Blue Collar Empire: Het onverteld verhaal van de wereldwijde anticommunistische kruistocht van de Amerikaanse arbeidersbeweging
Door Jeff Schuhrke. Verso, 2024; 352 pagina’s.
Beoordeeld door Joe Allen.
——————–
Kort nadat Israël zijn genocidale oorlog in Gaza begon met de volledige steun van de Amerikaanse regering, ontstond er oppositie tegen de regering-Biden op een plek die veel professionele politieke commentatoren verwarrend vonden: binnen de Amerikaanse vakbonden. President Joe Biden pocht regelmatig: “Ik ben de meest pro-vakbondspresident in de Amerikaanse geschiedenis”. Het was dus enigszins een verrassing tot regelrechte schok dat veel vakbonden – waaronder grote industriële vakbonden zoals de United Auto Workers (UAW) en een reeks kleinere lokale vakbonden en leiderschapsorganen – opriepen tot een staakt-het-vuren in Gaza. De meest opvallende uitzondering op deze trend zijn de Teamsters, geleid door Sean O’Brien.
Toch is de vakbondsoppositie tegen Bidens steun voor Israël tegelijkertijd frustrerend beperkt geweest, en heeft het nooit echt gedreigd om te verstoren wat de overleden historicus Mike Davis het “onvruchtbare huwelijk” van de Amerikaanse arbeidersbeweging en de Democratische Partij noemde. Resoluties en publieke verklaringen van vakbondsleiders hebben niet geleid tot stakingen in vitale industrieën om de productie en distributie van wapens bestemd voor Israël te stoppen, ondanks dat het een van de eisen van de Palestijnse vakbondsbeweging. Shawn Fain, de voorzitter van de UAW, een vakbond die veel defensie-aannemers vertegenwoordigt, ondermijnde bijvoorbeeld de oproep van de vakbond voor een staakt-het-vuren door Biden te steunen voor herverkiezing, en vervolgens Kamala Harris nadat Biden zich had teruggetrokken.
De echo die uitgaat van een staakt-het-vuren van Amerikaanse vakbonden heeft zich echter wijd en zijd verspreid, wat velen verrast. Dit is een dramatische verandering ten opzichte van het verleden, toen Amerikaanse vakbonden betrouwbare, zo niet enthousiaste, supporters waren van het Amerikaanse buitenlandse beleid, vooral als het om Israël ging. Historicus Jeff Schuhrke heeft een belangrijke rol gespeeld bij het vastleggen van de groeiende arbeidersoppositie tegen de Amerikaanse steun voor Israël in Jacobijn
en andere publicaties. Jeff doceert arbeidsstudies aan het Empire State College. Zijn nieuwe boek Blue Collar Empire: Het onverteld verhaal van de wereldwijde anticommunistische kruistocht van de Amerikaanse arbeidersbeweging onderzoekt op een veel groter schaal de steun van de Amerikaanse arbeidersbeweging aan het Amerikaanse imperialisme.
Jeff stelt zijn doel al vroeg in Het Blue Collar-imperium:
“Dezelfde Amerikaanse arbeidersbeweging uit de twintigste eeuw die miljoenen werkende mensen een zekere mate van economische zekerheid en persoonlijke waardigheid bracht, nam ook deel aan enkele van de meest schandelijke en destructieve episodes in de geschiedenis van het Amerikaanse imperialisme. Al tientallen jaren worstelen vakbondsleden in de Verenigde Staten om hier een betekenis aan te geven, terughoudend om erover te praten of er zelfs maar over na te denken. Maar nu de Amerikaanse arbeidersbeweging een door jongeren geleide renaissance doormaakt, en met hernieuwde rivaliteit tussen supermachten die miljarden levens bedreigen te midden van een groot aantal andere planetaire machten, is het allang tijd voor een grondige afrekening.”
Inderdaad.
De uitgever, Verso, noemt Jeffs boek ‘het onverteld verhaal’, maar hij is de eerste die toegeeft dat delen van dit louche verhaal al eerder zijn verteld: ‘Vakbondsactivisten, journalisten en wetenschappers begonnen eind jaren zestig voor het eerst de Koude Oorlog-intriges van de Amerikaanse arbeiders te documenteren’. In de decennia die volgden, zijn er veel boeken over het onderwerp gepubliceerd: Ronald Radosh’s Amerikaanse Arbeid en het Amerikaanse Buitenlands Beleid; van Paul Buhle Zorgen voor zaken: Samuel Gompers, George Meany, Lane Kirkland en de tragedie van de Amerikaanse arbeid; Kim Scipes’ De geheime oorlog van de AFL CIO tegen werknemers in ontwikkelingslanden: solidariteit of sabotage?
Ik zou zelfs Hugh Wilford’s in deze lijst opnemen De machtige Wurlitzer: hoe de CIA Amerika bespeeldeevenals El Golpe: Amerikaanse Arbeiderspartij, de CIA en de Staatsgreep bij Ford in Mexico door Rob McKenzie en Patrick Dunne, gepubliceerd in 2022.
Jeff betoogt dat veel van de eerdere onderzoeken te beperkt waren:
“Vroege studies en onthullingen karakteriseerden de AFL-CIO als weinig meer dan een marionet van de Amerikaanse overheid. De schijnwerpers waren vooral gericht op de duistere banden van de arbeiders met de CIA. Velen gingen ervan uit dat de spionagedienst ongelukkige vakbondsleiders corrumpeerde, terwijl anderen de vakbond spottend de ‘AFL-CIA’ noemden. Recentere studies hebben aangetoond dat de CIA slechts de meest beruchte overheidsinstantie was waarmee de georganiseerde arbeid samenwerkte. In werkelijkheid raakte de AFL-CIO nauw verbonden met bijna het hele Amerikaanse buitenlandse beleidsapparaat, niet alleen de CIA, maar ook het ministerie van Buitenlandse Zaken, het Agentschap voor Internationale Ontwikkeling en de National Endowment for democracy.”
