Ilan Pappé
We hadden gehoopt dat, zodra de aanvankelijke schok en het trauma waren verstreken, degenen die zichzelf nog steeds als liberalen in Israël beschouwen, zich zouden realiseren dat de enige manier om Israël te veranderen is door de vorming van een sterke alliantie tussen Palestijnse en progressieve Joodse burgers. Maar dat gebeurt niet. 7 oktober veranderde degenen die zichzelf als liberale zionisten beschouwden in meer extreme rechtse zionisten. Dus we hebben niet echt meer liberale zionistische politieke krachten meer. Dat betekent dat de Palestijnse gemeenschap in Israël verder zal worden geïsoleerd.
Maar dat is op korte termijn. Op de lange termijn denk ik dat 7 oktober een wake-up call was dat de manier waarop de Joodse staat werd ontwikkeld-als een supremacistische staat, een racistische staat gebaseerd op onderdrukking, bezetting en etnische reiniging-niet werkt.
Ja, Israël is nog steeds krachtig en heeft krachtige bondgenoten, en de Palestijnen zijn zwak en kunnen zichzelf niet bevrijden of hun onderdrukking beëindigen. Maar ze zullen hun strijd voortzetten. En de wereld begint te begrijpen dat zij de slachtoffers zijn – en niet Israël. Deze processen zullen blijven bestaan. We kunnen al zien dat die Israëliërs die een normaal, democratisch, liberaal leven willen, het niet in Israël vinden. Ze gaan naar plaatsen als Duitsland of elders. En degenen die achterblijven lijken niet in staat te zijn om een staat te runnen.
Ik weet niet zeker of de Verenigde Staten er altijd zullen zijn om de uitgaven van Israël te betalen. We kunnen ook zien dat de internationale gemeenschap genoeg heeft gehad, althans het maatschappelijk middenveld. Ja, dit heeft nog niet veel gevolgen gehad, maar het zal zeker gebeuren. Daarom denk ik dat de Palestijnen in Israël ironisch genoeg de enige mensen zijn die een brug kunnen aanbieden van de onaanvaardbare realiteit van apartheid, genocide en etnische zuivering tot echte coëxistentie – zoals het bestond in Palestine vóór de komst van het zionisme.
Bron: jacobin.com
