Volgens John Newsinger Een volksgeschiedenis van het Britse rijkwas het de uitbesteding van genocide die Groot-Brittannië een voorsprong gaf op zijn Europese imperiale rivalen. Door op een armlengte afstand te blijven van de massaslachtingen die in zijn naam werden uitgevoerd, kon de Britse staat het beeld van een welwillender imperium projecteren, waarbij hij soms zelfs publiekelijk kritiek uitte op de brutaliteit van zijn cliëntregimes.
Het was een ongekend staaltje propaganda, en het is niet moeilijk om de blijvende erfenis ervan te ontdekken in de manier waarop wreedheden tegen het Palestijnse volk het afgelopen jaar breed zijn uitgemeten. Net als de misdaadbaas die bezig is met een imago-opruimingsmissie om zich te distantiëren van de misdadigers op zijn loonlijst, hebben de Amerikaanse en Britse regeringen geprobeerd hun financiering van de Israëlische militaire machine te verbergen achter zachte kritiek en loze pleidooien voor terughoudendheid. En de reguliere media hebben het over het algemeen gekocht.
Het is natuurlijk ingewikkeld, en op het eerste gezicht heeft de berichtgeving over Gaza het afgelopen jaar nauwelijks het officiële script van Israël gevolgd. Toen ITV schokkende beelden maakte van het Israëlische leger dat een man neerschoot en doodde die duidelijk een witte vlag vasthield, duwde het verhaal tegen de kern van officiële Israëlische ontkenning en verduistering in. Ook accepteerde de BBC niet volledig dat de Rishi Sunak-regering vreedzame demonstraties ter ondersteuning van Gaza als terroristische haatbendes bestempelde. De ongekende uitstorting van publieke sympathie voor de Palestijnen in de democratische wereld was ongetwijfeld grotendeels te danken aan de real-time uitzending van de grootschalige vernietiging van levens in Gaza en wat juridische experts steeds meer een genocide in actie noemden.
Dus wat is er aan de hand? Ten eerste kunnen we de nieuwswaarden van schaal en timing niet negeren. Als er relatief meer aandacht is besteed aan het geweld dat sinds 7 oktober tegen de Palestijnen is ontketend, dan aan het geweld waarmee Israëli’s te maken hebben op Op 7 oktober is dat alleen maar omdat de eerste aan de gang is en nu ruim veertig keer zo groot is als de laatste. Het is misschien niet verrassend dat deze twee nogal voor de hand liggende feiten hopeloos verloren gingen in een recent ‘onderzoek’, uitgevoerd door een pro-Israëlisch advocatenkantoor zonder enige expertise of ervaring op het gebied van mediaanalyse en gefinancierd door een ‘Israëlische zakenman’.
De media houden er instinctief ook niet van om agressors of indringers een gemakkelijke rit te geven. Wanneer westerse bondgenoten in een bepaald conflict de binnenvallende, veroverende of onderdrukkende staat zijn, worden ze óf grotendeels genegeerd (de door de VS en Groot-Brittannië gesteunde Saoedische oorlog tegen Jemen is daar een goed voorbeeld van) óf onderworpen aan precies het soort zachte en ingeperkte maatregelen. kritiek die het imperium krijgt om te maken van zijn meer eigenzinnige cliëntregimes.
Er is nog een complicerende factor: Netanyahu heeft geen poging gedaan om zijn vriendschap met gezworen vijanden van het Westen te verbergen, waaronder de Hongaarse Viktor Orbán en tot op zekere hoogte zelfs Vladimir Poetin. Daarbij komt nog zijn diepe persoonlijke band met Donald Trump – een president wiens verbitterde relatie met het Amerikaanse veiligheidsestablishment historisch gezien alleen geëvenaard werd door die van John F. Kennedy.
Dit alles heeft ongetwijfeld aanleiding gegeven tot een zekere mate van ongemak en een soort verdeeldheid binnen de gelederen van de machtsstructuur van Washington en Londen. En er is niet veel voor nodig voordat een dergelijk onbehagen en onzekerheid in de nieuwsverhalen worden weerspiegeld.
