Op dinsdag voormalig Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton publiceerde een opiniestuk in The Atlantic met als kop ‘Hamas Must Go’. Waarom gelooft zij dit? De ondertitel legt uit: “De terreurgroep heeft keer op keer bewezen dat zij elke poging om een duurzame vrede tot stand te brengen zal saboteren.”
Het artikel is het laatste hoofdstuk van Clintons persreis naar aanleiding van de Hamas-terroristische aanslagen van 7 oktober, inclusief een optreden in de talkshow overdag ‘The View’. Zowel in The Atlantic als in “The View” legde Clinton uit waarom een staakt-het-vuren in Israëls huidige oorlog tegen Gaza een verschrikkelijke vergissing zou zijn.
Alles wat Clinton heeft gezegd maakt deel uit van een eigenaardig genre van zelfvernietigende “liberale” propaganda over het onderwerp Israël-Palestina. Clinton is rationeel en goed geïnformeerd en begrijpt, zoals ze in The Atlantic schrijft, dat “de enige manier om de toekomst van Israël als een veilige, democratische, Joodse staat veilig te stellen is door het bereiken van twee staten voor twee volkeren. … Er is geen andere keus.”
Ze kan echter de historische gebeurtenissen niet erkennen die tot de huidige situatie hebben geleid, die duidelijk aantonen dat het voornaamste obstakel voor een tweestatenoplossing niet een Palestijnse factie is: het is de regering van Israël.
Ze beweert herhaaldelijk dat het de Palestijnen zijn die elke vorm van permanente vrede in de weg hebben gestaan. Dit doet haar oproep voor een tweestatenoplossing natuurlijk overkomen als de ergste vorm van liberale naïviteit – en is daarom een enorm geschenk voor rechts in de VS en Israël. Als zelfs de uiterst liberale Hillary Clinton toegeeft dat de Palestijnen geen vrede willen, waarom zou Israël dat dan überhaupt proberen?
Als zelfs de extreem liberale Hillary Clinton toegeeft dat de Palestijnen geen vrede willen, waarom zou Israël dat dan überhaupt proberen?
De mate waarin Clintons Atlantic-essay doordrenkt is met historische onnauwkeurigheden is verrassend, vooral gezien het feit dat ze opschept over haar ‘tientallen jaren ervaring in de regio’. Het artikel begint in november 2012 met een verhaal waarin ze ‘s morgens vroeg tijdens een bezoek aan Cambodja op de deur van de hotelkamer van president Barack Obama klopte. “Toen had, net als nu”, schrijft Clinton, “de extreem-islamistische terreurgroep Hamas een crisis veroorzaakt door zonder onderscheid Israëlische burgers aan te vallen.” Zij en Obama bespraken de vraag of ze naar het Midden-Oosten moest vliegen en moest proberen een staakt-het-vuren te bewerkstelligen in wat Israël Operatie Pillar of Defense had genoemd.
Dit was een moeilijke beslissing, schrijft ze, omdat zij en Obama “wisten dat Hamas een geschiedenis had van het schenden van overeenkomsten en niet te vertrouwen was.” Niettemin besloten ze dat ze moest gaan. Ze slaagde erin te onderhandelen over een stopzetting van het conflict, nadat ongeveer honderd Palestijnse en twee Israëlische burgers waren omgekomen, samen met militair personeel aan beide kanten.
Clinton zegt dat ze zich ongemakkelijk voelde. “Ik was bang dat we er alleen maar in geslaagd waren een deksel op een sudderende ketel te doen, die in de toekomst waarschijnlijk weer zou overkoken”, schrijft ze. “Helaas bleek die angst terecht. In 2014 heeft Hamas het staakt-het-vuren geschonden en een nieuwe oorlog begonnen.”
Dit komt dicht in de buurt van het tegenovergestelde van de werkelijkheid.
Een conflict veroorzaken
Israël had, in samenwerking met Egypte, sinds 2007 een meedogenloze blokkade aan Gaza opgelegd. Blokkades zijn aantoonbaar oorlogsdaden, en een plek waar je het argument kunt vinden is op de website van het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken: “De blokkade is per definitie een oorlogsdaad, opgelegd en afgedwongen met geweld. Nooit in de geschiedenis hebben blokkade en vrede naast elkaar bestaan.”
