Reem Yunis hield het volgende interview met Dr. Bushra Othman, die onlangs vrijwilligerswerk deed in Gaza.
——————–
Vertel ons iets over uzelf en uw achtergrond
Ik ben een Palestijnse Australiër die met mijn familie naar Melbourne emigreerde op zesjarige leeftijd in 1992 na de eerste Golfoorlog. We kwamen hierheen vanuit Koeweit, waar ik ben geboren en waar mijn familie oorspronkelijk woonde, net als honderdduizenden Palestijnen die Palestina moesten ontvluchten vanwege de bezetting en in een of ander Arabisch land moesten wonen, wat bekend werd als de Palestijnse diaspora. Nadat ik al mijn schoolopleiding en een bachelordiploma in Melbourne had afgerond, studeerde ik postdoctorale geneeskunde in Zuid-Australië. Ik volgde een chirurgische opleiding in regionaal Victoria en Melbourne en behaalde vervolgens mijn kwalificaties/fellowship in algemene chirurgie.
Wat is PANZMA? Wanneer is het opgericht en hoe? En hoe hoorde u ervan?
PANZMA staat voor Palestinian Australian New Zealand Medical Association. Deze organisatie werd in 2020 opgericht door een groep Palestijnse professionals in de gezondheidszorg die vrijwilligers zijn. Het doel is om onmiddellijke medische hulp te bieden aan Palestijnen die in Gaza wonen (dat sinds 2007 langdurig belegerd wordt door de bezetting) en aan degenen die op de bezette Westelijke Jordaanoever wonen. Het doel van PANZMA is om programma’s, onderwijs en training op te zetten en te ondersteunen die de toekomst van de Palestijnse gezondheidszorg bevorderen.
Ik werd voor het eerst geïntroduceerd bij PANZMA door een lokale arts uit Melbourne via mond-tot-mondreclame. Ik was op de hoogte van hun fantastische inspanningen de afgelopen jaren bij het organiseren van educatieve evenementen en het inzamelen van geld om medische benodigdheden te kopen voor ziekenhuizen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Meer recent werd ik op de hoogte gebracht van een oproep aan geïnteresseerde zorgmedewerkers om zich aan te melden voor een medische missie in Gaza, gezien het aanhoudende conflict.
Het kostte PANZMA-vrijwilligers vele maanden en veel hard werk om hun eerste medische missie te realiseren. We zouden aanvankelijk een team van negen tot tien mensen zijn. We werden echter beperkt tot vijf nadat de grens van Rafah door Israël werd gesloten. Ook mochten er op de geplande startdatum (13 juni) maar twee chirurgen (Dr. Jamal Merei en ik) binnenkomen. De reden die we kregen was dat één niet in aanmerking kwam, terwijl de andere twee Australische leden de toegang werd ontzegd omdat ze een Palestijns identiteitsbewijs hadden, ondanks dat ze het bij de grens hadden aangegeven. Later konden twee andere leden zich op het laatste moment bij onze missie aansluiten en dus kwamen ze op 20 juni Gaza binnen. Eén is een algemeen chirurg uit Jordanië en de ander is een ingenieur uit Sydney.
Wat motiveerde je om je aan te sluiten bij het medische team dat vrijwilligerswerk deed in Gaza, ondanks de gevaren die dat met zich meebracht?
Ik geloof dat de rol van een chirurg verder reikt dan de vier muren van een operatiekamer, of zelfs verder dan die in mijn eigen lokale gemeenschap. Ik heb, net als veel anderen, de afgelopen negen maanden dagelijks de enorme vernietiging van Gaza, de vernietiging van het zorgsysteem en het aanvallen van zorgmedewerkers en -faciliteiten gezien. Ik heb artsen en verpleegkundigen volledig zien opbranden door de fysieke, psychologische en emotionele tol van het werken in een systeem met afnemende middelen, terwijl ze bang waren voor hun veiligheid of meerdere keren werden ontheemd of werden belegerd in ziekenhuizen. Ik heb jarenlang mijn chirurgische vaardigheden ontwikkeld en ik voelde een sterk gevoel van morele plicht om te proberen Gaza te bereiken om hulp uit de eerste hand te bieden in de ziekenhuizen daar. Als Palestijn voelde ik ook alsof het mijn eigen familieleden waren die daar leden. Ik bleef me machteloos voelen dat ik niet fysiek bij hen in Gaza was om hen een handje te helpen.
