Het maakt niet zoveel uit wie de Democraten leidt

Wanneer mensen in de trein stappen, letten ze niet op het ras, geslacht of de muzieksmaak van de machinist. Ze verwachten niet dat dit invloed heeft op de eindbestemming van de treinreis.

“Die oude witte mompelaar zou ons naar de stad brengen. Nu zit er een zwarte vrouw in het bestuurderscompartiment; ik denk dat we overal terecht kunnen komen, misschien wel op een plek waar het leven geweldig en makkelijk is en iedereen er goed uitziet.”

Dat heeft niemand ooit gezegd.

Als het gaat om de Amerikaanse politiek en de politieke voertuigen van de heersende klasse, geldt dezelfde algemene regel: de treinen rijden op rails die zijn aangelegd door de rijken en machtigen, en de machinisten worden tientallen jaren lang methodisch getest om er zeker van te zijn dat ze elke bocht kennen en, indien nodig, met onhandelbare passagiers om kunnen gaan.

Of het nu de Democratische of de Republikeinse locomotief is, de bestemming is altijd dezelfde: Crapsville, waar de lonen laag zijn, er geen universele gezondheidszorg bestaat, overal politieagenten en gevangenissen zijn en het geld naar de zakken van miljardairs stroomt en wordt gebruikt om het militair-industriële complex te financieren.

Er zijn af en toe uitzonderingen op de regel, zoals Donald Trumps ontsporing van de Republikeinse Partij. Maar zulke gebeurtenissen zijn buitengewoon zeldzaam, zelfs uniek. En zelfs dan is Crapsville nog steeds de bestemming.

Het tegenovergestelde van zeldzaam en uniek is Kamala Harris.

Een carrière-aanklager wiens professionele leven draaide om het vullen van gevangenissen met arme mensen. Een vicepresident die meedeed aan de genocide in Palestina. Maar bovenal is Harris een democraat van het establishment. Dat klinkt niet zo belastend als andere aanklachten die tegen haar zijn ingediend. Toch overtreft het die.

De Amerikaanse politiek is vaak geobsedeerd door de identiteit en het karakter van potentiële presidenten. Politiek heeft uiteraard een morele dimensie die niet los kan worden gezien van de antecedenten van personen die een ambt ambiëren. Maar de kortzichtige focus op de vraag of iemand op basis van karakter als geschikt voor een ambt wordt beschouwd – of dat zijn of haar raciale of genderidentiteit een teken van sociale vooruitgang zal zijn als hij of zij wordt gekozen – leidt af van de kern van de zaak: de aard van de heersende klasse en het karakter van haar politieke partijen.

Gedurende de laatste paar verkiezingscycli is de Democratische Partij het favoriete politieke voertuig geworden van de Amerikaanse heersende klasse, de machtigste individuen van het land. De partij vertegenwoordigt de meeste van de rijkste congresdistricten, ontvangt het leeuwendeel van de politieke donaties van multinationals en staat nu bekend als de partij die het meest verbonden is met (en steun verleent aan) de inlichtingendiensten en de surveillancestaat.

De Amerikaanse heersende klasse is niet zomaar een groep mensen die het iets beter hebben gedaan dan de rest, door geboorte of anderszins. Het is een interventionistisch beest dat 72 internationale regimeveranderingen heeft geprobeerd, inclusief staatsgrepen, in de vier decennia na de Tweede Wereldoorlog (volgens onderzoeken van Lindsey A. O’Rourke, assistent-professor internationale politiek aan Boston College).

Het land is verantwoordelijk voor tientallen miljoenen doden wereldwijd door zijn militaire agressie tegen talloze landen, waaronder Irak, Afghanistan en Palestina.

Het is een heersende klasse die, ondanks dat ze aan het hoofd staat van de meest welvarende en productieve economie in de menselijke geschiedenis, weigert om de overgrote meerderheid van de bevolking basisvoorzieningen te bieden, zoals universele gezondheidszorg of een fatsoenlijk pensioen na pensionering.

Het is een van de meest meedogenloze, gewelddadige en egoïstische sociale groepen uit de menselijke geschiedenis.

Voor zover een karakterbeoordeling van Harris gerechtvaardigd is, zou het niet moeten zijn om te bepalen of ze geschikt is om de Democraten te leiden. Het zou de basis van haar succes bij het verkrijgen van de presidentiële nominatie in twijfel moeten trekken.

Je kunt je afvragen wat voor soort persoon het politieke orgaan van een van de meest verachtelijke en destructieve maatschappelijke lagen ter wereld zou willen leiden, een partij van genocide zou willen leiden, het roer zou willen overnemen van een instituut dat verantwoordelijk is voor grove ongelijkheid en armoede in de Verenigde Staten en zelfs de hele wereld.

Het antwoord op die vraag is “veel mensen”. En niet alleen sociopaten. Veel goedhartige mensen willen het Amerikaanse kapitalisme verbeteren en geloven dat ze dat kunnen doen door via de Democraten te werken. Iedereen die lang genoeg in de politiek zit, weet dat er geen gebrek is aan misleide mensen – zowel links als rechts – die denken dat ze het onveranderlijke kunnen veranderen.

De relevantere vraag is wat voor soort personage door de Democratische elite geaccepteerd zou worden en ervoor zou zorgen dat de heersende klasse haar zakken leegt in een poging geld vrij te maken voor de verkiezingscampagne.

Het antwoord is iemand die al bewezen heeft dat ze één van hen is.