Dit is een fragment uit een toespraak uit juni 1967 van Abba Eban, destijds de Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties, vlak na het einde van de Zesdaagse Oorlog. Eban legde uit waarom Israël de oorlog niet was begonnen, ondanks het feit dat Egypte als eerste was getroffen. Omdat Egypte de maand ervoor een blokkade had opgelegd aan de Straat van Tiran, was het volgens Eban feitelijk Egypte die verantwoordelijk was voor de oorlog.
In de jaren voorafgaand aan Operatie Pillar of Defense hebben Hamas-leiders keer op keer gezegd dat zij op zijn minst bereid waren een langdurige wapenstilstand met Israël te aanvaarden. Zelfs het Amerikaanse Institute for Peace, een denktank gefinancierd door de federale overheid, erkende dat Hamas “herhaalde signalen had afgegeven dat het mogelijk klaar was om een proces van coëxistentie met Israël te beginnen.”
Dit interesseerde de Israëlische regering niet. Op 14 november 2012 vermoordde Israël Ahmed Jabari, het hoofd van de militaire vleugel van Hamas.
Gershon Baskin, een Israëlische vredesactivist, had lang vóór de moord contact gehad met Jabari. Volgens Baskin was Jabari gaan geloven dat het voor Hamas in het beste belang van de Palestijnen was om over een langdurige wapenstilstand te onderhandelen. Jabari, zo beweerde Baskin, had bij verschillende gelegenheden opgetreden om te voorkomen dat Hamas raketten op Israël afvuurde. Volgens Baskin gaf hij Jabari vlak voor de moord een ontwerpvoorstel voor een dergelijke wapenstilstand om te herzien en goed te keuren. Het ontwerp werd goedgekeurd door Baskin en de vice-minister van Buitenlandse Zaken van Hamas, en Baskin zei ook dat hij het eerder aan Ehud Barak, destijds de Israëlische minister van Defensie, had laten zien.
Nadat Israël Jabari had vermoord, rapporteerde Reuven Pedatzur, een militair analist voor de Israëlische krant Haaretz:
Onze besluitvormers, waaronder de minister van Defensie en misschien ook premier Benjamin Netanyahu, waren op de hoogte van de rol van Jabari bij het bevorderen van een permanent staakt-het-vuren. … Het besluit om Jabari te vermoorden laat dus zien dat onze besluitvormers besloten dat een staakt-het-vuren op dit moment onwenselijk zou zijn voor Israël, en dat een aanval op Hamas de voorkeur zou hebben.
Baskin zelf vertelde het verhaal in een column voor de New York Times. “Israël heeft gebruik gemaakt van gerichte moordpartijen, grondinvasies, drones, F-16’s, economische belegeringen en politieke boycots”, schreef hij. “Het enige dat het nog niet heeft geprobeerd en getest, is het bereiken van een akkoord (via derden) voor een langdurig wederzijds staakt-het-vuren.”
Hoewel er sprake was van tit-for-tat-aanvallen, wordt de moord op Israël algemeen gezien als de directe oorzaak van de acht dagen durende opflakkering van geweld in november 2012 – het moment waarop Clinton Cambodja verliet om mee om te gaan.
Het verbreken van de wapenstilstanden
Clintons bewering dat “Hamas het staakt-het-vuren heeft geschonden en een nieuwe oorlog is begonnen” in juni 2014 is eveneens zeer misleidend.
De periode van november 2012 tot juni 2014 werd in de Amerikaanse media over het algemeen gepresenteerd als een periode van rust in het Israëlisch-Palestijnse conflict, omdat in die tijd slechts zeven Israëliërs – drie soldaten en vier burgers, van wie drie kolonisten op de Westelijke Jordaanoever – werden gedood door Palestijnen. In dezelfde periode van anderhalf jaar werden zowel op de Westelijke Jordaanoever als in Gaza ruim zestig Palestijnen door Israëliërs vermoord.
Onder de doden waren twee Palestijnse tieners die op 15 mei 2014 door Israëlische troepen werden neergeschoten tijdens een herdenking op de Westelijke Jordaanoever van de Nakba, de massale onteigening en verdrijving van Palestijnen in 1948 bij de oprichting van Israël. Vervolgens werden in juni drie Israëlische tieners door Palestijnen ontvoerd uit een nederzetting op de Westelijke Jordaanoever.
