Robin DG Kelley
De depressie trof het landelijke zuiden vrijwel onmiddellijk na de Eerste Wereldoorlog. Mensen beschouwen de beurscrash als de verandering, maar de katoenmarkt stortte in. Het stortte om verschillende redenen ineen, waarvan sommige te maken hadden met de wereldeconomie en het feit dat de zuidelijke katoeneconomie na de oorlog concurreert met de wereldmarkt. Dat heeft een enorme impact. De keversplaag heeft een enorme impact.
Ralph Gray, een van de eerste hoofdorganisatoren van de Sharecroppers’ Union, is een van die figuren die getroffen werd door de bollenkever – de zaken waren echt zwaar. Hij verliet Alabama, hij deelpachtte in Oklahoma; hij belandde, denk ik, in New Mexico, ergens in het Westen. Hij komt uiteindelijk terug en deelt weer deelpacht en begint een beetje geld te verzamelen om land te kopen. Dit soort constante beweging hoorde bij de cursus. De andere factor is dat er niets aan de hand was in termen van verbeterde omstandigheden. Elk jaar was als hongersnood.
De manier waarop deelpacht werkte, was dat je altijd schulden had. Je groeit op je areaal. Je snijdt het katoen. Je cultiveert het. Je oogst het. Je brengt het naar de gin, en zij vermalen het en persen het in balen. U betaalt al deze kosten en uiteindelijk rekent u af met de verhuurder. Je houdt dus niets over en moet bedelen om meubels of eten.
Dit is een belangrijke eis die in de eerste plaats heeft geleid tot de groei van de Sharecroppers’ Union. Dat wil zeggen, tijdens de wintermaanden heb je niets en moet je lenen of bedelen om het te krijgen. Het was een eis die luidde: ‘We hebben een eerlijker systeem nodig, en we willen meubilair.’
En ze vroegen om hogere lonen om katoen te plukken. Ze kregen dertig cent per honderd pond katoen. De meeste mensen, zelfs sterke mensen, kunnen niet meer dan tweehonderd pond per dag plukken, wat betekent dat je in principe zestig cent per dag krijgt. Dat betekende dat mensen vaak naar andere plaatsen moesten reizen om katoen te plukken als de oogst wat later binnenkwam, gewoon om rond te komen.
Dat was aanvankelijk de context voor de organisatie van de Sharecroppers’ Union. Het wilde blanke arbeiders en pachtboeren krijgen, maar dat lukte aanvankelijk niet.
De deelpachters organiseerden zichzelf met de hulp van een zwarte vrouw genaamd Estelle Milner, een onderwijzeres. Ze kwam uit Tallapoosa County, in de regio Piemonte, net ten noorden van de Zwarte Gordel; het is daar een deel van.
Tallapoosa had een katoeneconomie en omdat ze daar vandaan kwam, kende ze mensen. Ze had daar familie. Milner was degene die begon met het verspreiden van de Zuidelijke arbeider en pamfletten en het organiseren van mensen. Toen ze dat begonnen te zien, begonnen deelpachters de Zuidelijke arbeider brieven, dankzij haar. Ze begonnen zich te organiseren rond het uitbreiden van meubilair, voedsel, het verhogen van de lonen voor de katoenpluk, en dat soort dingen. Het duurde lang. Toen ze in een vuurgevecht met de politie terechtkwamen, was Milner een van degenen die zwaar werd geslagen en zijn wervels had gebroken.
Vrouwen stonden echt centraal. Ralph Gray kwam om bij dit soort politie-invallen en zijn lichaam was doorzeefd met kogels. Zijn lijk werd onder de trappen van het gerechtsgebouw van Dadeville gegooid. Er vond een zeer gewelddadige repressie plaats. Daarna was het de dochter van Ralph Gray, Eula Gray, die negentien jaar oud was, die de unie bij elkaar hield.
Eén ding dat echter verandert, zijn de New Deal en de Agricultural Adjustment Act. Het was feitelijk een van de vele pogingen om het kapitalisme te redden. In plaats van een manier te bedenken om de oogst af te pakken of misschien de oogst te heroriënteren om voedsel te verbouwen, betaalden ze boeren om gewassen te vernietigen, het land braak te laten liggen en varkens te doden – om alles te doen wat ze konden om de prijs hoog te houden. van grondstoffen stijgt ten koste van mensen die honger lijden.
Om een lang verhaal kort te maken: verhuurders kregen deze cheques die dubbel moesten worden goedgekeurd. Ze moesten de cheque verzilveren en vervolgens de opbrengst, gerelateerd aan het areaal, onder de deelpachters verdelen.
Bron: jacobin.com
