universiteiten Australië als IHRA-definities beweren dat Joden het recht hebben op zelfbeschikking. De UA -definitie beweert zelfs dat “alle volkeren” dat recht hebben: muziek op de oren van blanke nationalisten. Dit was een claim van de Apartheids Zuid -Afrikaanse regering om de blanke heerschappij te ondersteunen. Als Joden een volk zijn met het recht op zelfbeschikking, is dat ook waar voor christenen (of leden van verschillende christelijke sekten), moslims en boeddhisten (zoals beweerd door religieuze bigots, niet alleen in Afghanistan maar ook in Sri Lanka en Myanmar)?

De samenvoeging van het jodendom, een religie, met zionisme, een politieke ideologie, in definities van antisemitisme, is zelf antisemitisch. Het maakt niet uit dat UA het bestaan ​​van niet-zionistische Joden erkent, terwijl de IHRA-definitie zwijgt over niet-zionist, laat staan ​​anti-zionistische, Joden. De steun voor Israël definiëren in een Joodse identiteit die moet worden geaccepteerd, blijkbaar in al zijn aspecten, is racistische ‘identiteitspolitiek’ langs dezelfde lijnen als de zelfconcepties van blanke nationalisten en religieuze bigots.

Gelukkig verwerpen een toenemend aantal Joden, vooral jonge Joden, het zionisme, zowel in Australië als in de Verenigde Staten.

Rick Kuhn is sinds de jaren zeventig een Palestijnse solidariteitsactivist en socialist. Hij is joods en verzet zich tegen het zionisme.