Het nieuwe tijdperk van dodelijke abortussen in achterbuurten is hier – Mother Jones

Kamala Harris‘ campagne benadrukt de vermijdbare dood van twee vrouwen die nog in leven zouden zijn als Georgia’s abortusverbod er niet was geweest. Deze week verslag van ProPublica bevestigde de waarschuwing dat abortusverboden dodelijk kunnen zijn door de namen en gezichten van twee vrouwen uit Georgia naar voren te brengen, Amber Thurman en Candi Miller, die in 2022 overleden, maar nu nog in leven zouden zijn als de staat geen verbod had ingesteld.

“Ambers moeder vertelde me dat het woord ‘voorkombaar’ in haar gedachten steeds weer terugkomt,” zei Harris donderdagavond op een campagneforum in Michigan, georganiseerd door Oprah Winfrey. Thurmans moeder en twee zussen zaten in het publiek. “Dit verhaal is helaas niet het enige verhaal over wat er is gebeurd sinds deze verboden zijn ingevoerd.”

Amber Thurman en Candi Miller stierven beiden nadat medicatie-geïnduceerde abortussen er niet in slaagden al het foetale weefsel te verdrijven, wat resulteerde in dodelijke infecties, ProPublica gerapporteerd. Zij behoorden tot de eerste vrouwen die stierven aan wat je een moderne achterkamerabortus zou kunnen noemen: abortussen die ondergronds zijn gegaan en verbannen uit de veiligheid van deskundig medisch toezicht.

In de dagen sinds ProPublica het nieuws van deze vermijdbare sterfgevallen brachten, hebben anti-abortusactivisten geprobeerd de vrouwen de schuld te geven. “Abortus doodde Amber Thurman,” plaatste anti-abortusactiviste Lila Rose op X, waarbij ze de schuld van het verbod naar de procedure en, impliciet, naar Thurman zelf verlegde. De verhalen zijn ingewikkeld voor voorstanders die vechten om abortusmedicatie op de markt te houden, omdat hun verhalen de zeldzame keren benadrukken waarin medicamenteuze abortussen spoedeisende nazorg vereisen. (Zulke episodes staan ​​centraal in een huidige rechtszaak om een ​​van de medicijnen, mifepriston, van de markt te halen.) Maar van het begin tot het einde van hun tragische verhalen is het duidelijk dat beide vrouwen om één reden zijn gestorven: het strikte abortusverbod in Georgia.

Het is een verhaal dat de campagne van Harris blijft vertellen, met een bijeenkomst op vrijdag in Atlanta, waar ze een waarschuwing uitsprak: “Als [Trump] opnieuw wordt gekozen, weet ik zeker dat hij een nationaal abortusverbod zal ondertekenen.” En daarmee zullen meer mensen sterven. “Er is een woord, voorkombaar, en er is een ander woord, voorspelbaar,” zei Harris. “En de realiteit is dat voor elk verhaal dat we horen over het lijden onder Trumps abortusverboden, er zoveel verhalen zijn die we niet horen.”

Op het debatpodium van vorige week sloot Trump niet uit dat hij een nationaal abortusverbod zou ondertekenen. En zijn bondgenoten die Project 2025 hebben opgesteld, hebben uiteengezet hoe abortus, inclusief abortussen die met medicatie worden uitgevoerd, landelijk kan worden verboden. Het is een boodschap die haar campagne vanaf het begin heeft laten horen, aangezien deze leunt op de gezondheidscrisis die is veroorzaakt door de omverwerping van Ree om kiezers te motiveren. Maar het is ook de trieste waarheid.

De verhalen van de twee vrouwen doen griezelig denken aan die van meer dan 50 jaar geleden, toen vrouwen stierven door het verkrijgen van illegale abortussen van artsen of anderen die niet in staat waren om ze uit te voeren, of door martelende pogingen om er thuis een op te wekken. Toen het Hooggerechtshof Ree twee jaar geleden waarschuwden artsen, historici en politici dat vrouwen zouden sterven. We weten nu dat het minder dan twee maanden duurde voordat er minstens één stierf.

“Ik vrees dat hun situaties niet uniek zijn,” schreef Dr. Daniel Grossman, de directeur van een onderzoeksgroep op het gebied van reproductieve gezondheid aan de Universiteit van Californië, San Francisco, op X. “Ik denk dat het zeer waarschijnlijk is dat andere vrouwen en zwangere mensen zijn gestorven doordat hun zorg werd geweigerd of uitgesteld of doordat ze te bang waren om zorg te zoeken – allemaal vanwege de verboden op abortus.” Als bewijs citeerde Grossman een nieuw onderzoek waarin patiënten en zorgverleners rapporteerden over de bijna-doodscenario’s die ze zijn tegengekomen onder post-Ree abortusverboden, zaken die erg lijken op die van Thurman en Miller. In 86 verhalen beschrijft het rapport patiënten wiens zwangerschappen, miskramen en complicaties na abortus hun leven bedreigden. En toch weigerden artsen hen te behandelen.

