Er is een geweldige cast aanwezig Burgeroorlog, de nieuwe film geschreven en geregisseerd door Alex Garland. Ze geven daar alles – Kirsten Dunst, Wagner Moura, Stephen McKinley Henderson, Jesse Plemons en Nick Offerman – en bereiken soms memorabele effecten in gegarandeerde rollen. Ik zie Dunsts glinsterende, harde blik nog voor me als een uitgebrande fotojournalist die de door oorlog verscheurde Verenigde Staten doorkruist. Ik hoor de treurige toon van Henderson veranderen als hij aangeeft dat hij zich bij het kleine groepje verslaggevers wil aansluiten op een “zelfmoordmissie” omdat hij oud en ziekelijk is en met zijn journalistieke laarzen aan wil sterven. En Plemons verdient de lovende recensies voor zijn zenuwslopende optreden in één sequentie als een misdadige militieman met een snoepappelrode zonnebril en die van zijn doodsbange gevangenen eiste: “Wat voor soort Amerikaan ben jij?”
Het is de bedoeling dat je je geboortestaat noemt, en het is erg ongezond voor je als je het verkeerde antwoord geeft. Het is de tweede Amerikaanse Burgeroorlog, zie je, wat betekent afscheiding, mensen die vechten namens hun staten of staatsallianties, zwervende bendes van ultragewelddadige milities, en veel verwarring onderweg. .
De zwakke schakel in de cast lijkt mij Cailee Spaeny (Priscilla Presley in Priscilla) als de aspirant-fotojournalist in opleiding Jessie Cullen, die het personage van Dunst, Lee Smith, als een held aanbidt. Jessie wordt verondersteld een jonge vrouw van middelbare leeftijd te zijn met ongewone, zelfs obsessieve ambitie en gedrevenheid, maar ze ziet eruit als een jaar of zestien en zal waarschijnlijk niet geobsedeerd zijn door iets belangrijkers dan het schoolbal.
Maar er is een groter probleem, namelijk dat al deze uitvoeringen op drift raken in een verwarrende Amerikaanse apocalypsfilm die nooit op orde komt. Garland wordt zo ideologisch gedreven door dit punt, zonder dat hij ook maar enige overtuigende punten naar voren kan brengen – zie de manier waarop vergelijkbare ‘grote ideeën’ zijn laatste film torpederen, Heren (2022) – dat hij de fundamentele waarheidsgetrouwheid verwaarloost. Er zijn zoveel punten in de film waarop je je afvraagt over het inconsistente gedrag van de personages en de onwaarschijnlijke manier waarop Garland de dystopische toekomst van de Verenigde Staten vertegenwoordigt.
“Zombiefilms geven apocalyptische visioenen zo veel beter weer”, dacht ik al vroeg in de film, terwijl ik me de geweldige film van George Romero herinnerde. Nacht van de levende doden/Dageraad van de doden/Dag van de doden trilogie. Ik dacht ook aan 28 dagen later (2002), de geweldige zombiefilm, geschreven door Alex Garland, die steeds meer op het hoogtepunt van zijn carrière lijkt. Kort voordat BurgeroorlogNa de release van de film kondigde Garland aan dat hij niet langer zou regisseren. Het is echter een pensionering waarvan hij lijkt te zijn teruggelopen. Het spijt me een beetje dat Garland het regisseren toch niet opgeeft, want hoe langer hij regisseert, hoe meer hij zijn eigen reputatie als scenarioschrijver ondermijnt.
Burgeroorlog gaat over vier journalisten die besluiten om van New York City naar Washington DC te rijden, een gevaarlijke roadtrip door een niemandsland van vernietiging, factieoorlogen en maatschappelijke ineenstorting. Hun doel is om de belegerde dictator-president (Offerman) te interviewen. Er wordt ons verteld dat hij journalisten in Washington ‘ter plekke neerschiet’, en dat is niet overdreven, dus de drie journalisten plus één wannabe-journalist zijn inderdaad op een zelfmoordmissie. De president is een vaag Trumpiaanse figuur die zich verschanst in het Witte Huis en weigert de realiteit onder ogen te zien dat hij wordt belegerd. De film begint in close-up met hem terwijl hij zijn dwaze regels repeteert voor een publieke verklaring waarin hij aankondigt dat de federale strijdkrachten op het punt staan de ‘grootste overwinning in de geschiedenis van de mensheid’ te behalen. Een interview krijgen met zo’n waanvoorstellingen en gevaarlijke opperbevelhebber is voor het personage van Dunst ‘het enige verhaal dat er is’.
