Teamsters in een supermarktmagazijn in Indiana boekten dit jaar een groot succes met een contractcampagne zoals we die nog nooit eerder hebben gezien.
Ze organiseerden zich in vijf talen en droegen een meertalige vakbondsknoop. Ze openden onderhandelingssessies voor elk lid om te komen kijken — op de piekdag kwamen er 150 opdagen. Ze voerden zelfs een gedurfde actie uit om de regels te handhaven die week voor onderhandelingen begonnen, om vanuit een sterke positie te beginnen.
De laatste nacht, 30 juni, kwamen de onderhandelingen op het nippertje, en ze duurden voort tot na middernacht, de deadline voor het aflopen van het contract. Sommige leden stonden te popelen om te vertrekken. De werkgever, supermarktgigant Kroger, had zich ook voorbereid op een staking — er zaten driehonderd stakingsbrekers in een hotel te wachten.
Waarom gaf het management toe aan de belangrijkste kwesties van de vakbond en voorkwam zo een staking?
“Ik geloof echt dat ze wisten dat het een gevecht was dat ze niet zouden winnen,” zei Greg Gorman, die al vierentwintig jaar in dit magazijn werkt en voor de meesten van hen steward is geweest. “We zouden niet opgeven en we hadden alle steun die we nodig hadden.”
De Teamsters wisten een verbod op verdere outsourcing af te dwingen, een aantal eerder uitbestede taken terug te vorderen en voor het eerst het recht te verwerven om stakingen van andere Kroger Teamsters te honoreren.
Dit magazijn in Shelbyville, waar vijfhonderd Teamster-leden werken, is onderdeel van Local 135, een van de grootste Teamster-afdelingen van het land, met twaalfduizend leden verspreid over drie staten.
In 2012 hebben de vorige leiders van Local 135 een overeenkomst van twaalf jaar doorgedrukt, vlak voordat de wet op het ‘recht op werk’ van Indiana van kracht werd, om het verlies van de vakbondswinkel uit te stellen. (Wetten over het recht op werk, bedoeld om de collectieve macht te verzwakken, moedigen werknemers aan om individueel af te zien van het betalen van contributie.)
Sindsdien heeft het bedrijf tachtig voormalige vakbondsbanen uitbesteed: de portiers, die gemorste melk en kapotte aardbeien opruimen terwijl het magazijn dag en nacht open is. Gedurende de twaalf jaar van het contract wisselde het management van het magazijn twee keer van eigenaar, plus de pandemie die toesloeg en de inflatie de pan uit rees. Toch gingen werknemers pas dit jaar weer om de tafel om te onderhandelen over hun salarisverhoging of iets anders.
Ondertussen wonnen Dustin Roach, voorzitter van Local 135, en de rest van de hervormingsbeweging Members First, gesteund door Teamsters for a Democratic Union, twee jaar geleden de lokale verkiezingen met een grote meerderheid. Ze beloofden hun leden te mobiliseren in krachtige campagnes voor contracten.
Hoe zag dat er op de grond uit? Vele uren op de parkeerplaats staan — verbrand of natgeregend — collega’s op hun weg naar binnen betrappen om te vragen naar prioriteiten en plannen uit te leggen.
Het magazijn heeft drie ploegendiensten, elk met gestaffelde begintijden. Om iedereen die op een bepaalde dag werkte te bereiken, moesten vakbondsactivisten aanwezig zijn van 04:30 tot 07:00 uur, dan weer van 12:00 tot 16:00 uur en dan nog een keer van 19:00 tot 00:00 uur. De volgende dag moesten ze dat herhalen om iedereen te bereiken die afwezig was.
Bovendien was er een team nodig om alle talen te behandelen. Het personeel van het magazijn bestaat uit Engelstaligen uit de Verenigde Staten; Spaanstaligen uit Mexico en elders; immigranten uit Myanmar die Birmees of Chin spreken; en de nieuwste groep, Haïtiaans-Creoolse sprekers.
Door de jaren heen hebben stewards een cultuur gecreëerd waarin de vakbond opkomt voor iedereen die hier werkt, immigrant of niet. Dat was niet altijd vanzelfsprekend; tientallen jaren geleden was het de centrale kwestie in een hard bevochten verkiezing van chief steward, en een keer moesten ze een steward wegsturen die tegen het programma van de vakbond was om immigranten te verdedigen.
Twee jaar geleden liep Mario Martinez naar zijn werk en zag een Spaanstalige collega die werd gedwongen een disciplinaire notitie te ondertekenen die hij niet kon lezen of bespreken, zonder dat er een tolk aanwezig was. Dit overtuigde hem er uiteindelijk van om steward te worden na vijftien jaar op de baan en meerdere verzoeken van Gorman.
“Die dag dacht ik: weet je wat, laat mij een stem krijgen”, zei Martinez.
Martinez, een Texaan met de slepende tongval om het te bewijzen, spreekt Engels en Spaans. Zijn pogingen om Birmees en Chin te leren zijn tot nu toe vruchteloos geweest, maar hij vertrouwt op een netwerk van tweetalige collega’s om te tolken.
Bijvoorbeeld, om te vertalen naar Chin, “there’s a guy we call Tupac,” omdat hij in Burma Engels leerde door te luisteren naar de rapper Tupac Shakur. En om te vertalen naar Burmees, “there’s a guy we call Rockstar, because he plays electric guitar in the church.” Martinez werkt aan Tupac om steward te worden.
