In maart vertelde Andrew Marr Nieuwe staatsman lezers is er een “strijd om de ziel van Keir Starmer” terwijl “twee groepen aan de rechterkant van de partij strijden om de toekomst van de partij te beheersen.” Marr zei dat deze groepen die strijden om Starmer te ‘controleren’ het Tony Blair Institute en Labour Together zijn.
Labour-leden kregen zeker niet te horen dat ze een ‘stem-Starmer-krijg-Blair’-deal kregen. Met Labour Together zullen velen simpelweg niet weten wie ze zijn, laat staan of ze de leiding willen hebben. Dus wie zit er achter deze groep met toegang tot de ziel van Starmer?
Labour Together noemt zichzelf “een denktank die gedurfde ideeën biedt voor Groot-Brittannië onder een Labour-regering.” Ze hebben veel gemeen met de door het bedrijfsleven gefinancierde beleidswinkels van Westminster, maar de vastberaden drang van Labour Together om invloed uit te oefenen op de leiding van Labour is iets anders. De organisatie lijkt meer op een plan voor een groep vermogende individuen om het leiderschap van Labour vorm te geven, door hen te fixeren op het laagbelastende, marktbevorderende beleid waar zij en hun banksaldo de voorkeur aan geven.
Een blik op het Register van belangen van parlementsleden laat zien dat ze meer zijn dan een ‘denktank’. Labor Together besteedt tienduizenden ponden aan het leveren van “assistenten” aan de voorste bank van Labour. Rachel Reeves, Angela Rayner, Yvette Cooper, David Lammy, John Healey, Shabana Mahmood, Ian Murray, Nick Thomas-Symonds en Louise Haigh hebben allemaal personeel gehad dankzij Labor Together, via detachering of financiering. Dit soort bijdragen achter de schermen gaat veel verder dan de typische denktankpraktijk.
Labour Together is een grote geldoperatie. Opgericht in 2015, toen Jeremy Corbyn leider werd, haalde het tot 2019 ongeveer £700.000 op van rijke voormalige New Labour-donoren. Terwijl Labour Together zich voordeed als een “zacht-linkse” verenigende organisatie, werkte ze achter de schermen aan het plan dat Starmer gebruikte om de macht voor Labour-rechts terug te winnen. In wezen betaalden de rijke aanhangers van New Labour om hun partij terug te krijgen. Sinds Starmer leider werd, heeft Labour Together nog eens £ 4 miljoen opgehaald doordat nieuwe, niet-Labour ultra-vermogende individuen geldschieters werden.
In 2017 huurde Labor Together Morgan McSweeney, een ervaren organisator van arbeidsrechten, in als directeur. McSweeney voerde in 2015 het Labour-leiderschapsbod van Liz Kendall uit. Kendalls weinig inspirerende Blairitische, door bedrijfslobbyisten gefinancierde campagne kwam tegen Corbyn op de laatste plaats terecht, met slechts 4,5 procent van de stemmen. Maar de opiniepeiling van Labour Together onder partijleden in 2017 liet McSweeney zien hoe hij toekomstige linkse kandidaten kan verslaan. Hun analyse verdeelde Labour-leden in drie groepen: een solide linkse kern die Corbyn steunde, die zij ‘ideologen’ noemden; ‘Instrumentalisten’ zouden stemmen op de leider die waarschijnlijk de volgende verkiezingen zou winnen; en ‘Idealisten’, die de middelste 40 procent van de leden uitmaakten en vaak jonger waren en op Corbyn projecteerden wat zij wilden dat hij zou worden, waarbij ze hem steunden voor zijn progressieve beleid en de afwijzing van Tory-bezuinigingen en Blairitische oorlogszucht en privatisering.
Om te winnen moest rechts alle ‘instrumentalisten’ voor zich winnen en een aantal zachtlinkse ‘idealistische’ leden ‘wegpellen’. Het inzicht van Labour Together was feitelijk bedoeld om idealisten te misleiden om op een rechts-vriendelijke leider te stemmen met enkele valse beloften. McSweeney nam met succes dit plan van Labor Together over om Starmer te helpen leider te worden. Het was tijdens deze periode, tijdens het directeurschap van McSweeney, dat Labour Together er niet in slaagde meer dan £ 800.000 aan donaties aan te geven, zoals vereist onder de kieswet. In 2021, lang nadat Starmer al tot leider was gekroond, bleek uit een onderzoek van de verkiezingscommissie dat de organisatie meer dan twintig overtredingen had begaan en legde haar een boete van £ 14.250 op.