Kort daarna het Hooggerechtshof vernietigde Roe tegen Wade in juni 2022 stelde Georgia een verbod van zes weken in. Net als andere draconische wetten die die zomer in het hele land opdoken, was de taal ervan medisch vaag, maar juridisch bestraffend. Artsen en ziekenhuizen moesten raden welke procedures daadwerkelijk verboden waren en wanneer precies uitzonderingen voor het leven van de moeder in werking traden. Als een officier van justitie en jury hun beslissing in twijfel trokken, hingen mogelijke gevangenisstraffen boven hun beslissingen. Vrijwel onmiddellijk kozen artsen in Thurmans geval een pad dat leidde tot haar dood.

Thurman was een gezonde 28-jarige alleenstaande moeder van een zesjarige toen ze erachter kwam dat ze zwanger was van een tweeling. Thurman wilde een chirurgische abortus, maar ProPublica gemeld, was het zes weken durende verbod in Georgia net van kracht geworden. Thurman reed naar North Carolina voor de procedure, maar nadat het verkeer ervoor zorgde dat ze haar afspraak miste, werd haar in plaats daarvan een medicamenteuze abortus aangeboden. Zoals in zeldzame gevallen gebeurt, werd niet al het foetale weefsel verwijderd, wat leidde tot sepsis. Als Thurman in North Carolina was geweest, had ze terug kunnen keren naar de kliniek en een dilatatie en curettage kunnen ondergaan, een veelvoorkomende procedure die haar leven had kunnen redden. Maar ze zat vast in Georgia. Opnieuw liet de staat haar in de steek. Toen Thurman werd opgenomen in een SEH in Georgia, was het duidelijk dat ze een curettage nodig had om het weefsel dat haar vergiftigde weg te halen. Maar het ziekenhuis stelde de operatie 20 uur uit. Toen was het te laat. Een statewide maternal mortality review committee, dat met een vertraging van twee jaar werkt en nu pas post-Roe-gevallen onderzoekt, oordeelde dat haar dood te voorkomen was.

In de herfst van 2022 ontdekte Candi Miller dat ze zwanger was. Omdat de 41-jarige moeder van drie diabetes, hypertensie en lupus had, waarschuwden artsen dat een nieuwe zwangerschap haar zou kunnen doden. Maar het abortusverbod in Georgia maakte geen uitzonderingen voor mensen met chronische aandoeningen die zwangerschap tot een dodelijke aangelegenheid maakten. In de steek gelaten door haar staat, bestelde Miller online abortuspillen en nam ze thuis in. Net als bij Thurman stootte haar lichaam niet al het weefsel uit, wat een infectie veroorzaakte. Ze leed dagenlang totdat haar man haar bewusteloos in bed aantrof, met haar driejarige dochter naast zich.

Ze had geen dokter opgezocht, aldus haar familie, “vanwege de huidige wetgeving over zwangerschappen en abortussen.” Tragisch genoeg is het, zoals de dood van Thurman suggereert, niet duidelijk of het geholpen zou hebben als ze dat wel had gedaan.

“Het is precies hetzelfde als voordat het werd gemaakt, open, beschikbaar en legaal,” zegt Leslie Reagan, historicus aan de Universiteit van Illinois, Urbana-Champaign en auteur van het boek Toen abortus een misdaad wasReagan herinnert zich dat hij lijkschouwersrapporten las van vrouwen zoals Miller, maar dan tientallen jaren eerder, die stierven omdat ze bang waren gearresteerd of vervolgd te worden als ze naar het ziekenhuis zouden gaan.

Als Ree nog steeds van kracht waren, had Miller een chirurgische abortus kunnen aanvragen of de pillen kunnen nemen onder toezicht van een arts, die had kunnen ingrijpen toen ze verdere zorg nodig had. Maar zo werkt het niet meer in Georgia. Nogmaals, hetzelfde panel, dat haar zaak vorige maand eindelijk beoordeelde, oordeelde onmiddellijk dat haar dood te voorkomen was. ProPublica meldde dat het panel nog meer sterfgevallen door abortussen onderzoekt nadat het verbod werd ingevoerd.

De geschiedenis lijkt zichzelf te herhalen. Thurman en Miller waren beiden zwart en stierven beiden aan sepsis.

Toen artsen en historici waarschuwden dat mensen zouden sterven aan post-Dobbs abortusverboden, ze waren niet overdreven, ze keken naar de feiten. In een onderzoek ontdekten economen dat de moedersterftecijfers voor niet-blanke vrouwen kelderden nadat staten de procedure eind jaren 60 en begin jaren 70 begonnen te legaliseren, wat leidde tot Ree in januari 1973. Legale abortus verminderde de abortusgerelateerde sterfte onder niet-blanken met 30-60 procent.

