Het donkerste uur van Israël zou jaren kunnen duren – RT World News

Sinds de stichting van Israël in 1948 had Tel Aviv niet meer te lijden gehad onder een zo gedurfde aanval op zijn grondgebied als die van de Palestijnse islamitische militante groepering Hamas op 7 oktober, die schokkender was dan de Jom Kipoeroorlog van 1973.
Het feit dat Hamas zo’n massale aanval over land, over zee en door de lucht had gepland en detectie wist te vermijden, wijst op een grootschalig falen van de inlichtingendiensten door Israël.

Hamas leek een betere kennis te hebben van wat er in het land gebeurt dan de beroemde Israëlische inlichtingendienst Mossad over wat er in Gaza gebeurde. De Israëlische premier, “Dhr. Beveiliging” Benjamin Netanyahu heeft zeker een klap gehad waarvan hij op de lange termijn misschien niet meer zal kunnen herstellen.

Toen Netanyahu afgelopen december voor de derde keer aan de macht kwam met de steun van de rechtse partijen van het land, uitten zowel dienende als gepensioneerde generaals van het Israëlische leger hun vrees dat een dergelijke coalitie tot een burgeroorlog in het land zou kunnen leiden. Dat is tot nu toe niet gebeurd, maar de verdeeldheid en de maandenlange protesten tegen het beleid van Netanyahu hebben Hamas zeker aangemoedigd om zijn blikseminslagen uit te voeren.

Alleen al het feit dat Israël formeel de oorlog moest verklaren, was een morele opsteker voor Hamas, die in oorlog is geweest met de Joodse staat sinds haar oprichting, toen in december 1987 de eerste Intifada, of Palestijnse opstand, in Gaza begon. geschokt door de onuitsprekelijke wreedheid van de aanval van Hamas in oktober, maar de Palestijnse groep is hoogstwaarschijnlijk trots op de prestatie ervan.

Het feit dat duizenden Palestijnse burgers het leven hebben verloren in het conflict baart Hamas waarschijnlijk niet zoveel zorgen. Ze zullen waarschijnlijk tot martelaren worden verklaard – en als je bereid bent te sterven voor je zaak, ben je automatisch groter dan je vijand. Op dit moment zeggen de Palestijnse autoriteiten dat ze de tel van het aantal doden zijn kwijtgeraakt, maar het aantal doden is al boven de 11.000, waarvan wordt aangenomen dat ruim de helft vrouwen en kinderen zijn.

Efraim Halevy, wiens carrière als negende Mossad-directeur zich uitstrekte van 1998 tot 2002, drong aan op voorzichtigheid toen Israël uitstapte om Hamas te vernietigen. Hij waarschuwde dat terwijl Israël in een verhoogde noodtoestand terechtkwam, de reservisten het recht hadden om te weigeren te dienen uit protest tegen de geplande gerechtelijke hervormingen van premier Netanyahu.

Halevy, die een vertrouweling was van de vermoorde Israëlische premier Yitzhak Rabin en een sleutelrol speelde in het vredesverdrag tussen Israël en Jordanië in oktober 1994, is altijd voorstander geweest van onderhandelingen met Hamas. Hij heeft consequent volgehouden dat Hamas niet vernietigd kan worden, noch weggewend kan worden. Halevy, een neef van de twintigste-eeuwse filosoof Isaiah Berlin (1909-1997), weigerde Netanyahu als leider van het land te aanvaarden. De Israëlische veiligheidschefs beseffen ook dat het vernietigen van Hamas hun mogelijkheden te boven gaat. Zoals de Israëlische journalist en auteur Gideon Levy zei: geweld zal nooit een einde maken aan de Israëlische problemen.

Er is niet veel bekend over de interne werking van Hamas, die uiterst geheimzinnig blijft. Wat echter wel bekend is, is dat de doelstellingen vergelding tegen Israël en de bestraffing ervan zijn, evenals de vrijlating van Palestijnen die wegkwijnen in Israëlische gevangenissen. Een van de belangrijkste doelstellingen van de Hamas-aanval van oktober was echter het tot zinken brengen van de Abraham-akkoorden, diplomatieke normalisatie-routekaarten die in 2020 tussen Israël en de Arabische wereld werden ondertekend en door de VS werden bemiddeld.