Dit komt allemaal aan het begin van de film, en het is nu al een verbijsterende bewering. Journalisten behoren zeker tot de weinigen die op een professionele manier kunnen profiteren van oorlog, chaos en ineenstorting. Immers, in dergelijke omstandigheden praktisch alles is een verhaal vol urgente belangstelling.
Natuurlijk veronderstellen we dat de wereld van de media nog steeds functioneert, en de film van Garland lijkt niet duidelijk te kunnen maken of dat wel of niet zo is. Er wordt ons verteld dat Lee’s mentor, journalist Sammy (Henderson), nog steeds werkt voor “wat er nog over is van de New York Times”, maar als de New York Times functioneert nauwelijks, welke andere nieuwssites zullen waarschijnlijk wel volledig operationeel zijn? Joel (Moura) is een verslaggever die voor Reuters werkt, zo lijkt het, maar we zien hem of iemand anders nooit een kopie indienen of de intentie daartoe uiten. Het internet werkt nauwelijks, zelfs niet in wat lijkt op een chic hotel waar ze in NYC verblijven.
Ondertussen proberen mensen in het binnenland, wier leven nog steeds onaangetast is door oorlogvoering, ‘te doen alsof dit niet gebeurt’, dus vermoedelijk doen ze hun best om het nieuws niet te lezen, te bekijken of te horen. Onze helden stuiten op een stad die probeert de normale gang van zaken vast te houden, waar een jonge vrouw die in een kledingboetiek werkt, tegen hen zegt: ‘Meestal proberen we ons er buiten te houden. Met alles wat er gaande is, lijkt het erop dat dit het beste is.”
Onthoud die fantastisch intense en geconcentreerde openingsscène Dageraad van de doden (1978) terwijl het tv-station in Philadelphia zijn laatste uitzending doet voordat het wordt aangevallen door hordes zombies, waarbij de weinige overlevenden een helikopter stelen en net op tijd vanaf het dak van het station opstijgen? Herinner je hun vlucht over Amerikaans terrein, waar ze moesten beoordelen waar ze op het platteland het risico liepen om te gaan tanken? En dan verschuilen ze zich uiteindelijk in dat winkelcentrum in de buitenwijken waar tenminste een overvloed aan benodigdheden en zelfs alle luxe aanwezig is – alleen blijkt dat de ultieme Amerikaanse valstrik te zijn?
Oh, de prachtig gestructureerde helderheid van dat verhaal. Goede Tijden.
Het beste argument dat je voor het verhaal van Garland kunt maken, is dat er zo’n willekeurige lappendeken van gebieden is die als veilig worden beschouwd en andere die totaal instorten, dat het niet duidelijk is welke omstandigheden er ergens in de wereld zijn. Dus nogmaals: functioneren de media echt niet, zijn ze echt niet in staat verslag uit te brengen over de lokale omstandigheden? Zo ja, waarom zou u dat dan niet glashelder maken? Die totale chaos zou de terreur kunnen vergroten, maar een groot deel van de tijd gaat het verloren in de plot die onze helden op een roadtrip zet met vreemde ontmoetingen die geconstrueerd lijken om debatten over journalistieke ethiek te genereren – waarover de personages vervolgens debatteren. Dit is een onderwerp dat volgens Garland de sleutel tot zijn project is. Hij wil ouderwetse, onbevooroordeelde, ‘objectieve’ berichtgeving vieren: ‘Dit is dus een terugkeer naar een oude vorm van journalistiek, verteld op de manier van die journalistiek.’
En je weet waar hij het over heeft: het syndroom dat wordt vertegenwoordigd door Fox News versus MSNBC, tv-nieuwskanalen die preken voor het conservatieve Republikeinse of liberale Democratische koor. Maar de beschouwing over wat ‘objectieve’ journalistiek mogelijk zou kunnen betekenen, is zo oppervlakkig dat de zelfgenoegzame toon van Garlands opmerkingen nauwelijks wordt gewaardeerd.
Luis Buñuel vertegenwoordigde een dergelijke ethiek ooit in een scène uit zijn furieus satirische documentaire Land zonder brood (1933), waarin een filmmaker weigert een stervend kind te helpen dat langs de weg ligt, omdat dit een objectieve weergave van de realiteit van de verarmde plattelandsgemeenschap die we onderzoeken zou verstoren.
En natuurlijk is er altijd de vernietigende verwijdering van PBS door Alexander Cockburn MacNeil/Lehrer-rapport, ‘The Tedium Twins’, zoals de twee stugge journalisten – leidende figuren van de televisiejournalistiek in het tijdperk dat Garland vermoedelijk viert – debatteren met gekmakende, idiote onpartijdigheid over de vraag of Christus wel of niet gekruisigd had moeten worden, en gaan op een even saaie manier te werk. objectiviteit” de voor- en nadelen van kannibalisme en slavernij.