Maar het echte probleem ligt in wat deze nuance verduistert. Om te beginnen leidt het af van het subtiele maar uiterst belangrijke voordeel van Israëlische functionarissen bij het vormgeven van agenda’s en, cruciaal, de taal van de berichtgeving. Dit is consequent aangetoond door elke geloofwaardige en serieuze analyse van de berichtgeving in de reguliere media over Israël-Palestina, die tientallen jaren teruggaat. In het huidige conflict zal iedereen die het nieuws heeft gehoord, zelfs als er achtergrondgeluiden zijn, de grenzen herkennen van wat wel en niet kan worden gezegd. Het is dus bijvoorbeeld volkomen acceptabel om de willekeurige moord op Palestijnen door het Israëlische leger te omschrijven als “aanvallen als vergelding voor” 7 oktober. Maar het was veel moeilijker om de willekeurige moord op Israëliërs door Hamas en andere militanten op 7 oktober te omschrijven. 7 als “aanvallen als vergelding voor” een of meer van de misdaden van wat nu bijna universeel door mensenrechtenorganisaties wordt erkend als een brutaal apartheidsregime.
Er is één bijzonder opvallend kenmerk van de taal die de Britse omroepen na 7 oktober hebben aangenomen. Dit is de manier waarop elke verwijzing naar Hamas gewoonlijk wordt gevolgd door een of andere vorm van woorden die duidelijk maken dat het volgens de Britse regering een terroristische groepering is. De ervaren BBC-verslaggever Jon Simpson verdedigde deze conventie hartstochtelijk tegen pro-Israëlische critici in de nasleep van 7 oktober, die woedend waren dat de BBC nog steeds de behoefte voelde om het terroristische label te kwalificeren. Simpson betoogde dat het niet aan de BBC is om eenvoudigweg te accepteren dat Hamas een terroristische organisatie is, alleen maar omdat het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Israël en enkele andere regeringen zeggen dat dit zo is.
Een relevantere vraag die in dit pseudo-debat volledig over het hoofd wordt gezien, is waarom omroeporganisaties dat doen Ik voel de noodzaak om elke verwijzing naar Hamas op deze manier te kwalificeren. Het is een vraag die niets te maken heeft met het wel of niet Hamas is of zou moeten als terroristisch worden beschouwd, maar eerder als de dubbele maatstaf die wordt gehanteerd met betrekking tot de berichtgeving over Israël. Een aantal landen hebben Israël bijvoorbeeld beschuldigd van door de staat gesponsord terrorisme en van het feit dat het een apartheidsregime is, maar dit wordt door verslaggevers bijna nooit genoemd met betrekking tot Israëlische officiële bronnen. En sinds 7 oktober hebben in totaal drieëndertig landen de aanvallen van Israël op Gaza geclassificeerd als genocide, samen met een dwarsdoorsnede van internationale juridische instanties en mensenrechtengroeperingen. Toch is er geen druk op BBC-journalisten om de kijkers hier herhaaldelijk op te wijzen, en is er geen noodzaak om context te bieden op de manier waarop zelfs de berichtgeving over slachtoffers door het “door Hamas geleide” ministerie van Volksgezondheid routinematig onderhevig is aan voorbehoud.
Beweringen van Israëlische functionarissen – van onthoofde baby’s tot controlecentra van Hamas gelegen onder ziekenhuizen – zijn het afgelopen jaar veel te vaak zonder meer geaccepteerd en breed als feit gerapporteerd, lang voordat ze grondig werden ontkracht. Zelfs nu nog, ondanks het overweldigende bewijs van willekeurige bombardementen op het burgerleven en de infrastructuur in Gaza, hanteren BBC-verslaggevers nog steeds de taal van Israëlische propagandisten door soortgelijke massale bombardementen in Libanon af te schilderen als ‘aanvallen gericht op Hezbollah’.