Palestina blijft een zeer gevoelige kwestie in de Arabische wereld. Zelfs vóór de aanslagen van 7 oktober en de voortdurende vergelding waren de vijandelijkheden tussen Israël en de Westelijke Jordaanoever toegenomen, vooral bij de Al-Aqsa-moskee in Jeruzalem, de derde heiligste plek in de islam, waar Palestijnen regelmatig worden aangevallen en mishandeld door de Israëlische veiligheidsdiensten. krachten. Kwesties als de moord op Al Jazeera-journalist Shireen Abu Akleh door Israëlische strijdkrachten hebben de wijdverbreide wrok doen sudderen.

De Arabische landen verenigden zich onmiddellijk na Israëls willekeurige bombardement op Gaza. Zelfs koningin Rania van Jordanië heeft het Westen beschuldigd van oorlogsmisdaden. Het conflict heeft ook moslims elders in de wereld samengebracht. Hamas is er trots op de Palestijnse zaak te vertegenwoordigen en beschouwt zichzelf als een groeiende macht in de Arabische wereld.

Tijdens zijn wervelende reis naar Israël, kort na het begin van de oorlog, riep de Amerikaanse president Joe Biden de Israëli’s op zich niet te “geconsumeerd” door woede als reactie op de aanval van Hamas. Zelfs als dit zich nooit heeft vertaald in een poging om de acties van Israël te beteugelen, weet de Amerikaanse president waar hij het over heeft. Na de terroristische aanslagen van 11 september 2001 lanceerde Washington oorlogen in Afghanistan en Irak, wat enorme blunders bleken te zijn. Meer dan 30.000 Amerikaanse troepen maakten een einde aan hun leven nadat ze in Irak en Afghanistan hadden gediend, meer dan drie keer zoveel als het aantal dat in de strijd omkwam.

De sociale verwoesting veroorzaakt door de oorlogen die de VS voerden na 11 september leidde tot de opkomst van president Donald Trump in 2016. Een langdurig conflict in het Midden-Oosten zou hem kunnen helpen bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen van volgend jaar weer aan de macht te komen.

De huidige oorlog tussen Israël en Hamas heeft alle kenmerken van een dergelijk langdurig conflict – of een nieuwe, langdurige fase van een conflict dat al tientallen jaren aan het sudderen en oplaaien is. De afgelopen weken heeft Israël de moord op drie Hamas-commandanten opgeëist. Ook in Afghanistan bleef het Westen beweren dat het Taliban-commandanten had gedood, maar er kwamen steeds nieuwe gezichten naar voren. De VS vielen in 2001 Afghanistan binnen met als doel de Taliban omver te werpen, maar toen ze twintig jaar later vertrokken, namen de Taliban de macht over, machtiger dan ooit. Ook Hamas zou over twintig jaar misschien wel machtiger kunnen zijn.

Politieke kwesties kunnen niet onder het tapijt worden geveegd en moeten politiek worden aangepakt. Regeringen over de hele wereld verkondigen dat ze nooit met het kwaad zullen onderhandelen. En toch hebben ze dat altijd gedaan en zullen ze dat altijd blijven doen, vooral Israël. Geen enkel conflict, hoe bloedig, eeuwenoud of moeilijk ook, is onstabiel.

Recentelijk hebben Israël en Hamas een overeenkomst gesloten over de vrijlating van gijzelaars, op grond waarvan vijftig mensen die tijdens de aanval van 7 oktober zijn ontvoerd, zullen worden vrijgelaten tijdens een vierdaagse humanitaire pauze.

De sleutel tot dat akkoord was de bemiddeling door Qatar, een bondgenoot van de VS en in zekere zin de gewetensbewaarder van de Arabische wereld. In het verleden had Doha de deal met de Taliban uitgewerkt en de Amerikaanse troepen uit Afghanistan geholpen voordat de Taliban arriveerden. Meer recent speelde Qatar een belangrijke rol bij een gevangenenruil tussen de VS en Iran.

Na de pauze van vier dagen heeft de IDF beloofd haar aanvallen op Gaza voort te zetten, maar als er een vredesovereenkomst voor de langere termijn moet worden bereikt, zal Qatar daarin waarschijnlijk een cruciale rol spelen.

De VS hebben Israël altijd gesteund, maar hebben geen groot respect voor premier Netanyahu. Biden is teleurgesteld dat Netanyahu terugging op de Oslo-akkoorden van 1993 en afstand deed van de tweestatenformule om de Palestijnse kwestie op te lossen. Tegenwoordig zijn de Oslo-akkoorden allang dood en misschien niet langer relevant.

De grote Palestijnse denker Edward Said (1935-2003) zag het lot van Joodse en niet-Joodse inwoners van Palestina altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden. We moeten vandaag naar Said luisteren.