Vertel ons iets over de algemene situatie in Gaza die u hebt gezien
Hoewel ik nog nooit in Gaza ben geweest, hebben mijn nieuwe vrienden en collega’s me veel verhalen verteld over hoe mooi het vroeger was voor deze oorlog. Hoe vrienden naar het strand gingen om de zonsondergang te bekijken terwijl ze in een leuk café thee dronken (met veel suiker!). Hoe de markten vol waren met heerlijk vers fruit en andere producten zoals noten en dadels, allemaal lokaal geproduceerd in Gaza. Hoe het Al-Shifa ziekenhuis de trots en vreugde was van de gemeenschap in Gaza, een zorginstelling die kon wedijveren met die in de westerse wereld. Nu bestaan al deze plekken echter alleen nog in herinneringen en op foto’s of video’s op de telefoons van mensen.
Iedereen die ik heb ontmoet, of het nu een volwassene, een kind, een patiënt of een familielid is, heeft minstens één of meerdere familieleden verloren. Als je huis nog bestaat, is dat eigenlijk een wonder. Veel mensen zijn twee, drie of zelfs zeven of negen keer ontheemd geraakt. Veel mensen wonen in tenten, en ik gebruik die term ruim. Niet iedereen heeft het geluk een stevige tent te hebben; sommigen hebben geïmproviseerde tenten met dekens en hulppakketverpakkingen, of wat voor reservekleding ze ook maar kunnen vinden.
Er is geen elektriciteit, dus niemand gaat na zonsondergang naar buiten omdat er geen licht is. Ze zijn creatief geweest in het gebruiken van zonnepanelen en het omzetten van die energie in elektriciteit (via het gebruik van een controller en omvormer) zodat ze hun telefoons kunnen opladen. Ze hebben plantaardige olie gemengd met een beetje brandstof moeten gebruiken om rond te kunnen rijden, maar er zijn weinig auto’s op de weg. Al bijna negen maanden hebben de inwoners van Gaza geen toegang tot kip, vlees of eieren. Shampoo en zeep waren erg moeilijk te vinden op de markten. Maar zelfs als deze producten Gaza waren binnengekomen, zouden ze uitzonderlijk duur zijn. Veel mensen zouden elke dag een paar uur moeten lopen om (gefilterd) drinkwater te krijgen of een paar uur moeten besteden aan het halen van brood of eten. Dit alles tegen de achtergrond van de wetenschap dat er geen veilige zone is in Gaza, en dat je elk moment kunt moeten vluchten, rennen voor je leven.
Vertel ons over de gezondheidssituatie vanuit uw ervaring als arts daar
Het PANZMA medische missieteam was drie weken lang gestationeerd in het Shuhada Al Aqsa ziekenhuis in Deir Al Balah. We hadden geluk dat er tijdens ons verblijf in Gaza slechts beperkte aanvallen in dit gebied waren. In tegenstelling tot wat we de afgelopen weken hebben gezien, waar voortdurend bloedbaden plaatsvonden, waardoor een groot aantal doden en gewonden zich moesten melden bij de weinige overgebleven ziekenhuizen in het zuiden, waardoor ze overweldigd werden.
Bovendien werd het Europese ziekenhuis twee weken geleden geëvacueerd, wat de Al Aqsa- en Nasser-ziekenhuizen (in het zuiden van Gaza) nog verder onder druk zette. De medische en chirurgische voorraden zijn uitzonderlijk laag en Israël verhindert dat medische hulp via Karem Shalom binnenkomt. De infrastructuur van het ziekenhuis draait op twee noodgeneratoren, waardoor de elektriciteit of het water vaak voor korte periodes uitvalt.
Steriliteit is niet altijd mogelijk en dit leidt tot hoge percentages wondinfecties, die soms levensbedreigend kunnen zijn. Op onze vierde of vijfde dag was het ziekenhuis door steriele operatiejassen en buikverbanden heen (gebruikt bij ernstige bloedingen of hemorragie). Er zijn beperkte opties voor hechtingen en wondverbanden. Er is niet genoeg geschikte pijnstilling voor patiënten. Patiënten slapen vaak op kapotte bedden of vinden geen matrassen, en dus worden ze voornamelijk verzorgd door hun families vanwege het zeer beperkte verplegend personeel voor deze tragische toestroom van patiënten.
Zijn er nog andere punten die u wilt aankaarten?
Er is een bepaalde hoeveelheid pijn, verdriet en vernietiging die een ziel, een gemeenschap en een land kunnen verdragen. En Gaza en haar inwoners hebben de grens van hun uithoudingsvermogen overschreden.
Ze willen geen helden zijn of veerkrachtig zijn in het aangezicht van onuitsprekelijke misdaden. Ze willen een leven leiden dat veiligheid, zekerheid, onderwijs en toegang tot fundamentele mensenrechten biedt, iets dat we allemaal verdienen.
Bron: redflag.org.au