Tot op de dag van vandaag is het onduidelijk welk verband Hamas eventueel had met de ontvoering. Premier Benjamin Netanyahu beweerde destijds: “Hamas is verantwoordelijk en Hamas zal daarvoor boeten.” Een Israëlische inlichtingenofficier zei echter anoniem dat hier geen bewijs voor was, en “we zijn tot de conclusie gekomen dat deze mannen op eigen houtje handelden.”
Hamas stelde een staakt-het-vuren voor tien jaar voor. Israël negeerde dit voorstel nauwgezet en vermoordde vervolgens meer dan 2.000 mensen in Gaza.
Als reactie op de ontvoering lanceerde Israël Operatie Brother’s Keeper, waarbij honderden Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever werden gearresteerd – van wie de meesten lid waren van Hamas – en velen van hen werden gemarteld. Daarbij kwamen ook zeven burgers om het leven. Het was allemaal voor niets: de tieners werden enkele weken nadat ze waren meegenomen dood aangetroffen.
Escalaties volgden – Hamas vuurde raketten af, die weinig schade aanrichtten – totdat Israël op 8 juli Operatie Protective Edge lanceerde, een nieuwe bombardementen en invasie van Gaza.
Enkele dagen later stelde Hamas een staakt-het-vuren voor tien jaar voor, op voorwaarde dat Israël de Palestijnse gevangenen zou vrijlaten en dat de blokkades van Gaza in de Middellandse Zee en langs de grens met Egypte zouden worden opgeheven. Israël negeerde dit voorstel nauwgezet en doodde vervolgens meer dan 2.000 mensen in Gaza, van wie ongeveer tweederde burgers waren. Tweeënzeventig Israëli’s kwamen om tijdens de operatie, bijna allemaal soldaten.
Revisionisme
Clintons optreden in ‘The View’ vorige week was op dezelfde manier propagandistisch, met een extra vleugje onzin over de betrokkenheid van president Bill Clinton bij het conflict. Volgens Hillary Clinton “bood mijn man die destijds in de Israëlische regering werkte, in 2000 een Palestijnse staat aan de Palestijnen aan die destijds geleid werden door [then head of the Palestinian Authority Yasser] Arafat. … Arafat heeft dat afgewezen.” Ze voegde eraan toe: “Er zou nu 23 jaar lang een Palestijnse staat zijn geweest als hij er niet van was weggelopen.”
In werkelijkheid was het Israël dat wegliep van wat mogelijk de beste kans ooit zou zijn op een oplossing voor het conflict.
Bill Clinton heeft in december 2000 wat hij parameters noemde voor een tweestatenoplossing voorgesteld. Begin januari 2001, met nog minder dan een maand te gaan in zijn presidentschap, kondigde Clinton aan: “Zowel premier Barak als voorzitter Arafat hebben deze parameters nu aanvaard. als basis voor verdere inspanningen. Beiden hebben enige bedenkingen geuit.”
De onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen werden later die maand voortgezet in Taba, Egypte. Maar ze werden op 27 januari door Barak beëindigd, voorafgaand aan de komende verkiezingen in Israël. De onderhandelaars legden een gezamenlijke verklaring af dat de twee partijen “nooit dichter bij het bereiken van een akkoord waren geweest en het is dus onze gedeelde overtuiging dat de resterende hiaten kunnen worden overbrugd door de hervatting van de onderhandelingen.”
Barak werd echter verslagen door Ariel Sharon, die tegen een tweestatenoplossing was en de gesprekken niet hervatte. Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken heeft een verklaring afgelegd dat de Clinton-parameters “niet bindend zijn voor de nieuwe regering die in Israël zal worden gevormd.”
Bill Clinton heeft sindsdien keer op keer gelogen over wat er is gebeurd, waarbij hij zijn eigen woorden van destijds tegenspreekt en beweert dat Arafat degene was die een schikking heeft afgewezen.
Er zitten natuurlijk veel meer details in dit verhaal, maar samen hebben Hillary en Bill Clinton buitengewoon veel schade aangericht aan de hoop op vrede in Israël en Palestina. Als ze echt om de levens van Israëli’s en Palestijnen geven, zouden ze allebei hun bedrog moeten corrigeren – of op zijn minst gewoon moeten stoppen met praten.
Bron: theintercept.com
