Het probleem met Israëls zogenaamde ‘crisis van de democratie’

Sinds het begin van het nieuwe jaar is het lezen over Israël in de Hebreeuwse pers een zenuwslopende ervaring geweest.

Een artikel beschreef een kraamafdeling waar een Palestijnse vrouw uit Nazareth werd overgehaald om van kamer te veranderen nadat een joodse vrouw klaagde over het delen van dezelfde ruimte met een niet-jood.

Een ander artikel onthulde dat de Israëlische militaire commandant die verantwoordelijk is voor de Westelijke Jordaanoever onlangs aan zijn officieren een messiaans pamflet verspreidde – “De geheimen van de landverlossers, van Abraham onze vader tot de jonge kolonisten” – over hoe Palestijns land in bezit te nemen.

Een derde meldde dat het aantal Palestijnen dat in 2022 door Israëlisch militair vuur op de Westelijke Jordaanoever is omgekomen, het hoogste is in 18 jaar.

Een vierde legde uit hoe het Israëlische Hooggerechtshof instemde met de verdrijving van Palestijnen uit hun huizen in acht dorpen en met de eis van het Israëlische leger om regelmatig oefeningen te houden in datzelfde gebied.

Binnenlandse nieuwsberichten als deze, die onbedoeld de grimmige dagelijkse realiteit van Israël blootleggen, halen zelden de internationale nieuwsbulletins. Een waarschijnlijke reden waarom internationale mediakanalen deze verhalen niet publiceren, is dat als ze dat wel zouden doen, dergelijke rapporten het huidige verhaal grondig zouden uitdagen. De nieuwe extreemrechtse regering van premier Benjamin Netanyahu.

De internationale berichtgeving over Israël is sinds de verkiezingen van november 2022 min of meer uniform. Artikel na artikel heeft ons gewaarschuwd dat de door de regering voorgestelde wetswijzigingen haar in feite in staat zouden stellen om uitspraken van het Hooggerechtshof en afgekeurde wetgeving die de minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben-Gvir brede politieke controle over de politie gaf, inclusief die op de Westelijke Jordaanoever, nietig te verklaren. als een bedreiging voor de rechtsstaat in het land.

Dit zijn ongetwijfeld belangrijke onderwerpen die uitgebreide media-aandacht verdienen. De wetten en het beleid die door de nieuwe regering worden ingevoerd of voorgesteld, zijn duidelijk gericht op het ondermijnen van de scheiding der machten tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht – een scheiding die dient om democratieën te beschermen tegen de tirannie van de meerderheid.

Sinds het begin van Netanyahu’s coalitie concentreerde de berichtgeving van de internationale media over Israël zich bijna uitsluitend op deze kwesties. Nieuwsuitzendingen berichtten uitgebreid over protesten van Israëlische burgers die het beleid van de nieuwe regering zien als een “aanval op de democratie”. Ze publiceerden talloze opiniestukken waarin kritiek werd geuit op de door de regering voorgestelde herziening van het gerechtelijk apparaat als een poging om “democratische checks and balances te ondermijnen” en ze behandelden uitgebreid alle kritiek van westerse leiders op de geplande wetswijzigingen. Israël, zo legden ze herhaaldelijk uit, ervaart een ongekende “crisis van de democratie”.

Deze kijk is niet noodzakelijkerwijs verkeerd – de voorstellen die worden besproken zijn tenslotte reëel en inderdaad buitengewoon zorgwekkend. Maar nieuwsberichten in de Hebreeuwse pers, zoals die hierboven aangehaald, en de ervaringen van miljoenen Palestijnen die onder de “Israëlische democratie” leven, suggereren dat het hoogst misleidend is.

Het dominante verhaal over Israël dat momenteel in het Globale Noorden circuleert, wordt geïnformeerd door de bekende trope dat Israël “de enige democratie in het Midden-Oosten” is. Als zodanig dienen rapporten die de nieuwe regering van Netanyahu schijnbaar bekritiseren als “ondemocratisch”, in feite om de inherent ondemocratische aard van Israël en zijn leidende instellingen, inclusief het Hooggerechtshof, te vergoelijken.

Zeker, er is democratie in Israël – maar het lijkt meer op de democratie die bestond onder de blanken in Zuid-Afrika tijdens de apartheid dan op de democratie die momenteel bestaat in het Verenigd Koninkrijk of Frankrijk.

Miljoenen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever leven onder effectieve controle van Israël, maar kunnen niet deelnemen aan het politieke proces, terwijl honderdduizenden Palestijnen die in het geannexeerde Oost-Jeruzalem wonen, eerder ‘ingezetenen’ dan burgers zijn en bijgevolg niet kunnen stemmen bij nationale verkiezingen. En hoewel Palestijnse burgers van Israël kunnen deelnemen aan verkiezingen, zijn ook zij onderworpen aan een reeks discriminerende wetten. Dit alles, volgens veel onderzoekers, rechtsgeleerden, activisten en gerespecteerde internationale organisaties zoals Amnesty International en Human Rights Watch, betekent dat Israël geen volledig functionerende liberale democratie is, maar een “apartheid”. Anders gezegd, de democratie die momenteel “aangevallen” wordt door de regering in Israël, is een democratie alleen voor de Joden.

Evenzo is het Israëlische Hooggerechtshof, in internationale media afgeschilderd als een model van morele rechtschapenheid, inderdaad een principiële verdediger van democratische rechten – maar alleen voor de Joden. Zoals verschillende studies hebben aangetoond, heeft de rechtbank een cruciale rol gespeeld bij het mogelijk maken van het koloniale project van Israël en het legitimeren van het misbruik van de staat tegen de Palestijnen. Haar uitspraken verleenden legitimiteit aan de onteigening van Palestijns land en legale dekking voor buitengerechtelijke executies, sloop van huizen, deportaties en administratieve detenties tegen Palestijnen. Enkele van zijn rechters zijn zelf kolonisten en als zodanig “criminelen” volgens het internationaal recht.

De door Netanyahu voorgestelde wetswijzigingen zijn nieuw voor zover ze zijn regering in staat zullen stellen zich op Joden te richten die het niet eens zijn met zijn politieke ideologie en het vermogen van de gerechtelijke macht om corruptie te bestrijden ondermijnen (wat nog een reden is waarom Netanyahu, die momenteel drie corruptieprocessen ondergaat, wil ze voorstellen). Maar de bewering dat de nieuwe regering op weg is om de Israëlische democratie te vernietigen, zou alleen waar zijn in een wereld waar Palestijnen niet bestaan.

Verscheen voor het eerst in Al Jazeera.