De week voordat de onderhandelingen begonnen – wat toevallig ook de week van Memorial Day was, een belangrijke feestdag voor de supermarkt – organiseerden de leden een actie op het werk.
Op een typische dag komen de meeste werknemers vroeg aan in het magazijn en steken ze onbetaalde tijd in de voorbereidingen: ze trekken een sneeuwpak aan (dit is een gekoeld magazijn), staan in de rij om scanners en headsets te controleren, proberen een fatsoenlijke heftruck te bemachtigen. Vervolgens melden ze zich voor de shiftmeeting — klaar om te werken zodra die voorbij is.
Dus de actie was: doe dat allemaal niet. Meld je aan voor de vergadering in je gewone kleren en met je vakbondsknoop. Wacht tot je betaald krijgt om je om te kleden en je uitrusting op te halen.
De deelname was hoog. Het management raakte in paniek toen ze zagen hoe ver het hen terugbracht (30-45 minuten) en probeerde druk uit te oefenen op werknemers, vooral op de grote tweede shift. Werknemers zagen elkaar sterk staan — een effectieve demonstratie van eenheid over de taalbarrières heen.
“Ze kregen er een beetje trots door”, zei Gorman, “alsof het niet alleen iets was wat de stewards predikten – we zijn echt één groep.”
Toen er lange rijen ontstonden, probeerde het bedrijf de werknemers die de apparatuur uitdeelden ook een ander raam te laten openen.
“Dat hebben we niet gedaan,” zei een van hen, Monika Spears. Ze zijn nu ook Teamsters — een van de twee eerder uitgesloten groepen in het magazijn die zich het afgelopen jaar organiseerden.
Vroeger moesten de stewards in dit magazijn zelfstandig onderhandelen met het bedrijf. Ze kregen weinig hulp van lokale functionarissen.
Maar deze keer kwam Roach, de nieuwe president, met nieuwe ideeën, waaronder het openen van onderhandelingen. Toen hij voorstelde om de onderhandelingen in de vakbondshal te houden, moet het management van Kroger geen idee hebben gehad waar ze mee instemden: grote aantallen toeschouwers.
Naarmate er meer Teamsters kwamen opdagen, verborg het onderhandelingsteam van het bedrijf zich. De sessies zouden om 9 uur ‘s ochtends beginnen, maar het management kwam uren te laat en wachtte tot de werknemers moesten inklokken.
Het gebrek aan respect was schreeuwend — maar dat gold ook voor de machtsverschuiving, wie was bang voor wie. “Die ruggengraatloze mensen,” zei Martinez. “Ze wilden al die leden niet onder ogen komen.”
Het management had al laten weten dat de gezondheidszorg en de 401(k)-regeling verslechterd zouden worden, maar was daar al van afgestapt toen de onderhandelingen begonnen. Ze gaven toe dat de leden dit niet zouden accepteren.
Een heikel punt was echter het aanwezigheidsbeleid: de vakbond had een ongewoon sterk arbitrageproces gewonnen en wilde dit vastleggen in het contract. (De jaarlijkse limiet is 6,75 strafpunten voor aanwezigheid. Punten worden na een jaar afgetrokken, maar elke maand van perfecte aanwezigheid geeft je de mogelijkheid om 0,75 punten ‘terug te kopen’ en twee uur betaalde vrije tijd te verzamelen.) Krogers terughoudendheid om het op papier te zetten versterkte de vermoedens van de werknemers dat het bedrijf van plan was om achter hen aan te gaan. De vakbond won.
Wat betreft outsourcing, wat de vakbond heeft gewonnen, hoewel niet compleet, is groot: geen verdere outsourcing, en de Teamsters kregen 20 procent van de tachtig banen die al waren uitbesteed terug. “Het doel voor het volgende contract is om daarop door te gaan, en te proberen ze uiteindelijk allemaal terug te krijgen,” zei Gorman.
Het meest lastige punt van allemaal, dat in de laatste minuten van de onderhandelingen werd opgelost, was de stakingstaal. Het vorige contract stond geen sympathie-stakingen toe. Dit contract staat deze werknemers toe om de picketlines van andere Kroger Teamsters te eren — waarvan er niet veel zijn in Local 135, maar genoeg in het hele land. Het uitbreiden van picketlines door het hele land is een belangrijk punt van invloed geworden in recente Teamster-gevechten, bijvoorbeeld bij US Foods en DHL.
In de volgende contractcampagne — die niet ver weg is, aangezien deze deal slechts twee jaar en acht maanden duurt — kan de vakbond aandringen op het recht om secundaire picketlines te respecteren waar hun eigen werkgever niet het directe doelwit is. Local 135 omvat leden bij verschillende externe Kroger-leveranciers zoals Zenith (wiens chief steward bij deze onderhandelingen aanwezig was), Transervice en Quickway.
Een onvermijdelijke stap terug in dit contract, vanwege Indiana’s recht-op-werk-wet, is dat werknemers nu kunnen afzien van vakbondslidmaatschap. Maar de Teamsters met wie ik sprak, hebben tot nu toe nog niemand zien afhaken en verwachten dat ook niet. De vakbond is actiever dan ooit en mensen hebben een nieuw vertrouwen en trots om lid te zijn.
Spears zei dat het ‘de ogen van veel mensen opende’ toen ik onderhandelingen met eigen ogen zag. ‘Sommige van onze senior jongens die vroeger de stewards afkraakten en zeiden: ‘Oh, je hebt ons een waardeloos contract bezorgd’, hun kijk op de zaken is absoluut veranderd.’
Bron: jacobin.com