Amerikaanse vakbondsleiders waren partners in deze internationale criminele operatie, geen dupes of betaalde lakeien. Ze waren echte gelovigen in de anticommunistische kruistocht. Wat Jeffs boek uniek maakt, is dat hij ons voorziet van een eeuwenlange geschiedenis – met de nadruk op het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog – die de nauwgezette werking van de AFL-CIO en verschillende Amerikaanse overheidsinstanties, met name de Central Intelligence Agency (CIA), en de geheime en later openlijke manieren waarop de Amerikaanse vakbonden in het buitenland opereerden, beschrijft. Het is verhelderend en schokkend. Rekening houden met deze geschiedenis en deze veranderen is de uitdaging, aangezien Amerikaanse vakbonden nog steeds een aanzienlijke aanwezigheid hebben in landen over de hele wereld.
Ik wil hier niet het hele smerige verhaal vertellen. Je zou het boek moeten lezen. Maar ik denk dat het de moeite waard is om te zeggen dat deze alliantie tussen de Amerikaanse regering en Amerikaanse vakbonden niet mogelijk zou zijn geweest zonder de cruciale rol die ex-communisten speelden, met name Jay Lovestone, de voormalige leider van de Amerikaanse Communistische Partij, ex-socialisten zoals Walter of Roy Reuther van de UAW (die later critici werden van de CIA-connectie), of de tachtigjarige leider van de Socialistische Partij, Norman Thomas, in de jaren 50 en 60. Zij voorzagen de Amerikaanse regering van insiderkennis over de vakbeweging, links, internationale connecties en politieke dekking voor Amerikaanse overheidsfunctionarissen in het buitenland.
Er zijn twee gebieden in Jeffs boek waar ik kritisch op ben. Ik denk dat hij terugkijkt naar de oprichting van de World Federation of Trade Unions in 1945 als een verloren moment in internationale solidariteit: “Met de World Federation of Trade Unions (WFTU) probeerden communistische en niet-communistische arbeidersorganisaties het soort internationale te bouwen dat als een krachtige afstraffing van de Koude Oorlog had kunnen dienen, maar de AFL en de CIO saboteerden deze visie”. Hoewel Jeff gelijk heeft dat de AFL en de CIO de WFTU saboteerden, waren de aangesloten vakbonden uit de voormalige USSR en andere “socialistische” landen door de staat gecontroleerde vakbonden die de buitenlandse politieke belangen van hun eigen land nastreefden, met name die van de USSR.
Dit leidt tot een tweede probleem, dat internationaal een groter probleem is voor links. Jeff schrijft:
“Als ze serieuze voertuigen willen zijn voor het versterken en beschermen van de arbeidersklasse, zowel thuis als in het buitenland in dit tijdperk van overlappende crisis, moeten de huidige AFL-CIO en haar filialen het soort principes van arbeidsinternationalisme aannemen dat hen onvermijdelijk in conflict zou brengen met het Amerikaanse buitenlandse beleid in plaats van reflexief het te dienen. Maar een arbeidersbeweging die klassenstrijd en anti-imperialisme boven eerbied voor de internationale ontwerpen van Washington stelt, zal niet tot stand komen tenzij arbeiders, zowel binnen als buiten de AFL-CIO, het zelf hebben gebouwd.”
Ik ben het helemaal met Jeff eens, maar hoe doen we dit zonder massale revolutionaire arbeidersklassepartijen, het soort partijen dat ontstond door de Russische Revolutie van 1917, die een kortstondig bestaan had in de beginjaren van de Communistische Internationale? We leven al tientallen jaren met de dodelijke erfenis van het stalinisme en de sociaaldemocratie, alleen om te worden gevolgd door de ineenstorting van beide, samen met de ontmanteling van de oudere industriële vakbondsbeweging in heel Europa en Noord-Amerika. Dit zijn enkele van de moeilijkste decennia geweest voor de klassenstrijd en het anti-imperialisme in de moderne geschiedenis. Het herbouwen van een socialistische, anti-imperialistische arbeidersklassebeweging is een internationale taak.
De wortels van de huidige oppositie kunnen op een schokkerige manier worden herleid tot de oppositie tegen de invasie van Irak door president George W. Bush, en nog verder terug naar de oorlogen van Ronald Reagan in Centraal-Amerika in de jaren 80 en de laatste jaren van de Vietnamoorlog. Oorlogsmoeheid is wijdverbreid in de Verenigde Staten vandaag de dag, een product van twee decennia van de “eeuwige oorlogen” in Irak en Afghanistan, samen met een groeiende en zichtbare sociale crisis thuis – kwesties waar ik over heb geschreven en aan heb deelgenomen. Er moet nog veel werk worden verzet. De wereld is nu een veel gevaarlijker plek dan een paar jaar geleden. Jeffs boek is een belangrijke bijdrage aan het begrijpen hoe we hier zijn gekomen en hoe we vooruit kunnen komen.
Eerst gepubliceerd bij Joe Allen op Medium. Joe Allen is een socialist die in de Verenigde Staten woont en de auteur is van Vietnam: De (laatste) oorlog die de VS verloor.
Bron: redflag.org.au
