Hoe Israël zich richt op de Palestijnse toekomst

‘Plaats alsjeblieft niet hem in de koelkast! ” Ze zei. “Hij kan de kou niet verdragen.”

Haar stem barstte terwijl ze smeekte bij artsen om haar 2-jarige zoon Omar niet in het mortuarium te plaatsen. Ze had negen jaar geprobeerd een kind te krijgen. Vervolgens, in het moment dat er een luchtaanval voor nodig is om te crashen in een gebouw in Khan Younis, in de Gazastrook, was hij weg.

We horen vaak dat de genocide in Gaza die in oktober 2023 begon, het leven van zoveel onschuldige mensen heeft meegenomen. En hoewel mannen in Gaza ook recht hebben op een vermoeden van onschuld, hebben de moorden op vrouwen – meer dan 20.000 Palestijnse vrouwen en 15.000 kinderen gedood – aan de wereld aangetoond hoe Israël zich niet alleen richt op Palestijnen, maar ook hun toekomst.

Op 15 mei Mark Nakba Day, Mark Nakba Day, een herdenking van hun collectieve onteigening, uitwijzing en verplaatsing door het zionistische project en de staat Israël. Tegenwoordig is het meer dan ooit duidelijk hoe deze catastrofe niet alleen een gebeurtenis uit het verleden is in 1948, rond de tijd van de Onafhankelijkheidsverklaring van Israël, maar eerder een voortdurende inspanning om het Palestijnse volk te vernietigen.

Deze oorlog gaat tenslotte niet alleen over de dood. Het gaat erom het leven onmogelijk te maken.

Dit is vooral zichtbaar in niet alleen de aanvallen op kinderen, maar ook op de toegang van vrouwen tot reproductieve zorg. Zwangerschapsafdelingen zijn gesloten, neonatale zorg, maar weggevaagd, en letterlijk embryo’s in een vruchtbaarheidskliniek vernietigd door de duizenden. UNICEF meldt een toename van 300 procent in miskramen. Acht zuigelingen stierven aan hypothermie in januari van dit jaar.

Reproductieve capaciteit vernietigen is om de toekomst van een volk te wissen.

Palestijnen worden nu gedwongen om te leven, te bevallen en hun kinderen in dezelfde ruimte te begraven.

De totale aanval op kinderen brengt ouders in een constante paniek. “Het is als een apocalyps,” zei een vader. “Je moet je kinderen beschermen tegen insecten, tegen de hitte. Er is geen schoon water, geen toiletten en het bombardement stopt nooit. Je voelt je hier ondermenselijk.”

Dat is het punt.

Genocide gaat niet alleen over lichamen. Het gaat over conditie. De aanval op de Palestijnse toekomst maakt deel uit van de aanval van Israël. Het maakt deel uit van de lopende Nakba. Geloof me niet? Kijk maar eens naar wat de Israëlische minister van Landbouw Avi Dichter zei, terwijl de oorlog in de vroege dagen intensiverend was: “We rollen de Gaza Nakba uit. … Gaza Nakba 2023. Zo zal het eindigen.”

De tol

De details van de tol op vrouwen, reproductieve zorg en kinderen zijn verbluffend.

Toen het gezondheidsministerie van Gaza een 1.516 paginadocument uitbracht met de namen van bevestigde Palestijnse sterfgevallen, bestonden de eerste 27 pagina’s uit namen waar de leeftijd werd vermeld, is 0: kinderen jonger dan 1 jaar oud.

Een gemiddelde van 37 moeders zijn elke dag gedood. En de afgelopen 19 maanden heeft Israël gemiddeld 30 kinderen per dag gedood.

De eerste 27 pagina’s bestonden uit namen waar de leeftijd werd vermeld, is 0.

Tenminste blijven 50.000 zwangere vrouwen zonder medische zorg. Vrouwen bevallen in puin en tenten, zonder anesthesie. De grootste vruchtbaarheidskliniek van Gaza, met 3000 embryo’s, werd op de grond gebombardeerd. Zwangerschapsafdelingen werden beschoten. Incubators worden afgesloten nadat de brandstof was afgesneden. En dan zijn er de onnodige hysterectomieën: artsen die baarmoeders verwijderen om infecties te voorkomen wanneer er geen antibiotica, geen apparatuur, geen schoon gereedschap zijn. Levens worden gered door een einde te maken aan het vermogen om het leven te geven.