De belangrijkste financiers van Labor Together zijn Trevor Chinn en Martin Taylor, respectievelijk Labour-donoren uit de jaren New Labour en Ed Miliband. Chinn verdiende zijn fortuin bij private equity firma CVC Capital, waar de eenentachtigjarige zakenman nu als senior adviseur fungeert. Taylor verdiende zijn geld via Nevsky Capital, een hedgefonds gericht op Russische investeringen dat hij in 2015 stopte. Taylor leidt nu Crake Asset Management, een hedgefonds met meer reguliere Amerikaanse beleggingen. Uit de laatste rekeningen van Crake blijkt dat de partner met het “grootste recht” – vermoedelijk Taylor zelf – £ 4,8 miljoen ontving in 2023 en £ 15,3 miljoen in 2022.
Labour Together liet hun zacht-linkse gezicht vallen, samen met de mars van Starmer naar rechts. In 2019 zeiden ze dat Labour links en rechts van de partij moest verenigen met een “hernieuwde inzet voor transformationele economische verandering.” Tegen 2023 adviseerden ze Labour echter om de nationalisatie te laten vallen om een Tory-stemmende ‘Stevenage-vrouw’ te achtervolgen. Sommigen zeggen dat Labour Together een ander pad volgt dan het Blairisme, omdat zij, net als hun denkbeeldige ‘Stevenage Woman’, de voorkeur geven aan een ‘sociaal conservatief maar economisch interventionistisch’ beleid. Dit lijkt echter in werkelijkheid te betekenen dat de beoogde kiezers een soort “zondebok”-beleid moeten worden aangegaan, gericht op bijvoorbeeld migranten, terwijl grote bedrijven een aantal “interventionistische” deals moeten sluiten voor grote overheidscontracten of subsidies. Dit kan qua toon verschillen van het Hoge Blairisme, maar qua inhoud niet zo veel van de kenmerkende mix van New Labour van anti-sociaal gedragsorders (ASBO’s) en particuliere financieringsinitiatieven (PFI’s).
Gewone Labour-leden kunnen zich niet bij Labour Together aansluiten, maar de groep pikt nieuwe multimiljonairdonoren op die geen geschiedenis hebben van het steunen van Labour. Afgelopen oktober gaf Ian Laming, CEO van vastgoedbeleggingsmaatschappij Tristan Capital Partners, hen £100.000, zijn eerste geregistreerde politieke donatie. Volgens de rekeningen van zijn bedrijf ontving hun best betaalde directeur – vermoedelijk Laming – £2 miljoen in 2023 en £9 miljoen in 2022.
Tristan Capital koopt grote panden, waaronder winkelcentra en studentenhuisvesting. In hun laatste verslagen staat dat ze ‘voorzichtig optimistisch zijn over de toekomst’. Ze ‘erkennen’ dat de Russische invasie in Oekraïne, de hoge rente en de inflatie ‘de economische vooruitzichten hebben getemperd’, maar zien een dergelijke ‘ontwrichting van de markten’ als een ‘langetermijnkans om noodlijdende of semi-noodlijdende activa te accumuleren’. Dit betekent dat de belangrijkste pro-Starmer-groep wordt gefinancierd door de baas van een bedrijf dat hoopt te winnen van de financiële crisis door goedkoop ‘noodlijdend’ vastgoed op te kopen.
De nieuwste donor van Labor Together is William Reeves, een Amerikaanse hedgefondsbaas met een fortuin dat wordt geschat op £375 miljoen. Reeves, die Labour Together in februari £50.000 schonk, is een al lang bestaande Lib Dem-financier, die de partij in 2023-2024 £140.000 schonk, en financierde ook David Laws toen het Lib Dem-parlementslid minister was in de bezuinigingsregering van David Cameron.
Labour Together is begonnen met het verbreden van zijn basis buiten hun grote geldschieters met enkele bestuursbenoemingen. Afgelopen november hebben ze barones Sally Morgan in hun bestuur geplaatst. Morgan was een minister van Arbeid onder Blair die een postministeriële carrière in het bedrijfsleven begon en directeur was van PFI-gigant Carillion toen deze instortte in wat een parlementair onderzoek ‘een verhaal van roekeloosheid, hoogmoed en hebzucht’ noemde. Haar benoeming geeft aan dat publieke investeringen in particuliere bedrijven een handtekening zullen zijn van de volgende Labour-regering.
De enorme voorsprong van Starmer in de opiniepeilingen duwt elke ontevredenheid over zijn programma naar de marge, ondanks de wijdverbreide erkenning dat zijn programma het economische beleid van de Tory’s te nauw kopieert om de vele crises in Groot-Brittannië aan te pakken. Bij de overheid zal een programma met steun van de belastingbetaler voor begunstigde bedrijven en bezuinigingen op de publieke sector waarschijnlijk voor enige weerstand zorgen onder Labour-parlementsleden en leden. Maar door een alternatieve, ondemocratische, door multimiljonairs gefinancierde structuur te creëren die zich door de bovenste lagen van de partij heen weeft, zou Labour Together een regering kunnen isoleren van dergelijke onvrede.
Bron: jacobin.com