Garland lijkt niet opgewassen tegen de taak om zijn eigen kwesties dieper dan een millimeter te beschouwen. Lee vertegenwoordigt de ‘juiste visie’, die in essentie neerkomt op het weigeren van morele of ethische overwegingen: ‘Als je eenmaal die vragen begint te stellen, kun je niet meer stoppen. Wij vragen het dus niet. We nemen op, zodat andere mensen erom vragen.” Ze is echter zo opgebrand dat ze haar geloof in haar eigen geloof verliest. Daar om de vlag op te pakken terwijl ze hem laat vallen, zijn Jessie, een fotografe die zichzelf naar Lee modelleert, en Lee’s naamgenoot Lee Miller: “De eerste fotograaf in Dachau”, wordt ons behulpzaam verteld. Jessie moet haar preutse emoties overwinnen om gebeurtenissen objectief vast te leggen zoals ze plaatsvinden.
Moura’s Joel is een adrenalinejunkie die hunkert naar gevechtsbeelden, totdat hij gewapende mensen tegenkomt zonder respect voor de pers. Hij wordt in evenwicht gehouden door Sammy, de oude humanist en het geweten van de groep, die in staat is fatsoen vast te houden terwijl hij nog steeds zijn werk doet – hoewel we hem nooit daadwerkelijk iets zien doen dat met verslaggeving te maken heeft.
Ook onderdeel van Garlands objectiviteitsaanbidding is zijn toewijding aan wat hij beschouwt als politieke onpartijdigheid. Ondanks alles wat we weten over de gewelddadige facties die momenteel in de Verenigde Staten actief zijn, toont Garlands film ‘Portland Maoïsten’ die blijkbaar in rep en roer zijn en een voortdurende afscheidingsoorlog voeren onder leiding van de ‘Western Forces’ (WF), een alliantie van Texas en Californië, de laatste twee staten in de unie die waarschijnlijk politiek samen zullen komen.
Ik had niet harder kunnen lachen om die openbaring tussen Texas en Californië in de film, die zo duidelijk al vroeg was geplant om de bonafide ‘beide kanten’ van de film aan te kondigen. Je mag politiek hard rechts niet beledigen door de punten te verbinden tussen wat er nu gebeurt en wat er waarschijnlijk zal gebeuren in een dystopische toekomst! Nog gekmakender is de verwijzing naar Lee’s carrièremakende foto van ‘het bloedbad in Antifa’, zonder aan te geven of leden van Antifa zijn afgeslacht of de massamoord hebben gepleegd.
Deze strategie lijkt vruchten af te werpen aan de kassa, die robuuste opbrengsten rapporteert, vooral in de onverwacht “overpresterende” rode staten in het zuiden en zuidwesten. En dat komt omdat Garland zich volledig aansluit bij de heersende opvatting dat alle vormen van ontwrichtende strijd slecht zijn, of je nu vecht voor gerechtigheid of onrechtvaardigheid, gelijkheid of ongelijkheid, democratie of fascisme. Burgeroorlog is een algemeen waarschuwend verhaal, samengevat door Lee, die op lugubere wijze zegt: ‘Elke keer dat ik een oorlogsgebied overleefde, dacht ik dat ik een waarschuwing naar huis stuurde: doe dit niet. En toch zijn we hier.”
Bij het bestrijden van allerlei soorten conflicten in een gemakkelijke ‘oorlog is de hel’-houding, is het gebrek aan bezorgdheid van de film over precies WHO doet Wat naar van wie en voor Wat De oorzaak is zo stom en beperkend dat het onmogelijk is om het serieus te nemen. Was de eerste burgeroorlog – je weet wel, degene die de slaven bevrijdde – gewoon het zoveelste voorbeeld van een zinloos bloedbad zonder enig doel? Maakt het niet uit welke kant de oorlog begon – waar elke partij voor vocht – wat er op het spel stond? In Amerika ondervinden we nog steeds de gevolgen van die oorlog, en een eerlijkere film over de tweede burgeroorlog zou precies die breuklijnen hebben overgenomen van wat de democratie kan corrumperen op manieren die sindsdien door onze samenleving razen. .
Garlands lafhartige aanpak omvat slechts het vaagste doel om mensen aan het praten te krijgen, “provoceren – niet op een antagonistische manier, maar op een causale manier – om een denkproces en uitwisseling uit te lokken.”
Ga aan de kant, MacNeil en Lehrer, Alex Garland is hier om zich bij jullie aan te sluiten en er de Tedium Triplets van te maken.
Bron: jacobin.com