Maar deze dubbele maatstaven verbleken tot onbeduidendheid vergeleken met de blinde vlek van de media, niet alleen over de actieve medeplichtigheid van het Westen, maar ook over de voortdurende sponsoring van wat zelfs het Internationaal Gerechtshof heeft geoordeeld over een potentiële genocide op het Palestijnse volk. Het probleem is niet alleen het obscene gebruik van belastinggeld om een oorlog aan te wakkeren waar de publieke opinie overweldigend tegen is. Wapenfabrikanten profiteren ook op grote schaal van Gaza, net zoals ze dat deden van Oekraïne, en terwijl de militaire uitgaven van de NAVO in een ongekend tempo escaleren. Nadat ze hadden ontdekt dat de CEO van BAE Systems persoonlijk bijna £1 miljoen aan contant geld had gedoneerd uit de genocide in Gaza, vertelden wapenhandelonderzoekers me dat een aantal omroeporganisaties interesse toonden om het verhaal te verslaan, voordat ze het onmiddellijk lieten vallen voordat het werd uitgezonden. Het maken van een persoonlijke moord op massamoord was, zo lijkt het, niet voldoende nieuwswaarde.
De diepgaande betrokkenheid van het Amerikaanse en Britse leger en de inlichtingendiensten wordt vaak overschaduwd of, vaker nog, volledig genegeerd door de reguliere media. Gederubriceerd VK heeft gerapporteerd over het gebruik van de Britse militaire basis op Cyprus om Amerikaanse speciale troepen naar Israël te sturen, evenals over honderden vrachtzendingen en frequente spionagevliegtuigvluchten boven Gaza en Libanon. Toch zouden consumenten van reguliere media geen idee hebben dat een dergelijke praktische betrokkenheid bestaat.
Bovendien vormt deze blinde vlek, in combinatie met de enorme onevenwichtigheden op het gebied van de taal, een valkuil voor sommige pro-Palestijnse critici van de media, die de Israëlische propaganda als uniek en universeel krachtig mogen beschouwen. Er zijn zeker goede redenen om aan te nemen dat de pro-Israëllobby in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en elders opereert via een schimmig en uitgebreid netwerk van politieke invloed. Maar de valkuil ligt in het ten onrechte aanzien van deze invloed als een soort autonome machtspositie die Israël over het Westen uitoefent, met als gevolg dat de regeringen van de VS, het VK en de EU met tegenzin of onbewust tot medeplichtigheid worden gedwongen door de enorme omvang en macht van de pro-Israëlische leiders. lobby.
En het is het product van een eeuwenoude waarheid: dat echte macht de neiging heeft zichzelf uit te wissen. Uiteindelijk oefent de pro-Israëllobby alleen de invloed uit die zij doet, omdat zij mogelijk wordt gemaakt door machtige, gevestigde belangen binnen de landen waarin zij actief is.
Elke bredere en eerlijke blik op hoe de Israëlische apartheid zich historisch heeft ontwikkeld, kan deze mogelijkheid niet negeren, van de Balfour-verklaring tot de Camp David-akkoorden, toen de Amerikaanse macht effectief de vastberadenheid van Israël onderschreef om nooit een aaneengesloten en werkelijk onafhankelijke Palestijnse staat toe te staan.
Een echt evenwichtige weergave van de verschrikkingen die het afgelopen jaar hebben plaatsgevonden, vraagt niet om een gelijke behandeling tussen de onderdrukker en de onderdrukte, of tussen de slachtoffers van een gruwelijke terreuraanval van twee dagen en de slachtoffers van een geïndustrialiseerde massaslachting van twaalf maanden. In plaats daarvan moeten we ons afvragen waar het evenwicht wordt gevonden tussen aandacht voor de wreedheden en oorlogsmisdaden begaan door Israël en kritisch onderzoek naar zijn betaalmeesters – tussen de huurmoordenaar en de misdaadbaas die de wapens levert en de touwtjes in handen heeft.
Bron: jacobin.com