“Dit zijn twee zwarte vrouwen”, zegt Reagan, terwijl hij opmerkt dat ReeZwarte vrouwen hadden veel meer kans om te sterven bij een poging tot abortus. “Dit accentueert en herhaalt alleen maar het verleden. En weet je, eerlijk gezegd, de mensen die deze wetten aannemen, geven daar niets om.”

Verder waren sterfgevallen als gevolg van abortusgerelateerde infecties de meest voorkomende fatale complicatie. “Van 1960 tot 1980 is legale abortus voorgesteld als een belangrijke bijdrage aan de daling van moedersterfte, voornamelijk door abortusgerelateerde sepsis”, aldus het rapport. In een verslag dat in de studie wordt geciteerd, herinnert een gynaecoloog uit die periode zich dat “complicaties van illegale abortus zo vaak voorkwamen dat er een septische afdeling werd gereserveerd voor de infecties. Chirurgie voor bloedingen was een gebruikelijke nachtdienst.”

Maar ondanks alle historische echo’s zijn er belangrijke verschillen. In plaats van een abortus door een onbevoegde arts of een poging om een ​​abortus op te wekken door zichzelf schade toe te brengen, namen zowel Thurman als Miller veilige medicatie die door de Food and Drug Administration werd goedgekeurd. Beiden hadden het zeldzame voorval dat ze niet al het foetale weefsel konden uitstoten, wat resulteerde in de noodzaak van medische aandacht.

Hoewel het duidelijk is dat arme vrouwen en gekleurde vrouwen de lasten zullen dragen van de nieuwe golf van abortusgerelateerde sterfgevallen, brengt de weigering van ziekenhuizen om vrouwen te behandelen die complicaties ondervinden van abortus en miskramen vrouwen uit alle lagen van de bevolking in gevaar. Vraag het maar aan Amanda Zurawski, een blanke vrouw uit Texas die geconfronteerd werd met het dreigende verlies van haar zwangerschap, maar te horen kreeg dat ze naar huis moest gaan en moest wachten op het begin van sepsis. Ze vocht uiteindelijk voor haar leven op de intensive care. Het lijkt erop dat artsen en ziekenhuizen vrouwen onder de huidige abortusverboden in septische shock dwingen en in sommige gevallen zelfs de zorg uitstellen als sepsis al is opgetreden.

Dit is geen toeval. De rechtszaak tegen mifepriston die door de extreemrechtse christelijke groep Alliance Defending Freedom werd aangespannen, was gebaseerd op het idee dat artsen patiënten in exact dezelfde positie als Thurman en Miller zouden moeten kunnen weigeren te behandelen. Hun advocaten betoogden dat de persoonlijke oppositie van de artsen tegen abortus betekende dat ze nooit het leven van een vrouw zouden hoeven te redden als ze complicaties ondervond van het nemen van mifepriston, zelfs als de foetus niet leefde. Zoals de advocaat van de groep, Erin Hawley, zei tijdens de mondelinge pleidooien voor het Hooggerechtshof, wordt het geweten van een anti-abortusarts geschaad door “een electieve abortus uit te voeren”, wat betekent “het verwijderen van een embryo, een foetus, of ze nu levend zijn of niet, evenals placentaweefsel.”

Het was een schokkend moment in de rechtszaal, maar ook een onthullend moment. De Alliance Defending Freedom vertegenwoordigt niet alleen artsen, maar is ook instrumenteel geweest in het opstellen en verdedigen van staatsverboden op abortus. Ze zijn niet alleen bereid om vrouwen te laten sterven, maar het is ook in overeenstemming met hun overtuigingen. De wetgevers die wetten zoals die van Georgia hebben geschreven, en weigerden deze te wijzigen ondanks waarschuwingen, lijken op dezelfde manier geneigd om vermijdbare sterfgevallen toe te staan. Louisiana staat op het punt om de toegang tot misoprostol te beperken, een medicijn dat deel uitmaakt van het medicijn voor abortus, maar ook een levensreddend middel tegen bloedingen is dat wordt gebruikt in de postnatale zorg, door het te categoriseren als een gecontroleerde substantie. Nogmaals, mensen zouden kunnen sterven.

Net zoals de pre-Ree tijdperk zag onnodige dood, en dat geldt nu ook voor ons. En het is makkelijk te zien, van de vage maar strenge wetten tot de angst die zowel artsen als patiënten wordt ingeprent, dat het allemaal met opzet is.

In Atlanta presenteerde Harris een grimmige keuze. Ze zou Ree, hij zou meer verboden invoeren. “Hij schept op over het terugdraaien van Roe v Wade,” zei Harris vrijdag over Trump. “Hij zegt dat hij trots is. Trots dat vrouwen sterven?”