De protestkampen voor Palestina hebben de studentenactie opnieuw op de voorgrond van de Palestijnse solidariteitsbeweging gebracht. Een van de meest aangevallen – door het universiteitsbestuur en de pro-Israel Australasian Union of Jewish Students (AUJS) – is het kampement van de Monash University in Clayton, in het zuidoosten van Melbourne.
Het kampement is waarschijnlijk de belangrijkste actie ter ondersteuning van Palestina in de geschiedenis van de universiteit. Toen ik in 2001 bij Monash begon, was het vrijwel onmogelijk om een openbare bijeenkomst over Palestina te houden, omdat leden van de AUJS in zulke grote aantallen opdaagden dat de procedure hierdoor werd overweldigd en ontspoord. Dit was midden in de tweede intifada. Het beste wat we konden doen waren gipsen verkeerspalen met posters van de iconische afbeelding van een jongen die een steen naar een tank gooit, omgezet in pro-Palestijnse slogans. Binnen enkele uren werden ze afgebroken.
Na grote protesten in Melbourne en Sydney tegen Operatie Cast Lead in de zomer van 2008-2009, toen Israël Gaza gedurende 22 dagen binnenviel en bombardeerde, wilden we de campagne terugbrengen naar de campus. Daarom hebben we een groep opgericht, Students for Palestine.
Students for Palestine in Monash bestond uit leden van Socialist Alternative, de Islamic Students Society en enkele afvallige ambtsdragers in de studentenvakbond die braken met de Labour-studenten. We probeerden voldoende steun te krijgen om een club te registreren en evenementen te organiseren.
Toen we tijdens de lunch informatiestalletjes gingen opzetten om reclame te maken voor onze activiteiten, kregen we weerstand van zionistische studenten. Sommige studenten van de Islamitische Vereniging vertelden ons dat toen ze soortgelijke informatiestalletjes probeerden te organiseren, ze uiteindelijk omringd werden door zionistische studenten en hun spullen inpakten.
Maar we waren vastbesloten om aanwezig te zijn en dus hielden we vol.
De steun die we kregen tijdens de eerste paar bijeenkomsten moedigde ons aan om te streven naar een ambitieuze reeks evenementen tijdens de week van de Nakba-herdenking, die laat in het eerste semester viel. We noemden het Palestina Solidariteitsweek.
Op de dag van de Nakba hield de AUJS gewoonlijk een barbecue voor de Israëlische Onafhankelijkheidsdag – een viering van de onteigening en genocide op de Palestijnen. Maar in 2009 trapten we de eerste Palestijnse Solidariteitsweek af met het ophangen van de Palestijnse vlag in het centrum van de campus.
Meer dan honderd studenten, of zelfs enkele honderden (dat is moeilijk te onthouden), verzamelden zich rond het podium om naar toespraken te luisteren. Het was niet groots, maar het was de grootste pro-Palestijnse gebeurtenis in vele, vele jaren bij Monash. En het voelde belangrijk om de Palestijnse vlag op de meest prominente plek op de campus te planten.
Het veroorzaakte natuurlijk veel opschudding. De sleutelposities in de studentenvakbond werden bekleed door Labour-studenten die zich aansloten bij de nominaal “linkse” factie. Maar één ervan werd vastgehouden door een lid van Socialist Alternative. Een van de mannelijke queer-officieren en twee van de Lots Wife-redacteuren raakten ook betrokken bij Students for Palestine.
De belangrijkste Labour-studenten hadden er een hekel aan om geassocieerd te worden met de controverse die we veroorzaakten. Palestina werd nog steeds gezien als “gecompliceerd”, en uitgesproken steun voor de Palestijnen werd als zeer controversieel beschouwd – net zoals het land vandaag de dag als antisemitisch wordt aangevallen. Bijna geen enkele blanke student, en heel weinig van wat voor links doorging, zou een standpunt over deze kwestie innemen.
Palestine Solidarity Week werd ter sprake gebracht tijdens de volgende vergadering van de studentenraad en er werd een motie van afkeuring ingediend tegen Omar Hassan, de onderwijs-public affairs functionaris, omdat hij zijn positie gebruikte om de acties van Students for Palestine te steunen.
De raad stemde ervoor om zijn loon voor veertien dagen vast te leggen. Er kwamen veel Students for Palestine-activisten naar de bijeenkomst om de Labour-studenten onder druk te zetten. Zij hadden de stemmen om de motie aangenomen te krijgen, maar wij zouden hen ervoor laten verantwoorden. Toen ze Omars salaris vastlegden, werd voor iedereen alleen maar bevestigd wat voor een stel ruggengraatloze bureaucraten ze waren – meer geïnteresseerd in het beschermen van hun toekomstige carrièrevooruitzichten dan in het bestrijden van de apartheid in onze tijd.
In het tweede semester deed Students for Palestine mee aan de verkiezingen voor de studentenvakbonden.
Naast onze eigen evenementen, zoals forums en filmvertoningen, brachten we ook activisten naar een evenement dat de universiteit organiseerde: een debat over de vraag of Hamas erkend moet worden door de federale overheid. Danny Lamb, een prominente zionistische woordvoerder, en Mark Dreyfus, nu federaal procureur-generaal, bepleitten het negatieve. Malcolm Fraser en een academicus die gespecialiseerd is in terrorismestudies waren bevestigend.
Met zulke sprekers was er weinig feitelijk ‘debat’ en nog minder sprake van Israëls misdaden – totdat Michael Shaik van Free Palestine Melbourne als laatste spreker opkwam voor het bevestigende woord. Hij was de enige spreker die de vraag stelde aan Dreyfus (die vervolgens sprak): zou hij het bezettingsgeweld veroordelen? Shaik besteedde zijn tijd aan de misdaden van Israël, waarbij hij sprak namens ons allemaal die Palestina steunden die die avond aanwezig waren. Het debat werd bijgewoond door honderden studenten en er was veel belangstelling voor, niet in de laatste plaats omdat we er het hele jaar door in waren geslaagd om van Palestina een belangrijk onderwerp op de campus te maken.
We hadden een solide kern van activisten gevormd die diep betrokken waren bij de zaak van de Palestijnen. Soms kan de enorme omvang van hun onderdrukking ervoor zorgen dat mensen zich machteloos voelen. Maar het feit dat we ons op de campus konden organiseren en studenten konden opleiden en betrekken, voelde als een manier waarop we op een kleine manier konden bijdragen aan een internationale beweging. Sommige van deze kernmensen organiseren zich nog steeds samen in de Free Palestine Melbourne-groep.
De aard van organiseren op de campus is dat er altijd verandering is in het personeel ter plaatse. De activiteiten van Students for Palestine zijn eb en vloed, voornamelijk afhankelijk van de agressie van Israël, soms van de vijandigheid van de universiteit of de studentenvereniging. Het hangt ook af van de andere activiteiten waarop mensen zich concentreren. Maar het is erin geslaagd aanwezig te blijven om te kunnen reageren wanneer Israël een nieuwe aanval lanceert.
Er bestaat geen twijfel dat de nacht waarop mensen naar Monash kwamen om het kampement te verdedigen tegen de dreiging van een aanval van ex-IDF-soldaten en hun aanhangers het hoogtepunt is geweest van de Palestijnse solidariteitsactie tot nu toe op de campus in de afgelopen 25 jaar – waarschijnlijk veel langer. Degenen onder ons die deel hadden uitgemaakt van de eerdere edities van Students for Palestine konden niet trotser zijn geweest toen ze het zagen.
Bron: redflag.org.au
