Daniël Bessner
Het is een heel oud standpunt, dat in ieder geval teruggaat tot het midden van de twintigste eeuw, toen de Verenigde Staten besloten meer betrokken te raken bij mondiale aangelegenheden, met name Europese aangelegenheden. Vroeger moest je je echt concentreren op de concurrentie om de grote macht. Dit is een trommel geweest waar zowel bij de Democratische als bij de Republikeinse partijen op geslagen is, maar vooral bij de Republikeinse Partij.
Dit was feitelijk de voornaamste overtuiging van Henry Kissinger en Richard Nixon, namelijk dat de oorlog in Vietnam de aandacht afleidde van de omgang met grotere en belangrijkere machten als de Sovjet-Unie en China. En je zou eraan kunnen toevoegen dat het ook een tijdje duurde voordat Nixon en Kissinger zelf Vietnam verlieten. Het is gemakkelijk om in dit soort buitenlandse situaties betrokken te raken.
Ik denk dus dat dit de inherente spanning is van het imperiale management: je zou een grootse strategie kunnen hebben die zegt dat je je vandaag op China moet concentreren, of, in de jaren zeventig onder Kissinger en Nixon, op de Sovjet-Unie. Maar als je een groot imperium bent, heb je al deze betrokkenheid en verplichtingen over de hele wereld, en uiteindelijk raak je verzand in wat theoretici op het gebied van de internationale betrekkingen ‘perifere belangen’ zouden noemen. Ik denk dat dat precies is wat je ziet in het Midden-Oosten. Het is bekend dat Jake Sullivan vlak voor de aanslagen van 7 oktober een toespraak hield waarin hij uitbazuinde dat de Verenigde Staten in het Midden-Oosten minder vastzaten dan ooit tevoren.
Dus de vraag voor de regering-Trump en voor iemand als Elbridge Colby is: zal hij in principe in staat zijn om zaken die van direct belang zijn te negeren, bijvoorbeeld wat er aan de hand is in Syrië of wat er gaande is in Israël, en de nationale veiligheid te heroriënteren? bureaucratie en establishment richting grotemachtsconcurrentie met China? Dat is precies wat Colby wil. Ik heb begrepen dat Colby de hegemonische positie van de Verenigde Staten in Oost-Azië wil behouden, en zijn mondiale hegemonistische positie wil behouden, en om dat te doen wil hij de confrontatie aangaan met China. Dit is de vraag om naar uit te kijken. Zal dat mogelijk zijn?
Ik denk dat het een open vraag is, en het zal niet gemakkelijk zijn voor iemand als Colby om het staatsschip in één richting te duwen. Dus wat ik me kan voorstellen dat er zal gebeuren, is dat verschillende delen van de nationale veiligheidsstaat zich uiteindelijk op verschillende dingen zullen concentreren, en we zullen moeten afwachten wat de teneur van de hele regering zal zijn.
Bron: jacobin.com
