Het immigratiebeleid van Labour – rs21 – revolutionair socialisme in de 21e eeuw

SJ Gerdes
•
16 december 2024

Starmer’s Labour verdubbelt de grensbeveiliging en het restrictieve migratiebeleid. Te midden van de toenemende vijandigheid jegens migranten moet links solidariteit opbouwen onder de hele arbeidersklasse.

Toezeggingen, missies, mijlpalen: onder de vele rebrandingen die Keir Starmers leiderschap van de Labour Party, en nu van het land, heeft ondergaan, blijft één ding standvastig: een toewijding aan het bouwen van ‘sterke fundamenten’ voor Groot-Brittannië, wat ‘veilige grenzen’ betekent. ‘. Grensbeveiliging, zo betoogt het Labour-manifest, is essentieel om ervoor te zorgen dat migratie ‘beheerd’ en ‘gecontroleerd’ wordt, wat zal leiden tot meer eerlijkheid in het systeem, het elimineren van ‘mensensmokkelbendes’ en het verlagen van de kosten voor de belastingbetaler.

Labour heeft het Rwanda-programma van de Tories geannuleerd, niet om principiële redenen, maar op basis van de kosten. In plaats daarvan belooft Labour de ‘achterstand op asielgebied’ aan te pakken en snel degenen wier claims niet succesvol zijn, te verwijderen. De regering heeft in de Koningstoespraak ook een nieuwe grensbeveiligings-, asiel- en immigratiewet aangekondigd, die een nieuw ‘grensveiligheidscommando’ zal instellen met bevoegdheden op het gebied van ‘terrorismebestrijding’. Dit gaat gepaard met meer toezicht en het delen van inlichtingen langs Europese migratieroutes, in samenwerking met de internationale rechtshandhaving.

Sinds zijn aantreden heeft Starmer inspiratie gezocht bij de extreemrechtse premier van Italië, Georgia Meloni, over opvallende deportatieovereenkomsten. Tijdens een recent bezoek aan Irak ondertekende minister van Binnenlandse Zaken Yvette Cooper een overeenkomst waarin financiering werd toegezegd om de lokale wetshandhavers en overheid op te leiden, en om samen te werken aan een nieuwe taskforce om immigratieroutes te ontwrichten. In ruil daarvoor zal de Iraakse regering samenwerken met de Britse regering om de deportaties te bespoedigen van hun burgers wier asielaanvraag niet succesvol was. Er wordt verwacht dat Labour meer van dit soort deals zal sluiten met andere landen waarvan de onderdanen een aanzienlijk aantal kleine bootovertochten maken.

Hoewel de Kanaalovergangen het debat voorafgaand aan de verkiezingen domineerden, is het asielbeleid niet het enige strijdtoneel op het gebied van het immigratiebeleid. Labour zet zich ook in om de immigratiecijfers in het algemeen terug te dringen, inclusief het aantal mensen dat hier komt werken. In reactie op de meest recente immigratiecijfers van het Office of National Statistics heeft Keir Starmer een nieuw Witboek aangekondigd waarin plannen worden uiteengezet om de migratie terug te dringen. Gekoppeld aan de herziening door het Migration Advisory Committee van de lijst met knelpuntberoepen en visa voor geschoolde migratie, zei Starmer dat het nieuwe Witboek zal onderzoeken hoe het ‘op punten gebaseerde’ immigratiesysteem kan worden hervormd, en nieuwe verwachtingen zal scheppen voor werkgevers om te investeren in de opleiding van de ‘binnenlandse’ arbeidskrachten als zij werknemers in dienst nemen via visa voor geschoolde werknemers of afhankelijk zijn van degenen die toegang krijgen tot de arbeidsmarkt via de schaarse beroepsroutes.

Starmers bizarre toespraak waarin hij het Witboek aankondigde, beschuldigde zijn Tory-voorgangers er ook van dat ze na de Brexit een ‘open grenzen’-beleid voerden. De Tories maakten een einde aan de bewegingsvrijheid nadat Groot-Brittannië de EU had verlaten, wat heeft geresulteerd in een afname van de immigratie uit EU-landen. Dit heeft echter niet geleid tot een daling van de immigratiecijfers in het algemeen, wat volgens Starmer te wijten is aan het feit dat de economie ‘hopeloos afhankelijk’ is van arbeidsmigranten. Starmer bracht deze ‘afhankelijkheid’ van arbeidsmigranten ook in verband met het aantal Britten dat zonder werk zit en een langdurige ziekteuitkering krijgt. Labour probeert ook het uitkeringssysteem te hervormen, met als doel meer gehandicapte en chronisch zieke mensen weer aan het werk te krijgen door te dreigen met veranderingen in wie toegang heeft tot essentiële uitkeringen.

Dit maakt het koppelen van de strijd voor de rechten van arbeidsmigranten aan de strijd voor de rechten van gehandicapten essentieel, aangezien deze maatregelen verbonden zijn met de politieke wens om het aantal arbeidsmigranten terug te dringen, en daarom de noodzaak om in plaats daarvan elke beschikbare Britse burger aan het werk te krijgen.

De Labour-regering pretendeert niet dat zij de arbeidsmigratie tot nul kan terugbrengen en weet dat arbeidsmigranten zullen blijven participeren op de arbeidsmarkt. Veel van deze werknemers, vooral in sectoren met een hoog risico, zoals huishoudelijk werk en de landbouw, bevinden zich nog steeds in precaire situaties, en de bestraffende aanpak van Labour concentreert hun rechten niet. Er is uitgebreid bewijs dat restrictieve visumvoorwaarden en een gebrek aan rechten (zoals toegang tot publieke middelen, de mogelijkheid om van werkgever te veranderen of over te stappen op andere visumroutes) verband houden met uitbuiting. Geen van deze kwesties zal waarschijnlijk op zinvolle wijze worden aangepakt in de huidige plannen van Labour. In plaats van ervoor te zorgen dat kwetsbare werknemers toegang hebben tot ondersteuning, pocht Labour trots op de toegenomen invallen en deportaties op de werkplek. Volgens cijfers van het ministerie van Binnenlandse Zaken zijn de invallen van immigratie op werkplekken met 34 procent toegenomen, en het aantal arrestaties in verband met invallen met 25 procent sinds Labour in juli 2024 aan de macht kwam.

Immigratie is lange tijd een controversieel onderwerp geweest, zowel in het reguliere politieke discours als in de media, maar ook onder links. Vooral waar socialisten deelnemen aan verkiezingsprojecten is het risico van triangulatie op het gebied van immigratie groot, gezien de angst dat dit kiezers zou kunnen ‘afstoten’ als iemand overkomt als ‘te pro-migratie’ of ‘open grenzen’. Nu de greep van het grensregime op de levens van mensen steeds groter wordt, is het de hoogste tijd dat triangulatie wordt afgeschaft. Socialisten moeten zich opnieuw inzetten voor een krachtige verdediging van de hele arbeidersklasse – ongeacht hun immigratiestatus. Onze solidariteitsbanden mogen niet worden uitgehold door de willekeurige categorieën die de staat aan verschillende arbeiders toekent. In de praktijk moet dit betekenen dat vakbondsleden standvastig moeten blijven in hun steun aan arbeidsmigranten, en zich opnieuw moeten inzetten voor politieke activiteiten die medeplichtigheid aan het grensregime weigeren: tegen invallen, tegen berichtgeving, tegen deportatie.