Artikel II van de genocide -conventies definieert één vorm van genocide als “het opleggen van maatregelen die bedoeld zijn om geboorten binnen de groep te voorkomen.” Artikel 16 van het Vierde Verdrag van Genève vereist specifieke bescherming voor aanstaande moeders, terwijl artikelen 55 en 56 het bezetten van bevoegdheden dwingen om voedsel te leveren en medische diensten te behouden. Israël is in flagrante schending van al deze.

De vernietiging van elk ziekenhuis in Gaza dat in staat was om baby’s te leveren, was opzettelijk; Een VN -panel dat in maart werd gevonden dat Israël zich richtte op de infrastructuur voor de gezondheidszorg.

De menselijke tol is ook schrijnend.

Dina Hani ‘Eleiwa was negen maanden zwanger toen de witte fosfor in de buurt van haar schuilplaats werd gevallen.

“De dokter vertelde me dat de baby niet in beweging was,” zei ze. “Hij vertelde me dat het al dood was.”

Ze was niet alleen. Volgens de VN- en mensenrechtenrapporten hebben vrouwen in Gaza op de late termijn miskramen na blootstelling aan fosfor, trauma en honger.

Hadil Isma’il Sbeihat, acht maanden zwanger, overleeft op een enkele dagelijkse plaat rijst.

“Er is niets voor de baby,” zei ze. “Zelfs geen water.”

Overleving vernietigen

Als de bedoeling van genocide is om de voorwaarden te vernietigen waaronder een groep kan overleven, wat moet er dan over zijn?

Het medische systeem van Gaza is ingestort. Al-Shifa Hospital, Nasser Hospital, Al-Awda Hospital, het Turkish Friendship Hospital, het Koeweit Specialty Hospital-gebombardeerd of overvallen. Slechts 17 van Gaza’s 36 ziekenhuizen zijn zelfs gedeeltelijk functioneel, vanaf december 2024.

“Er is geen veilige plek in Gaza,” zei een Amerikaanse verpleegster, die zich aanmeldde bij artsen zonder grenzen.

De juridische architectuur die bedoeld is om deze vrouwen en kinderen te beschermen, is enorm. Het Verdrag inzake de rechten van het kind – dat Israël in 1991 heeft geratificeerd – vereist dat staten zorgen voor het overleven en de ontwikkeling van elk kind. Protocol I van de conventies van Genève verbiedt aanvallen op civiele infrastructuur en verplicht de bescherming van objecten “onmisbaar voor het voortbestaan ​​van de burgerbevolking.”

En toch heeft Israël niet alleen ziekenhuizen gebombardeerd, maar ook watertorens, bakkerijen, scholen en begraafplaatsen. De Wereldgezondheidsorganisatie bevestigt dat 95 procent van de zwangere en verpleegkundige vrouwen in Gaza te maken heeft met uithongering. Verhongering werd een oorlogswapen. Sinds het begin van Ramadan in maart zijn alle hulpkonvooien geweigerd.

Meer dan 80 procent van de infrastructuur van Gaza ligt in ruïnes. Zevenendertig miljoen ton puin hebben ooit vervangen wat ooit huizen, klinieken, klaslokalen en keukens waren. Hele buurten vernietigd.

Hind Rajab was 6 jaar oud. De auto van haar familie werd getroffen in Gaza City. Zij was de enige die het overleefde. Urenlang verstopte ze zich onder de lijken: “Ze zijn allemaal dood om me heen”, zei ze. “Ik ben zo bang.” De ambulance die werd verzonden om haar te redden, werd beschoten. Haar lichaam werd dagen later gevonden, verkoold en levenloos.

Op de Westelijke Jordaanoever beweegt de machines van eliminatie in verschillende vormen. Kinderen worden geëxecuteerd bij controlepunten. Israël blijft het enige land ter wereld dat systematisch minderjarigen vasthoudt en probeert in militaire rechtbanken. Human Rights Watch heeft de marteling van kinderen in Israëlische gevangenissen gedocumenteerd. Alleen al in 2023 doodden Israëlische troepen minstens 111 Palestijnse kinderen op de Westelijke Jordaanoever.

Palestijnse vrouwen hebben altijd geweten wat het betekent om het leven te leiden in de schaduw van de dood. In 1948 werden ze verkracht en verbannen. Tijdens de eerste Intifada hielden ze het verzet vast toen de mannen gevangen zaten. Nu, in 2025, koken ze bladeren om hun baby’s te voeden. Ze geven borstvoeding onder bombardement.

Gaza is een baarmoeder die wordt geleegd. Het is een plaats waar geboorte een doodvonnis is en moederschap een doelwit is. En de wereld kijkt toe alsof de Palestijnse dood een abstract was. Maar Omar was niet abstract. Omar had een naam. Omar kon de kou niet verdragen.